Εκμετάλλευση
των πολιτών από το κράτος, ή εκμετάλλευση
των πολιτών από πολίτες που απολαμβάνουν
απόλυτη ασφάλεια εισοδήματος
Η
Ελλάδα είναι μια χώρα που το ιδεώδες
της απόλυτης ασφάλειας των πολιτών της
έγινε πιο σημαντικό από το ιδεώδες της
ελευθερίας. Το Ελληνικό σύνταγμα και
οι Ελληνικοί νόμοι, προστατεύουν την
διατήρηση ενός σταθερού εισοδήματος είτε
σαν μισθό, είτε σαν σύνταξη ανεξάρτητα
από τους διαθέσιμους πόρους και έσοδα
του Ελληνικού κράτους. Έτσι θεσμοθετήθηκε
η προστασία των δημοσίων
υπαλλήλων μέσω της μονιμότητας και
η προστασία των υπολοίπων με εργατικούς
νόμους και διατάξεις . Φυσικά έμειναν
απροστάτευτοι, χωρίς ένα δίχτυ
περιορισμένης ασφάλειας, οι άνεργοι,
οι μικρές επιχειρήσεις, και οι εργαζόμενοι
στον “ιδιωτικό” τομέα χωρίς πολιτικές
διασυνδέσεις...
Το
συλλογικό όνειρο έγινε μια θέση στο
δημόσιο ή στους προστατευμένους κλάδους.
Ο
Hayek στο βιβλίο "ο δρόμος προς την
δουλεία" υποστηρίζει ότι αν μια
κοινωνία λειτουργεί σε ένα πλαίσιο
απόλυτης ασφάλειας για όλους,
όπου όλοι οι πολίτες έχουν ένα σταθερό
εισόδημα, τότε οι πολίτες δεν θα μπορούν
να επιλέγουν επάγγελμα και μια αρχή
πρέπει να προσδιορίζει τις αποδοχές
τους, όπως έγινε στα πρώην (και γίνεται
στα νυν) κομουνιστικά καθεστώτα, στην
ναζιστική Γερμανία και αλλού.
Στην Ελλάδα πολλοί πολίτες θεωρούν αποδεκτό ένα μοντέλο που περιέχει απόλυτη ασφάλεια για όλους, μια "στρατοκρατικού" τύπου κοινωνία, όπως φαίνεται και από τα εκλογικά ποσοστά που συγκεντρώνει το ΚΚΕ, άλλα αριστερά σχήματα και ένα τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ που σήμερα, είναι πρώτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις. Μαζί με την αριστερά, η άκρα δεξιά με την Χρυσή Αυγή, καταθέτει το δικό της μοντέλο διακυβέρνησης "στρατοκρατικού" τύπου και στις πρόσφατες Ευρωεκλογές ήταν τρίτο κόμμα. Η ιδέα της αρχαίας Σπάρτης ή της προπολεμικής Γερμανίας παραμένει ζωντανή και υπέρτερη της δημοκρατίας για ένα σημαντικό ποσοστό πολιτών.
Ο Hayek στο βιβλίο "ο δρόμος προς την δουλεία" υποστηρίζει ότι το ιδεώδες της απόλυτης ασφάλειας για όλους, όπως εφαρμόζεται στις δημοκρατίες στην πράξη, αφορά μόνο ένα μέρος των πολιτών που πραγματικά μπορεί να προστατεύονται με απόλυτη ασφάλεια, σε βάρος όμως των υπολοίπων, που στην ουσία μένουν απροστάτευτοι και μάλιστα όσο μεγαλώνει ο αριθμός των προστατευμένων τόσο αυξάνεται η ανεργία για τους υπόλοιπους, όπως επίσης και η δυνατότητα να τους παρασχεθεί μια περιορισμένη ασφάλεια ενός ελάχιστα εγγυημένου εισοδήματος, παροχών δωρεάν υγείας, αξιοπρεπούς σύνταξης...
Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης ένα νέο μοντέλο αναπτύχθηκε και πραγματοποιήθηκε, μια "αριστερή" δημοκρατία, όπου το Σύνταγμα και χιλιάδες νόμοι προστατεύουν τον εργαζόμενο. Το μοντέλο αυτό λανσαρίστηκε από το ΠΑΣΟΚ και υποστηρίχθηκε και διευρύνθηκε από την αριστερά και την ΝΔ.
Το
κράτος δημιουργεί και συντηρεί θέσεις
εργασίας, ακόμα και χωρίς αντικείμενο,
προκειμένου να αντιμετωπίσει την
ανεργία. Οι μισθοί, οι συντάξεις και τα
διάφορα επιδόματα που το κράτος παρέχει
στους δημοσίους υπαλλήλους
(δυ), στους υπαλλήλους των ΔΕΚΟ, τραπεζών,
... διαχέονται στην κοινωνία, αφού οι
παραπάνω, καταναλώνουν, χτίζουν σπίτια,
... και έτσι δημιουργούνται θέσεις
εργασίας και υποτίθεται
ότι ωφελείται
το σύνολο της κοινωνίας.
Υπάρχει ένα ερώτημα. Που βρίσκει το κράτος τα χρήματα για τους μισθούς και τις συντάξεις των δυ και των υπολοίπων;
Σε όλα τα ανεπτυγμένα κράτη, που δεν έχουν έσοδα από εκμετάλλευση φυσικών πόρων (όπως πετρέλαια), τα έσοδα του κράτους στο μεγαλύτερο ποσοστό, συλλέγονται από άμεσους και έμμεσους φόρους.
Εναλλακτικά
ένα κράτος μπορεί να τυπώσει χρήματα,
αλλά το σίγουρο αποτέλεσμα είναι ο
υπερπληθωρισμός που κάνει τα χρήματα
να χάνουν την αξία τους.
Τι έκανε η Ελλάδα;
Χρησιμοποίησε
πόρους από την Ευρωπαϊκή Ένωση και
δανεικά.
Μια
“νέα” οικονομία αναδύθηκε, η οικονομία
των δανεικών για κατανάλωση. Οι
κυβερνητικοί υπάλληλοι, οι επιχειρηματίες
και οι πολίτες θεώρησαν σαν δεδομένο
την οικονομία των δανεικών. Η Ελλάδα
από την στιγμή που μπήκε στο ευρώ απέκτησε
την δυνατότητα για πρόσβαση σε δανεικά
με χαμηλό επιτόκιο.
Με
δανεικά χρηματοδοτήθηκε μια “ανάπτυξη”
της κατανάλωσης.
Όταν οι αγορές αντιλήφθηκαν ότι τα δανεικά δεν μπορούσαν να αποπληρωθούν, τα επιτόκια πήγαν στα ύψη και η Ελλάδα έπρεπε να λειτουργήσει την οικονομία της, χωρίς δανεικά, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του χρέους πέρασε από τις τράπεζες στους Ευρωπαίους πολίτες.
Έτσι σήμερα μπορούμε να δούμε καθαρά ότι επαληθεύτηκε ο Hayek, η απόλυτη ασφάλεια για ένα τμήμα των πολιτών είναι μια ύπουλη στυγνή εκμετάλλευση των υπολοίπων. Οι χαμηλόμισθοι νέοι του ιδιωτικού τομέα, οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι μικροεπειχηρηματίες θα πρέπει να χρηματοδοτήσουν την απόλυτη ασφάλεια (μισθούς συντάξεις και επιδόματα) των γονιών τους, των συγγενών τους και των φίλων τους. Ταυτόχρονα η τεράστια ανεργία και η αναξιοπρεπή εργασία ήρθε να συντροφέψει τους μη προστατευμένους.
Το Ελληνικό κράτος πτώχευσε αλλά οι προστατευμένοι 'Έλληνες δεν το αντιλήφθηκαν γιατί δεν είδαν το μισθό τους ή την σύνταξη να σταματάει παρόλο που μειώθηκε.
Οι
ανώτατοι δικαστικοί ερμήνευσαν το
Ελληνικό Σύνταγμα τους Ελληνικούς και
Ευρωπαϊκούς νόμους και απεφάνθησαν ότι
το λειτούργημά τους δεν επιτρέπει τις
περικοπές που τους επεβλήθησαν. Τα
περισσότερα πολιτικά κόμματα και οι
προστατευμένοι πολίτες δεν διαμαρτυρήθηκαν
για τις αποφάσεις των ανώτατων δικαστικών,
η συνέχιση του πρότερου βιοτικού επιπέδου,
η απόλυτη ασφάλεια είναι δίκαιο και
ιερό, αδιάφορο από που θα βρεθούν τα
χρήματα.
Ένας
“καλός” υφυπουργός οικονομικών για
παράδειγμα, μπορεί
να τα βρει, κόβοντας την δυνατότητα
του υποτιθέμενα
θεσμοθετημένου δεύτερου έτους
ταμείου ανεργίας για τους άνεργους,
θέτοντας παράλογα κριτήρια.
Αυτό το ιδεώδες της απόλυτης ασφάλειας, πέρασε ύπουλα και στην Ευρωπαϊκή νομοθεσία δημιουργώντας εκμεταλλευτικά γραφειοκρατικά κράτη. Η απόλυτη ασφάλεια για κάποιους πολίτες, ανεξάρτητα από το ύψος της ανεργίας, του κατώτατου μισθού και του εμπορικού ισοζυγίου δημιουργεί μια τάξη ευγενών.
Ταυτόχρονα
η αποτελεσματικότητα των υπηρεσιών του
κράτους προς τους πολίτες υποβαθμίστηκε,
το ανώτερο ιδεώδες της απόλυτης ασφάλειας
για μερικούς, εκτός από την ανεργία και
την κατάρρευση μιας περιορισμένης
ασφάλειας για όλους, γιγάντωσε την
διαπλοκή, την διαφθορά και την αδιαφορία
των προστατευόμενων για το αντικείμενο
της εργασίας τους.
Είναι
προφανές ότι αυτό δεν συνέβη μόνο στην
Ελλάδα,
στην Γαλλία επίσης
γιγαντώθηκε
ένα εκμεταλλευτικό κράτος που αποκόπηκε
από τους πολίτες.
Ορίζω πολύ απλά την εκμετάλλευση: Κάθε πολίτης που εργάζεται με αποδοχές μικρότερες από τις εύλογες δαπάνες διαβίωσης (εδδ), κάθε πολίτης που ποτέ δεν πρόκειται να πάρει σύνταξη όση αυτή που ο ίδιος χρηματοδοτεί για τους νυν συνταξιούχους, κάθε πολίτης που πληρώνει φόρους και εισφορές ενώ τα εισοδήματά του δεν καλύπτουν τις εδδ, είναι το υποκείμενο της εκμετάλλευσης.
Κάθε
πολίτης που απολαμβάνει απόλυτη ασφάλεια
για τα εισοδήματά του από μισθούς
και συντάξεις είναι εκμεταλλευτής,
ανεξάρτητα αν οι αποδοχές του είναι
μικρές. Αρκεί να είναι παραπάνω από τις
εδδ ή ακόμα και μικρότερες από αυτές,
αν τις απολαμβάνει χωρίς αντικείμενο
εργασίας, η με εργασία χωρίς αξιολόγηση.
Το άθροισμα των μικρών αποδοχών για ένα
μεγάλο υποσύνολο προστατευμένων πολιτών
δεν είναι καθόλου μικρό.
Μπορεί να αλλάξει αυτό;
Φυσικά
με δύο δημοψηφίσματα το ένα να αφορά
την άρση της μονιμότητας των δυ και το
άλλο την κατάργηση των προνομιακών συντάξεων.
Η
απόλυτη ασφάλεια πρέπει να δίνεται μόνο
σε ένα μικρό ποσοστό των πολιτών (πχ
δικαστικών) οι οποίοι θα ελέγχονται με
έμμεσους τρόπους ότι υπηρετούν το
λειτούργημά τους.
Οι
μισθοί που θα απολαμβάνουν πρέπει να
συνδέονται με τις (εδδ) των απλών πολιτών,
το εμπορικό ισοζύγιο και την
αποτελεσματικότητα στην είσπραξη
φόρων.
Οι
συντάξεις πρέπει να συνυπολογίζουν τα
υπόλοιπα εισοδήματα και να συνδέονται
επίσης με τις εδδ. το εμπορικό ισοζύγιο
και την αποτελεσματικότητα στην είσπραξη
φόρων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου