Ελλάδα μια προσπάθεια κατανόησης της πραγματικότητας

Οι προτάσεις που κατατίθενται μέσω του μανιφέστου είναι εμπειρικές, διαισθητικές, αθώες και έχουν σαν σκοπό την μετατροπή των κλειστών (extractive) πολιτικών και οικονομικών θεσμών, των χρεοκοπημένων και υποψηφίων για το κοινό νόμισμα χωρών σε ανοιχτούς (inclusive).

Η θεσμοθέτηση και υλοποίηση ανοικτών θεσμών πρέπει να είναι το αντίτιμο για την συμμετοχή στο ευρώ.

Σε πολλές χώρες όπως στην Ελλάδα ή Ουκρανία... αυτό μπορεί να σημαίνει αλλαγή Συντάγματος με δημοψήφισμα.

Χρησιμοποιώ τους ορισμούς των Daron Acemoglou και James A. Robinson "why nations fail" για τον ορισμό των ανοικτών και κλειστών πολιτικών και οικονομικών θεσμών.

Στην Ελλάδα το extractive μεταφράστηκε "κλειστός" θα διατηρήσω τον όρο με την υπενθύμιση ότι extractive= κλειστός, αποσπαστικός, εκμεταλλευτικός.
Στην Ελλάδα το inclusive μεταφράστηκε "ανοιχτός" θα διατηρήσω τον όρο με την υπενθύμιση ότι inclusive= ανοιχτός, χωρίς αποκλεισμούς, δυνητικά συμμετοχικός.

Οι κλειστοί πολιτικοί και οικονομικοί θεσμοί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είναι η εξέλιξη των κλειστών θεσμών της Βυζαντινής αυτοκρατορίας μετά την κατάκτησή της.

Οι κλειστοί πολιτικοί και οικονομικοί θεσμοί της Ελλάδας μετά την απελευθέρωσή της, είναι η εξέλιξη των κλειστών θεσμών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Οι Έλληνες πολέμησαν με γενναιότητα τον κάθε κατακτητή και όλοι είναι περήφανοι γιαυτό.

Οι Έλληνες δεν έκαναν ποτέ μια θεσμική επανάσταση και έτσι δεν διεκδίκησαν, ούτε κατανόησαν την αξία της κυριαρχίας του κοινοβουλευτικού νόμου, πάνω από τους κυβερνήτες, τους νομοθέτες, τους δικαστές, τους οικονομικά ισχυρούς.

Οι Έλληνες δεν μπόρεσαν ποτέ να συνομιλούν μεταξύ τους για το συμφέρον όλων. Προτίμησαν να εξουσιοδοτούν διαφορετικούς ηγέτες, για να αποσπάσουν πόρους από το σύνολο της κοινωνίας, για την ομάδα πολιτών στην οποία ανήκουν, για την οικογένειά τους, για την πάρτη τους.

Στα πρώτα στάδια της δημοκρατίας αυτό είναι φυσιολογικό και η Ελλάδα πλησιάζει τους δύο αιώνες από την ανεξαρτησία της, έχοντας διατηρήσει τους κλειστούς (εκμεταλλευτικούς) πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς.

Η μόνιμη θέση των δημοσίων υπαλλήλων (δυ) χωρίς αξιολόγηση στην πράξη, είναι ένας κλειστός πολιτικός θεσμός συνταγματικά κατοχυρωμένος στην Ελλάδα.

Η δυνατότητα των πολιτών να αποκτήσουν με διάφορους τρόπους (μισθοί, συντάξεις, επιδόματα) προσόδους από το κράτος βαραίνει τους υπολοίπους.

Το περίεργο είναι ότι η παραπάνω αλήθεια δεν είναι αποδεκτή στην Ελλάδα.

Η πραγματικότητα στην Ελλάδα κατασκευάζεται από τα λαμόγια και τους αιθεροβάμονες.

Τα λαμόγια είναι οι απατεώνες που προσποιούνται ότι ενδιαφέρονται για μια καλύτερη κοινωνία με πραγματικό σκοπό το ίδιο όφελος σε βάρος των υπολοίπων.

Οι αιθεροβάμονες είναι αυτοί που νομίζουν ότι μπορούν να δημιουργήσουν μια καλύτερη κοινωνία χωρίς ανταγωνισμό, όπου το κράτος θα προστατεύει τους αδυνάτους.

Οι αιθεροβάμονες πολλές φορές είναι καλοί και αποτελεσματικοί στην υπηρεσία τους και νομίζουν ότι με την παιδεία όλοι οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν όπως οι ίδιοι.

Το ρουσφέτι είναι ένας θεσμός από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και σήμερα χρησιμοποιείτε στην Ελλάδα για την παροχή προνομίων ή προστασίας, από τους πολιτικούς προς τους πολίτες, με αντάλλαγμα την ψήφο.

Το ρουσφέτι συνδέεται και με τον ιδιωτικό τομέα αφού πολλές φορές ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα συνδέεται με τους πολιτικούς και τους τραπεζίτες.

Φυσικά σε όλους τους οργανισμούς δημόσιους και ιδιωτικούς, υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται με το παραπάνω για να καλύψουν την αδιαφορία αυτών που λουφάρουν.

Πέρα από το ρουσφέτι που χρειάζεται μελέτη από πολιτικούς και οικονομικούς επιστήμονες για να διερευνηθεί το εύρος της δυναμικής του στην Ελληνική κοινωνία, σοβαρός πυλώνας των υπαρχόντων κλειστών οικονομικών θεσμών στην Ελλάδα είναι η αριστερά και η σύνδεσή της με τις συνδικαλιστικές συντεχνίες.

Η Ελληνική αριστερά ποτέ δεν πίστεψε την δυνατότητα μιας ισορροπημένης κοινωνίας μέσα στον καπιταλισμό, εκτός φυσικά ατομικών εξαιρέσεων.

Η αριστερά στην Ελλάδα ακόμα και σήμερα χωρίζεται σε αυτούς που δεν αποδέχονται την δημοκρατία σαν μέσο διακυβέρνησης (ΚΚΕ....) και αυτών που αποδέχονται την δημοκρατία.

Οι αριστεροί που αποδέχονται την δημοκρατία δεν πιστεύουν στους ανοικτούς οικονομικούς θεσμούς, στις ανοικτές αγορές εργασίας και επιχειρηματικότητας.

Θέλουν να δημιουργήσουν ασφαλείς συνθήκες εργασίας για κάθε πολίτη χωρίς ανταγωνισμό?.

Πάνω απ'όλα δεν αποδέχονται την δημιουργική καταστροφή που πρέπει να συντελεστεί για να αλλάξουν οι θεσμοί?

Φυσικά σε μια δημοκρατία ο καθένας μπορεί να πιστεύει ότι θέλει, αλλά θα ήταν πιο υπεύθυνο να μπορεί να δει που έχουν οδηγήσει την κοινωνία οι πίστεις και οι επιθυμίες των διανοούμενων.

Σημαντικό μερτικό στην ευθύνη για την χρεοκοπία της Ελλάδας ανήκει στους αριστερούς που ισχυρίζονται ότι ποτέ δεν κυβέρνησαν.

Η απόσπαση πόρων από το σύνολο της κοινωνίας προς όφελος συνδικαλιστικών συντεχνιών δεν ήταν εμφανής γιατί συντελέστηκε με πόρους από το εξωτερικό, μέσω των Ευρωπαϊκών επιδοτήσεων και του άκρατου δανεισμού μετά την είσοδο της χώρας στο ευρώ.

Στην Ελλάδα πολλοί πολίτες θέλουν να αποσπάσουν πόρους από το κράτος, με το λιγότερο αντίτιμο σχετικά με την εργασία που προσφέρουν και τους φόρους που καταβάλλουν.

Την ίδια στιγμή άλλοι πολίτες προσφέρουν εργασία πάνω από το κανονικό χωρίς παραπάνω ανταμοιβή και πληρώνουν φόρους παραπάνω από το κανονικό.

Η αριστερά κολλημένη στην μαρξιστική ανάλυση βλέπει μόνο την εκμετάλλευση της εργασίας από το κεφάλαιο που στην Ελλάδα είναι τις περισσότερες φορές αφηρημένη έννοια.

Ποιος είναι κεφάλαιο στην Ελλάδα:

αυτός που μπορεί να πετύχει ευνοϊκές συμβάσεις και η κυριαρχία του νόμου είναι άδεια έννοια γι'αυτόν, εκμεταλλεύεται το σύνολο της κοινωνίας και πιθανό έχει τους εργαζόμενους του καλοπληρωμένους,

αυτός που βρέθηκε κεφαλαιούχος με την στήριξη του πολιτικού συστήματος και άφθονο δανεισμό από τους διαπλεκόμενους τραπεζίτες και δίνει καλούς μισθούς στους προστατευμένους εργαζόμενους του είναι κεφάλαιο ή πολιτικός ενδιάμεσος?

Η αριστερά ακόμα και σήμερα αδυνατεί να δει τις πηγές εκμετάλλευσης στην Ελληνική κοινωνία και να αντιληφθεί την ζούγκλα που δημιουργεί η απραξία της.

Για να έχει νόημα η αριστερά σήμερα πρέπει να αναζητήσει λύσεις που να αφορούν το σύνολο της κοινωνίας και αυτό δεν μπορεί να γίνει αν δεν κοπούν δικαιώματα τις ελίτ των εργαζομένων. Αν δεν πέσουν τα αόρατα τοίχοι που χωρίζουν τους εργαζόμενους στους ίδιους οργανισμούς (δημόσιους και ιδιωτικούς) μόνιμοι - έκτακτοι -  με μπλοκάκι - με εξωτερικό συνεργείο - με εξωτερικό εργολάβο.