2 Η αλλαγή του Ελληνικού Συντάγματος

[οι ανοικτοί δυνητικά συμμετοχικοί οικονομικοί και πολιτικοί θεσμοί (inclusive institutions) και οι κλειστοί δυνητικά εκμεταλλευτικοί οικονομικοί και πολιτικοί θεσμοί (extractive institutions) όπως ορίζονται από Daron Acemoğlu - James A. Robinson στο βιβλίο τους "Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη"

"γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη" οι πολιτικοί θεσμοί στους τόπους, στο χρόνο, αποσπάσματα, παρατηρήσεις]

Για να αλλάξουν οι θεσμοί στην ΒΔ Ευρώπη από την φεουδαρχία στις δημοκρατίες με ανοιχτούς θεσμούς χρειάστηκαν τέσσερις αιώνες και εμφύλιοι, όχι για το ποιος θα καταλάβει την εξουσία, όπως στην Ελλάδα, αλλά για το πως θα κυβερνηθεί μια χώρα.

Και όμως στον τελευταίο αιώνα μπορούμε να παρατηρήσουμε μια επιτάχυνση της αλλαγής των θεσμών όταν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες, όπου οι κλειστοί θεσμοί αποτυγχάνουν και υπάρχει ένα έτοιμο διαθέσιμο μοντέλο ανοιχτών θεσμών.

Είναι η περίπτωση της δυτικής Γερμανίας που άλλαξε τους θεσμούς της μετά την ήτα των κλειστών ολοκληρωτικών θεσμών των Ναζί, της Ανατολικής Γερμανίας που ενσωματώθηκε στην Δυτική Γερμανία μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου και μερικών χωρών της πρώην Σοβιετικής ένωσης που ενσωματώθηκαν στην Ευρωπαϊκή ένωση.
BERLIN NACHKRIEGSZEIT in HD
Berlin Wall
Πώς μπορεί να αλλάξει σελίδα η Ελλάδα


Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις η πλειοψηφία των πολιτών συμφωνούσε στην αλλαγή των κλειστών θεσμών σε ανοιχτούς, μετά την κατάρρευση των κλειστών θεσμών.

Η Ελλάδα, η Ευρώπη και ο κόσμος όλος είναι σε μια κρίσιμη καμπή.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα παγκόσμιο πείραμα όπου διαφορετικά κυρίαρχα κράτη, με διαφορετικούς λαούς συμμετέχουν σε μια ένωση στην βάση κάποιων κοινών συμφωνιών και κοινών αξιών.

Το πρόβλημα είναι ότι οι αξίες δεν είναι κοινές για όλες τις χώρες μέλη.
Διαφορετικά αντιλαμβάνονται την δημοκρατία οι Έλληνες και διαφορετικά άλλοι λαοί.
Ο Larry Diamond ορίζει με διαφορετικό τρόπο την Democracy από την πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών.
O Diamont θεωρεί σαν ένα απο τα τέσσερα βασικά στοιχεία της δημοκρατίας, ένα κανόνα δικαίου, στον οποίο οι νόμοι και οι διαδικασίες ισχύουν εξίσου για όλους τους πολίτες.
Θεωρώ ότι όταν οι νόμοι και οι διαδικασίες ισχύουν για όλους τους πολίτες, τότε ισχύει η κυριαρχία του νόμου  (Rule of law). Κανένας δεν είναι πάνω από τον νόμο.

Το "Rule of law" σημαίνει "κυριαρχία του νόμου", ή ισότιμα μπορούμε να πούμε ότι "ο νόμος κυβερνά ένα έθνος", ή ισότιμα μπορούμε να πούμε "όλοι είναι ίσοι απέναντι στον νόμο",  ή ισότιμα μπορούμε να πούμε ότι "οι νόμοι πρέπει να κυβερνούν".

Η κυριαρχία του νόμου (Rule of law) αναφέρεται στις αξίες της Ένωσης και μάλιστα στο Σύνταγμα της Ευρώπης (που τελικά δεν έγινε αποδεκτό από όλα τα κράτη μέλη), ο σεβασμός των αξιών αυτών αποτελεί προϋπόθεση για κάθε προσχώρηση νέου κράτους μέλους στην Ένωση, ενώ η μη τήρηση των αξιών αυτών μπορεί να οδηγήσει στην κατάργηση των δικαιωμάτων συμμετοχής ενός κράτους μέλους στην Ένωση.
The founding principles of the Union

Στην Ελλάδα για την πλειοψηφία των πολιτών, η δημοκρατία είναι η κυριαρχία του λαού, η κυριαρχία της πλειοψηφίας των πολιτών, η οποία είναι πάνω από νόμους και συμφωνίες.

Οι περισσότεροι Έλληνες δεν κατανοούν την κυριαρχία του νόμου, που στην Ελλάδα αναφέρεται σαν κράτος δικαίου, μια ιδεατή έννοια, αφού στην πράξη παραβιάζεται από την πλειοψηφία των πολιτών, των κυβερνώντων, των νομοθετών, των δικαστικών, των οικονομικά ισχυρών.

Οι Έλληνες στην πλειοψηφία τους νοιώθουν διαφορετικοί, ή ανώτεροι από άλλους λαούς που αποδέχονται την κυριαρχία του νόμου.

Πιστεύοντας στην κυριαρχία του λαού πάνω από νόμους και συμφωνίες, η πλειοψηφία των Ελλήνων θεωρούσε ότι αν κάτι ψηφιζόταν από την πλειοψηφία θα έπρεπε να υλοποιηθεί από την Ευρωπαϊκή ένωση, ότι και αν ήταν αυτό.

«Τους ζητούσαμε νέο δάνειο χωρίς όρους, τη βοήθειά τους να την κάνουμε ό,τι θέλουμε. Και ουσιαστικά για να εφαρμόσουμε μία πολιτική, η βάση της οποίας είναι ακριβώς εκείνη που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία. Αυτό σημαίνει να συντηρούμε μία οικονομία παρασιτική, αντιπαραγωγική, βασιζόμενη στην επιδότηση και την κατανάλωση»
Δ. Ραυτόπουλος,: Αντιμετωπίσαμε την κρίση διχαστικά και αποτύχαμε

Ευτυχώς η Ευρωπαϊκή ένωσε δεν υπέκυψε στους εκβιασμούς της Ελλάδας και ο Wolfgang Schäuble ετοίμασε ένα σχέδιο εξόδου της Ελλάδας από την ένωση σε περίπτωση που οι Έλληνες συνέχιζαν να παραβαίνουν τις συμφωνίες και να εκβιάζουν τις υπόλοιπες χώρες με την πιθανή έξοδό τους από την ένωση, αφού πίστευαν ότι αυτή θα είχε σαν αποτέλεσμα την διάλυσή της.

Η  Ελλάδα με το Σύνταγμά της συμβάλει στην διατήρηση και την ενίσχυση των κλειστών δυνητικά εκμεταλλευτικών οικονομικών και πολιτικών θεσμών της.

Αυτό συμβαίνει γιατί θέτει ένα ιδεώδες πλαίσιο προνομίων απόλυτης οικονομικής ασφάλειας, το οποίο στην πράξη εκχωρείται σε διαφορετικές διαβαθμίσεις σε ένα τμήμα του πληθυσμού.

Αυτό το τμήμα του πληθυσμού που απολαμβάνει τα προνόμια, πείθει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού ότι όλοι έχουν δικαίωμα σε παρόμοια προνόμια, στην πράξη όμως αυτό δεν μπορεί να συμβεί σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, έτσι η Ελλάδα είναι μια δημοκρατία της παραπλάνησης.

Το προνόμιο της απόλυτης οικονομικής ασφάλειας των μόνιμων θέσεων εργασίας και των εγγυημένων συντάξεων θα έπρεπε να δίνεται σε πολύ μικρό ποσοστό των πολιτών, πιθανόν μόνο στους δικαστικούς.

Οι Έλληνες πίστεψαν ότι το προνόμιο αυτό μπορεί να απονεμηθεί σε όλους και έφτιαξαν μια οικονομία με δανεικά και επιδοτήσεις που οι μόνιμες θέσεις εργασίας αποδόθηκαν σε μεγάλο τμήμα του πληθυσμού και αυτό το τμήμα του πληθυσμού κινούσε και την ιδιωτική οικονομία.

Αυτό το μοντέλο οικονομίας είναι ένα εκμεταλλευτικό μοντέλο επικίνδυνο για την Ελλάδα, την Ευρωπαϊκή ένωση και την ανθρωπότητα.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι η εύκολη μετάβαση της δημοκρατίας των κλειστών θεσμών σε απολυταρχία των κλειστών θεσμών στο όνομα του Λαού και ακόμα πιο πέρα στην αύξηση του εθνικισμού και της δυνατότητας πολέμων.

Η περίπτωση της Ρωσίας είναι ένα καθαρό παράδειγμα δημοκρατίας με κλειστούς θεσμούς με επιθετικές, ηγεμονικές βλέψεις.

Θεωρώ ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την ανθρωπότητα σήμερα, μετά την Κίνα, είναι οι δημοκρατίες με κλειστούς θεσμούς.

Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν ικανή να προσφέρει ένα μοντέλο διακυβέρνησης με ανοικτούς θεσμούς και κράτος ευημερίας Welfare state, για τις πτωχευμένες χώρες και τις χώρες που επιθυμούν να συμμετάσχουν στην ζώνη του ευρώ, θα έκανε ένα μεγάλο θεσμικό βήμα για το σύνολο της ανθρωπότητας.

Κατά την διαδικασία της διαπραγμάτευσης της Ελλάδος με την Ευρωπαϊκή Ένωση για το τρίτο μνημόνιο, πρέπει το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο να θέσει θέμα αλλαγής του εκμεταλλευτικού Ελληνικού Συντάγματος με δημοψήφισμα, ακόμα και με ρίσκο να μην γίνει αποδεκτό από τους Έλληνες.

Η γνώση ότι συμμετοχή μιας χώρας στην ένωση σημαίνει αποδοχή της κυριαρχίας του νόμου θα βοηθήσει την θεσμική εξέλιξη των υπόλοιπων χωρών και θα είναι ένα μεγάλο βήμα για την ειρήνη και την ανάπτυξη των δημοκρατιών με ανοικτούς θεσμούς.

Εμπόδιο για μια τέτοια απόφαση μπορεί να είναι η Γαλλία και άλλες Ευρωπαϊκές χώρες του νότου με παρόμοιους κλειστούς θεσμούς, ωστόσο είναι πιθανόν ότι οι Γάλλοι και οι άλλες χώρες του νότου να κατανοούν την θεσμική υποβάθμιση της Ελλάδας και να συναινέσουν σε μια εξωτερική πίεση προς αυτήν, προς κάθε πτωχευμένη χώρα και προς κάθε χώρα που επιθυμεί να μπει στην ένωση.

Αυτό θα προστατέψει τις χώρες αυτές να υποβαθμιστούν θεσμικά όπως η Ελλάδα, χωρίς να αναγκαστούν να αλλάξουν τα δικά τους Συντάγματα, ή τις Ευρωπαϊκές συνθήκες.

Στην πραγματικότητα είναι δυνατή και η αντίστροφη πορεία, δηλαδή οι Έλληνες πολίτες να αλλάξουν από μόνοι τους το Σύνταγμά τους, χωρίς εξωτερική πίεση, απλά και μόνο καταλαβαίνοντας ότι το Σύνταγμά τους είναι προβληματικό.

Δυστυχώς όμως μια τέτοια εκδοχή δεν φαίνεται πιθανή και οι Έλληνες διανοούμενοι, πολιτικοί και οικονομικοί επιστήμονες, και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι αδύναμα να εξηγήσουν στον Ελληνικό λαό, την ανεπάρκεια και την επικινδυνότητα του Συντάγματος.

Η Ελλάδα ζει σε ένα ψέμα για διάφορους λόγους, με ποιο σημαντικούς την διαστρεβλωμένη διάχυση των προνομίων, την επιμονή σε απραγματοποίητες μεγάλες ιδέες και την συναισθηματική διαχείριση των πολιτών από τους υπερασπιστές των κλειστών θεσμών.

Στην πραγματικότητα η Ελλάδα πιστεύει σε ένα οικονομικό μοντέλο που δεν λειτουργεί πουθενά στον κόσμο. Η Ελλάδα πιστεύει ότι το κράτος δημιουργεί μόνιμες θέσεις εργασίας για τους πολίτες, χωρίς να αναρωτιέται πως θα πληρωθούν οι εργαζόμενοι στο κράτος.

Τώρα οι Έλληνες μαθαίνουν ότι για να πληρωθούν οι κρατικοί και άλλοι προστατευμένοι υπάλληλοι θα πρέπει να μαζέψουν φόρους από τους μη προστατευμένους.

Είναι αστείο ότι υποτιθέμενοι σοβαροί άνθρωποι θέλουν να κυβερνήσουν μοιράζοντας θέσεις εργασίας στους πολίτες χωρίς να μπορούν να εξασφαλίσουν την πληρωμή τους.

Ο αγαπητός κ. Αντώνης Μανιτάκης ένας θερμός υποστηρικτής της δημοκρατίας (των κλειστών δυνητικά εκμεταλλευτικών οικονομικών και πολιτικών θεσμών).

Τον κ. Μανιτάκη δεν τον γνωρίζω προσωπικά, έχει ένα βαρύ βιογραφικό και έχει την έδρα του Συνταγματικού δικαίου.

Στα δικά μου μάτια ο κ. Μανιτάκης είναι ένας υπερασπιστής της δημοκρατίας των κλειστών εκμεταλλευτικών θεσμών.

Είναι πιθανό να μην είναι λαμόγιο, αλλά ένας καλός άνθρωπος που αγαπάει τον εαυτό του και τους συνανθρώπους του, αλλά εμένα μου φαίνεται σαν μικρό παιδί χωρίς να θέλω να τον προσβάλω.

Ελπίζω να μου επιτρέπει ο κ. Μανιτάκης να του κάνω μια σκληρή κριτική γιατί θεωρώ ότι εν αγνοία του κάνει κακό στην δημοκρατία, που τόσο υπερασπίζεται.

Το λάθος του είναι ότι δεν συνδέει την πολιτική με την οικονομία. Δεν του αρέσουν τα νούμερα, ούτε οι χρόνοι εκτέλεσης ενός έργου.

Πιστεύω ότι θα γνωρίζει απέξω το σύνταγμα και θα έχει διαβάσει σίγουρα τον Πλάτωνα και τον Μαρξ. Ένα σύνολο μεγάλων ιδεών που πάντα αποτυχαίνουν στην υλοποίηση.

Τις απόψεις του κ. Μανιτάκη διαβάζει και ένας φίλος μου, που δυσανασχετεί με τους εταίρους και δανειστές της Ελλάδας, γιατί θεωρεί ότι του κουνάνε το δάχτυλο και του λένε τι να κάνει.

Εγώ το κ. Μανιτάκη τον βλέπω σαν μικρό παιδί που ζει με τα χρήματα του μπαμπά του ακόμα και όταν ενηλικιώνεται, ακόμα και αν φτάσει τα σαράντα και θεωρεί δικαιωμά του ο μπαμπάς του να τον χρηματοδοτεί να υλοποιεί τα όνειρά του, γιατί ο ίδιος δεν έμαθε ποτέ να βγάζει μόνος του χρήματα.

Ο κ. Μανιτάκης θέλει να κυβερνά με τα χρήματα άλλων.
Παθαίνει σοκ όταν οι προτάσεις των δανειστών είναι ενάντια στο σύνταγμα και αντί να σκεφτεί μήπως το σύνταγμα είναι λάθος, μάχεται εναντίον αυτών που θεωρεί ότι του καταλύουν την δημοκρατία.
Την δημοκρατία των κλειστών εκμεταλλευτικών θεσμών, που προστατεύει μερικούς σε βάρος των υπολοίπων.

Δεν βλέπει την ζούγκλα που κυριαρχεί στον ιδιωτικό τομέα, δεν βλέπει τους εργαζόμενους που εργάζονται στο δημόσιο με μπλοκάκι, δεν βλέπει τους χαμηλά αμειβόμενους, δεν βλέπει τους νόμιμους επιχειρηματίες που κλείνουν τις επιχειρήσεις τους από τους υπερβολικούς φόρους, δεν βλέπει τους άνεργους, δεν βλέπει ότι το σύνταγμα υποστηρίζει ένα μη βιώσιμο οικονομικό μοντέλο.

Βλέπει όμως τους δημόσιους υπαλλήλους, τους υπαλλήλους των δικαστηρίων και όλους τους υπόλοιπους που προστατεύονται από το Σύνταγμα και θέλει να τους αγκαλιάσει και να τους προστατέψει, όπως το Σύνταγμα επιβάλει.

Βλέπει ότι η διοίκηση έχει προβλήματα, η δικαιοσύνη είναι αναποτελεσματική με τεράστιους χρόνο αναμονής, αλλά δεν του περνάει από το μυαλό ότι το Σύνταγμα που υπερασπίζεται είναι η βάση των προβλημάτων.
Θεωρεί ότι αυτά τα προβλήματα είναι εξαιτίας της κακής διακυβέρνησης των προηγούμενων.
Πιθανόν μια καλή διακυβέρνηση, από ένα καλό βασιλιά φιλόσοφο θα λύσει όλα τα προβλήματα.

Ο κ. Μανιτάκης και εκατοντάδες άλλοι πολιτικοί και οικονομικοί επιστήμονες είναι υπεύθυνοι, πιθανόν εν αγνοία τους, για την οικονομική και πολιτική κατάρρευση της Ελλάδας.

Μπερδεύουν τις ιδέες με την πραγματικότητα. Θεωρούν ότι ο ήλιος γυρίζει γύρω από την γη και όχι η γη γύρω από τον ήλιο.

Έζησαν για δεκαετίες σε μια Ελλάδα, με μια διαστρεβλωμένη οικονομία, όπου το κράτος μοίραζε θέσεις εργασίας και μεγάλες συντάξεις, με χρηματικούς πόρους που αποσπούσε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, (κάποιες φορές με εκβιασμούς θέτοντας βέτο) και θεωρούν ότι αυτή είναι η πραγματικότητα.

Θέλουν να κυβερνήσουν με τον ίδιο τρόπο, στο όνομα της δημοκρατίας και του κυρίαρχου Ελληνικού λαού που δικαιούται να ζει με χρήματα άλλων.

Δεν γνωρίζουν ή δεν θέλουν να γνωρίζουν ότι η απόλυτη οικονομική ασφάλεια των μόνιμων θέσεων εργασίας και των εγγυημένων συντάξεων για όλους συνδέεται με στρατοκρατικά καθεστώτα και οικονομική μιζέρια.

Θα έπρεπε να ανήκουν στο ΚΚΕ και όχι να παριστάνουν τους δημοκράτες.

Αντώνης Μανιτάκης: «Οι διαπραγματεύσεις ήταν ένας εφιάλτης»

Η συνδικαλίστρια δικαστικός και τρέχουσα υπηρεσιακή πρωθυπουργός της Ελλάδας κ. Βασιλική Θάνου

Η κ. Θάνου σαν συνδικαλίστρια δικαστικός διέλυσε με τον τρόπο της την κυριαρχία του νόμου, παραβίασε το Σύνταγμα. Σήμερα είναι υπηρεσιακή πρωθυπουργός.

Να τους χαίρεστε τους θεσμούς σας και την δημοκρατία σας.
Ακόμα δεν καταλαβαίνεται ότι το Σύνταγμα είναι τρύπιο και χρειάζεται αλλαγή?
 .
"24/9/12
"Ας γυρίσουμε στο επιχείρημα «αφού οι άλλοι (ήτοι, η εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας) παραβιάζουν το άρθρο 88 παρ. 2 του Σ, ας παραβιάσουμε και εμείς το άρθρο 23 παρ.2». Αυτή ήταν εν ολίγοις η απάντηση της προέδρου της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων κας Θάνου στον κ. Βενιζέλο, που επεσήμανε την αντίθεση προς το Σύνταγμα των κινητοποιήσεων με τη μορφή αποχής του κλάδου μας (το αν βέβαια συμβιβάζεται η πρόεδρος μιας δικαστικής ένωσης να ανοίγει «διάλογο» και μάλιστα σε υψηλούς τόνους με τα πολιτικά κόμματα και τους αρχηγούς τους με τις διατάξεις των άρθρων 29 παρ.3 του Σ και 40 παρ.6 του Κώδικα Οργανισμού Δικαστηρίων, που καθιερώνουν την πολιτική ουδετερότητα των δικαστών, επίσης με προβληματίζει). Αυτό και αν είναι ύψιστο νομικό επιχείρημα: Η θεωρητική θεμελίωση της αυτοδικίας και μάλιστα από τους επαγγελματίες εφαρμοστές του δικαίου."
Ο Έλληνας δικαστής και ο Σωκράτης

 "Η επιστολή της κ. Θάνου καταβαραθρώνει τη Δικαιοσύνη και τους θεσμούς, εκθέτει την χώρα μας και μας ευτελίζει πολιτισμικά. Δεν μπορεί να παραμένει στη θέση της. Περιμένω την αντίδραση των ακέραιων δικαστών της χώρας μας. Να βγουν μπροστά και να πουν ότι ντρέπονται για το συμβάν και να ζητήσουν την παραίτησή της. Το ίδιο να κάνουν και οι επιφανείς και ακέραιοι πρώην δικαστές. Μετά από αυτή την επιστολή δεν μπορεί να ανεβεί στην έδρα."
Να παραιτηθεί η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου

" Η επιλεγείσα Πρόεδρος του Αρείου Πάγου επελέγη ως Πρόεδρος ειδικού σκοπού, ήτοι για να υπηρετεί τα κομματικά συμφέροντα των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και ήδη επιδίδεται σε σωρεία πρωτοφανών ενεργειών, προσπαθώντας να ενοχοποιήσει δικαστικούς λειτουργούς που χειρίσθηκαν, με σθένος και ευθυκρισία, συγκεκριμένες ευαίσθητες πολιτικές υποθέσεις, χωρίς λόγο και χωρίς να έχει καμιά, απολύτως, αρμοδιότητα, με μοναδικό σκοπό να αποτελέσουν αυτές αντικείμενο προεκλογικής εκμετάλλευσης...
...  Κατά την ακρόαση των υποψηφίων για την επιλογή της συγκεκριμένης Προέδρου του Αρείου Πάγου, η Διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής δεν συγκροτήθηκε νόμιμα, αφού η Πρόεδρος της Βουλής παρέστη με διπλή ιδιότητα, ήτοι ως Πρόεδρος της Βουλής και ως Πρόεδρος της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας, πράγμα που απαγορεύεται, σύμφωνα με τον Κανονισμό της Βουλής και τον Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας, σύμφωνα με τον οποίο ουδείς μπορεί να συμμετέχει με διπλή ιδιότητα σε συλλογικά όργανα."
ΝΔ: Θέτει θέμα Βασιλικής Θάνου, ζητά να μην είναι υπηρεσιακή πρωθυπουργός
 
Όταν οι δικαστικοί παλεύουν για τα δικαιώματά τους η δικαιοσύνη γράφει μελανά κεφάλαια.

"Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου ήταν παρούσα κατά τη διάρκεια της δίκης και θεωρεί πως δεν ήταν μία δίκαιη δίκη. Ως εκ τούτου, και το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες και η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου ζήτησαν ο γενικό εισαγγελέας του Αρείου Πάγου να κηρύξει τη δίκη άκυρη και να ζητήσει για μία νέα δίκαιη δίκη. Ο γενικός εισαγγελέας, αφού εξέτασε την αίτηση, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η δίκη ήταν δίκαιη και πως η ετυμηγορία που απαλλάσσει τους κατηγορούμενους από όλα τα σοβαρά αδικήματα είναι τελεσίδικη"
Πυροβολισμός των Εργατών Φράουλας Απεικονίζει την Αποτυχία του Δικαστικού Συστήματος της Ελλάδας

2 Αναζητώντας την δημοκρατία στους κλειστούς θεσμούς και στους ανοικτούς θεσμούς

 

[οι ανοικτοί δυνητικά συμμετοχικοί οικονομικοί και πολιτικοί θεσμοί (inclusive institutions) και οι κλειστοί δυνητικά εκμεταλλευτικοί οικονομικοί και πολιτικοί θεσμοί (extractive institutions) όπως ορίζονται από Daron Acemoğlu - James A. Robinson στο βιβλίο τους "Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη"

"γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη" οι πολιτικοί θεσμοί στους τόπους, στο χρόνο, αποσπάσματα, παρατηρήσεις]

Γιατί να προτιμήσουμε τους ανοιχτούς θεσμούς?

Οι ανοιχτοί δυνητικά συμμετοχικοί οικονομικοί θεσμοί είναι οι μοναδικοί θεσμοί που είναι ικανοί να παράγουν πλούτο, και η πρόσβαση στον πλούτο είναι το ζητούμενο για τους περισσότερους πολίτες στις σύγχρονες κοινωνίες.

Μεταφράζω τους inclusive institutions σε δυνητικά συμμετοχικούς, γιατί εκφράζουν μια δυνατότητα, δεν επωφελούνται όλοι ισότιμα από αυτούς τους θεσμούς, αυτοί που έχουν το ταλέντο και την τύχη μπορεί να γίνουν δισεκατομμυριούχοι, παράγοντας καινοτομία.

Αντίθετα με ότι πιστεύεται στην Ελλάδα τα άτομα και όχι το κράτος είναι αυτά που παράγουν πλούτο.
Το κράτος δημιουργεί το περιβάλλον για να αναπτυχθούν επιχειρήσεις και αυτές αναπτύσσονται από μόνες τους στηριγμένες στο ατομικό κίνητρο του πλουτισμού.
Μπορεί το κράτος να κάνει τα καλύτερα σχέδια, αν όμως δεν βρεθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι για να τα υλοποιήσουν, τότε τα σχέδια διαλύονται σαν τραπουλόχαρτα.
Άλλη η δουλειά του ναύτη κι άλλη του καντηλανάφτη

Η έννοια της συμμετοχικότητας  στους ανοιχτούς θεσμούς ορίζεται σαν δυναμική έννοια, σαν πραγματική δυνατότητα όποιος επιθυμεί και όποιος μπορεί να δοκιμάσει να γίνει πλούσιος.
Είναι προφανές ότι δεν επιθυμούν και δεν μπορούν όλοι οι πολίτες να γίνουν πλούσιοι. Από αυτούς δε που δοκιμάζουν μόνο ένα μικρό ποσοστό μπορεί να τα καταφέρει. Και αυτοί που τα καταφέρνουν αρκετές φορές μπορεί να αποτύχουν, πριν τα καταφέρουν.

Μα θα πει κάποιος να φτιάξουμε κοινωνίες για τους ταλαντούχους?

Για να είμαστε πιο ακριβείς δεν φτιάχνουμε εμείς τις κοινωνίες, οι κοινωνίες διαμορφώνονται και εξελίσσονται δυναμικά από μόνες τους.

Δεν μας ενδιαφέρουν μόνο οι ταλαντούχοι, μας ενδιαφέρει να δημιουργούνται βιώσιμες θέσεις εργασίας για το μεγαλύτερο ποσοστό των πολιτών.
Είναι υποχρέωση της κάθε πολιτείας να δημιουργεί τις συνθήκες, ώστε τα άτομα που επιθυμούν να γίνουν πλούσιοι να επιχειρούν και να δημιουργούν αυτοί αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας.
Μας ενδιαφέρει να μπορεί να παράγεται πλούτος και ο πλούτος να διαχέεται στην κοινωνία.


Ιστορικά οι κοινωνίες που παρήγαγαν πλούτο, ήσαν αυτές που επέτρεψαν στα άτομα να πλουτίσουν, τα άτομα στην προσπάθειά τους να πλουτίσουν δημιούργησαν πλούτο για τον εαυτό τους και για την κοινωνία.

Κάποιοι αριστεροί θα πουν ότι έτσι θα ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας μέχρι εξουθένωσης.
Η συνταγή για την παραγωγή πλούτου είναι ο ανταγωνισμός, αλλά όχι αναγκαστικά η οικονομική εξουθένωση των εργαζομένων.
Το ανάποδο συμβαίνει, είναι δυνατόν να παράγεται πλούτος από αρκετές δραστηριότητες, αν συνδυαστεί η απελευθέρωση των απολύσεων, με καλοπληρωμένους εργαζόμενους, σε μια δυνητικά συμμετοχική αγορά εργασίας.

Ο ανταγωνισμός δεν είναι ανάγκη να είναι καθολική αξία όλων των ανθρώπων, δεν χρειάζεσαι να είσαι ανταγωνιστικός με όλους τους άλλους ανθρώπους κάθε στιγμή, ωστόσο πρέπει να είσαι ανταγωνιστικός στην εργασία σου, όπως όταν συμμετέχεις σε ένα άθλημα, ή παρακολουθείς έναν αγώνα και υποστηρίζεις τον έναν από τους αντιπάλους.
 
Επαναλαμβάνω ανταγωνισμός δεν σημαίνει αναγκαστικά εξουθένωση εργαζομένων, σημαίνει όμως ότι ο εργαζόμενος αμείβεται παραπάνω αν προσφέρει παραπάνω και απολύεται αν δεν είναι ικανός να καλύψει τις απαιτήσεις της θέσης του.
[Στους κλειστούς θεσμούς της Ελλάδας συμβαίνει πλήρης εξουθένωση των εργαζομένων, είτε από το κράτος που παραβαίνει το ίδιο το σύνταγμα διαλύοντας την προσωπικότητα των εργαζομένων, δημιουργώντας αναξιοπρεπείς νόμιμες συμβάσεις, είτε από ιδιώτες που παραβαίνουν την νομοθεσία και θεωρούν ότι είναι επιχειρηματίες. Η αληθινή ζούγκλα έχει καθαρούς κανόνες, ο αδύνατος τρώγεται από τον δυνατό, στην Ελλάδα αυτό απαγορεύεται, αλλά στην ουσία αυτό συμβαίνει για τους μη προνομιούχους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους νόμιμους επιχειρηματίες]

Στους ανοιχτούς θεσμούς ο εργαζόμενος πρέπει να μπορεί να ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις της θέσης του, αν δεν μπορεί χάνει την θέση του και ψάχνει αλλού για εργασία. Αν δεν μπορεί να βρει εργασία παίρνει ταμείο ανεργίας, όσο το όριο της φτώχειας.

Για πολλούς Έλληνες το παραπάνω μοντέλο μπορεί να φαίνεται αποκρουστικό, ωστόσο είναι το μοναδικό  που μπορεί να παράγει πλούτο για όλους.
Το μοντέλο αυτό είναι δυναμικό και δουλεύει από μόνο του, δεν χρειάζεται καν επιδότηση από το κράτος, αυτό που χρειάζεται είναι μια δυνητικά συμμετοχική αγορά εργασίας (απελευθέρωση των απολύσεων) και μια δυνητικά συμμετοχική αγορά κεφαλαίου.

Οι μόνιμες θέσεις εργασίας είναι ανασταλτικός παράγοντας στην δημιουργία πλούτου.

Πέρα από την δημιουργία  πλούτου, στα κράτη με ανοιχτούς θεσμούς αναπτύχθηκαν κράτη ευημερίας Welfare state που αφορούν το σύνολο των πολιτών εμπεριέχουν δηλαδή μια καθολική συμμετοχικότητα.

Οι ανοιχτοί δυνητικά συμμετοχικοί πολιτικοί θεσμοί περιορίζουν τον άνθρωπο και δεν του επιτρέπουν να γίνει παντοδύναμος. Η πολιτική εξουσία επιμερίζεται και κανείς άνθρωπος στις χώρες με ανοιχτούς θεσμούς, δεν έχει την ολοκληρωτική δύναμη που είχαν παλιά οι αυτοκράτορες και οι βασιλιάδες. Οι άνθρωποι που παίρνουν αποφάσεις που επηρεάζουν τις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων δεν είναι παντοδύναμοι, αλλά περιορισμένοι από το θεσμικό πλαίσιο που διέπει την θέση τους. Αν παραβούν το θεσμικό πλαίσιο μπορούν να βρεθούν υπόλογοι, αν παρανομήσουν μπορούν να πάνε φυλακή.

Με δυο λόγια οι ανοιχτοί οικονομικοί θεσμοί δίνουν την δυνατότητα στο άτομο να γίνει οικονομικά ισχυρός χωρίς όριο, (οι νόμοι όμως περιορίζουν την εξουσία και των πλουσιότερων ατόμων), ενώ οι ανοιχτοί πολιτικοί θεσμοί περιορίζουν την εξουσία των κυβερνώντων, των νομοθετών και όλων των πολιτών.
Τα παραπάνω δημιουργούν ένα περιβάλλον ελευθερίας και σχετικής ασφάλειας για όλους τους πολίτες.

Πως δημιουργήθηκαν οι δημοκρατίες με ανοικτούς δυνητικά συμμετοχικούς οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς? 

Οι δημοκρατίες με ανοιχτούς θεσμούς, αναπτύχθηκαν στις ανθρώπινες κοινωνίες, σε περιοχές όπου πριν δεν υπήρχαν κλειστοί εκμεταλλευτικοί, συγκεντρωτικοί θεσμοί (ινδιάνοι της Β. Αμερικής, Αβορίγινες, Μποτσουάνα) μετά τον εποικισμό τους από λευκούς, ή την απελευθέρωση από τους λευκούς.

Στην Ιαπωνία δημιουργήθηκαν μετά την υιοθέτηση των ανοιχτών θεσμών από την Ιαπωνική ελίτ.

Το πιο σημαντικό για την Ελλάδα είναι να καταλάβουμε πως δημιουργήθηκαν σε μέρη που πριν υπήρχαν κλειστοί θεσμοί.

Οι δημοκρατίες με ανοιχτούς θεσμούς, αναπτύχθηκε στις ανθρώπινες κοινωνίες, σε περιοχές όπου πριν υπήρχαν κλειστοί εκμεταλλευτικοί θεσμοί (φεουδαρχία) μέσα από την αμφισβήτηση της κυριαρχίας του ενός (βασιλιά) ή των λίγων (ευγενών), από διαφορετικούς ανθρώπους που είχαν πρόσβαση σε πλούτο (έμποροι), αλλά όχι πολιτική εξουσία.

 Αυτοί οι άνθρωποι υλοποίησαν την έννοια της κυριαρχίας του νόμου (Rule of law), μια έννοια που η πατρότητα της αποδίδεται στον Αριστοτέλη, ωστόσο αναφορές γι αυτήν βρίσκουμε σε διάφορες χώρες από την αρχαιότητα.

Με απλά λόγια η κυριαρχία του νόμου σημαίνει ότι ο νόμος είναι πάνω από όλους, πάνω από τον βασιλιά, τους κυβερνώντες, τους νομοθέτες, τους οικονομικά ισχυρούς.

[Πρέπει να σημειώσουμε ότι η υλοποίηση μιας αφηρημένης έννοιας είναι πιο σημαντική από την σύλληψή της.
Πολλές φορές το ανθρώπινο μυαλό  συλλαμβάνει μεγάλες ιδέες που είναι αρεστές σε πολλούς, αλλά μη υλοποιήσιμες].

Για ένα τμήμα του ανθρώπινου πληθυσμού η αμφισβήτηση της κυριαρχίας του άλλου είναι φυσιολογική.

Η αμφισβήτηση της κυριαρχίας λύνεται είτε με πόλεμο, είτε με συμβιβασμό σε κοινά αποδεκτή συμφωνία.

Ο νόμος που εκφράζει μια κοινωνική συμφωνία είναι αποδεκτός από την πλειοψηφία του πληθυσμού.

Η κυριαρχία του νόμου είναι ένα θεσμικό σκαλοπάτι και ένα σύνορο ανάμεσα στους κλειστούς και στους ανοιχτούς πολιτικούς θεσμούς.

Η εξέλιξη της δημοκρατίας των ανοικτών πολιτικών θεσμών συνέβη από μόνη της μέσα από την διεύρυνση των διαφορετικών ομάδων που εκπροσωπούνταν στο κοινοβούλιο.

Η εξέλιξη των κοινωνιών δημιουργούσε διαφορετικές κοινωνικές ομάδες που πρώτα είχαν πρόσβαση σε πλούτο και μετά αναζητούσαν εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο για να υποστηρίξουν τα συμφέροντά τους.

Το κράτος ευημερίας

Το 1870 ένας νέος θεσμός έκανε την εμφάνισή του στην Ευρώπη. Ο θεσμός του κοινωνικού κράτους, ή κράτους ευημερίας, ή κράτους πρόνοιας. Welfare state

Ο θεσμός αυτός δημιουργήθηκε αρχικά από συντηρητικούς και δικτάτορες, κάποιοι υποστηρίζουν για να ανακόψει την αποδοχή σοσιαλιστικών ιδεών από τα κατώτατα στρώματα των πληθυσμών.

Οι φιλελεύθεροι που έθεσαν το θέμα της ισότητας των ευκαιριών και η Ευρωπαϊκή αριστερά που διεκδίκησε την προστασία όλων των αδυνάτων συνέβαλαν στην μετεξέλιξη του αρχικού κοινωνικού κράτους.

Σε πολλές δημοκρατίες με ανοιχτούς δυνητικά συμμετοχικούς θεσμούς, το κράτος ευημερίας, ή κοινωνικό κράτος αναπτύσσεται σε ένα καθολικά συμμετοχικό θεσμό.
 
Ένα κοινωνικό κράτος, είναι ένα σχέδιο διακυβέρνησης στο οποίο το κράτος διαδραματίζει καίριο ρόλο στην προστασία και την προώθηση της οικονομικής και κοινωνικής ευημερίας των πολιτών του.
Βασίζεται στις αρχές της ισότητας των ευκαιριών, δίκαιη κατανομή του πλούτου, και της δημόσιας ευθύνης για όσους δεν μπορούν να τα καταφέρουν από μόνοι τους, με την παροχή των ελάχιστων εφοδίων για μια καλή ζωή.

Τα διάφορα κοινωνικά κράτη είναι διαφορετικά σε κάθε χώρα, ωστόσο μπορούμε να δούμε τριών διαφορετικών ειδών παροχές των κρατών προς τους πολίτες.
Η πρώτη δεν είναι παροχή, αλλά δυνατότητα, η ισότητα των ευκαιριών είναι η βάση των ανοιχτών δυνητικά συμμετοχικών οικονομικών θεσμών. Είναι η βάση της ευημερίας, της παραγωγής πλούτου και της ανάπτυξης.
Η δεύτερη παροχή είναι καθολική και μπορεί περιλαμβάνει δωρεάν υπηρεσίες προς όλους τους πολίτες, όπως δωρεάν υγεία και δωρεάν παιδεία.
Η τρίτη παροχή είναι ένα δίχτυ ασφαλείας για τους πραγματικά αδύναμους, μέσα από ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα.
  
 Οι παραπάνω αρχές θα έπρεπε να συνιστούν συνθήκη για την αποδοχή μιας χώρας στην Ευρωπαϊκή ένωση, ή λόγος αποπομπής της σε περίπτωση μη συμφωνίας.

Θα ήταν καλό το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο να ψηφίσει μια τέτοια συνθήκη, τουλάχιστον για τις χρεοκοπημένες χώρες και τις χώρες που σκοπεύουν να μπουν στην ζώνη του ευρώ.

Θα ήταν καλό το Ευρωκοινοβούλιο να ψηφίσει για την απελευθέρωση στων απολύσεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, τουλάχιστον για τις χρεοκοπημένες χώρες και τις χώρες που σκοπεύουν να μπουν στην ζώνη του ευρώ.
Επιστολή Τσίπρα σε Σουλτς για εμπλοκή του Ευρωκοινοβουλίου στο νέο πρόγραμμα 

Μια υλοποιήσιμη πρόταση για την Ελλάδα: δημιουργία ενός πραγματικού κράτους ευημερίας.

Κάποιοι θα υποστηρίξουν ότι δεν έχει κάθε χώρα την οικονομική δυνατότητα να προσφέρει τις παραπάνω υπηρεσίες στους πολίτες της.

Προσωπικά πιστεύω ότι είναι υποχρέωση της κάθε σύγχρονης πολιτείας ένα κράτος ευημερίας για τους πολίτες της, γιατί αυτό ακριβώς είναι που οι ίδιοι οι πολίτες θέλουν.

Ένας κράτος ευημερίας, δίνει την δυνατότητα στον καθένα να γίνει πλούσιος και ταυτόχρονα αντισταθμίζει τις δύσκολες συνθήκες του ανταγωνισμού που πρέπει να αντιμετωπίσουν αυτοί που διαφωνούν με τον ανταγωνισμό.

Στην Ελλάδα είναι δυνατόν να δημιουργηθεί ένα τέτοιο κράτος ευημερίας χωρίς να αλλάξουν οι συμφωνίες που υπογράφει η χώρα με το τρίτο μνημόνιο, αλλά με ισοδύναμα μέτρα.

Είναι προφανές ότι απαιτείται η απελευθέρωση των απολύσεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα με δημοψήφισμα που θα αλλάζει και το σύνταγμα.

Για να είναι δυνατή μια τέτοιου εύρους θεσμική αλλαγή, που θα αλλάξει την ζωή εκατομμυρίων πολιτών, ένα σύστημα αξιοπρεπούς πρόωρης συνταξιοδότησης των μεγαλύτερων πρέπει να δημιουργηθεί χρησιμοποιώντας υπάρχουσες διατάξεις, που καταργούνται με το νέο μνημόνιο.

Οι πόροι για την πρόωρη συνταξιοδότηση μπορεί να βρεθούν από τους μισθούς των θέσεων που θα καταργηθούν.

Η πρόωρη συνταξιοδότηση θα οδηγεί σε μια αξιοπρεπή ζωή χωρίς να είναι εκμεταλλευτική για το σύνολο.
Αυτό μπορεί να γίνει με παροχή συντάξεων από μια κλίμακα, συνδεδεμένη με μια αντίστοιχη κλίμακα των σημερινών εργαζομένων, υπολογίζοντας άλλα εισοδήματα των συνταξιούχων.

Για παράδειγμα ένας καθηγητής πανεπιστημίου, ή ένας δικαστικός  θα μπορεί να βγει στην σύνταξη ακόμα και πρόωρα, η σύνταξή του όμως θα είναι ένα ποσοστό του μισθού ενός ενεργού καθηγητή ή δικαστικού που θα το παίρνει μόνο αν δεν έχει άλλα εισοδήματα. Αν έχει άλλα εισοδήματα θα λαμβάνει μόνο την διαφορά μέχρι τα προσδιορισμένα εισοδήματα που αντιστοιχούν σε μια αξιοπρεπή ζωή, ανάλογη της προηγούμενης θέσης του.

Αναφέρομαι μόνο σε συντάξεις του δημοσίου, ΔΕΚΟ, τραπεζιτικών και όχι σε συντάξεις του ιδιωτικού τομέα που μπορούν να υπολογίζονται ανάλογα με τις εισφορές. Αν οι συντάξεις δεν εμπεριέχουν εκμεταλλευτικούς φόρους υπέρ τρίτων, αλλά προέρχονται από τον ιδιωτικό τομέα (ΙΚΑ, ΝΑΤ, ΟΑΕΕ) μπορεί να είναι υψηλές χωρίς όριο, αν πραγματικά δικαιολογούνται από τις εισφορές.


Οι χαμηλές συντάξεις όλων των ταμείων θα αυξηθούν για να προσεγγίσουν το όριο μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης συνυπολογίζοντας και άλλα εισοδήματα των συνταξιούχων.


Η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων, μπορεί να κάνει τους σχετικούς υπολογισμούς για μια τέτοια μετάβαση.

Πέρα από τις απολύσεις χρειάζεται επανασχεδιασμός του κράτους από την αρχή, με σύγχρονες μεθόδους managment, πληροφοριακά συστήματα, ανοικτές προσφορές στο διαδίκτυο για κάθε προμήθεια, ή έργο, ή υπηρεσία, επανασχεδίαση του κάθε δημόσιου, ή ιδιωτικού χρεωμένου οργανισμού που συμμετέχει σε κρατικές δραστηριότητες και στελέχωση των οργανισμών με μη μόνιμους εργαζόμενους.

" Η Κομισιόν παρέχει σε χώρες όπως η Ελλάδα τεχνική βοήθεια για δομικές μεταρρυθμίσεις με αιτήματα για ουσιαστική προσπάθεια αξιοποίησης των χρημάτων της Ε.Ε. Μια τέτοια βοήθεια παρέχεται από την Κομισιόν και στην περίπτωση δημιουργίας ενός αποτελεσματικού φορολογικού συστήματος ή της καταπολέμησης της απάτης και της διαφθοράς."
Ντομπρόβσκις: Η Αθήνα μπορεί να επιστρέψει στο μονοπάτι της σταθερότητας

Τι είναι δημοκρατία με κλειστούς δυνητικά εκμεταλλευτικούς οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς.

Η Ελλάδα είναι δημοκρατία με κλειστούς δυνητικά εκμεταλλευτικούς πολιτικούς θεσμούς, η μελέτη της και η κατανόηση της, μπορεί να δώσει σημαντική γνώση για παρόμοιες δημοκρατίες όπως η Ρωσία, ή δημοκρατίες πολλών χωρών της πρώην Σοβιετικής ένωσης και της Λατινικής Αμερικής.
Εκουαδόρ, η Ελλάδα της Νοτίου Αμερικής 
Αιματηρή λεηλασία σούπερ μάρκετ στη Βενεζουέλα - Ενας νεκρός  

Οι δημοκρατίες με κλειστούς δυνητικά εκμεταλλευτικούς οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς, δημιουργήθηκαν σε χώρες που στο παρελθόν είχαν κλειστούς εκμεταλλευτικούς οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς, μετά από απελευθέρωση κατακτητών ή αποικιών, ή την κατάρρευση της πρώην Σοβιετικής ένωσης.

Το βασικό χαρακτηριστικό των δημοκρατιών με κλειστούς πολιτικούς θεσμούς είναι η μη κυριαρχία του νόμου και η συγκεντρωτική εξουσία.

Η μη κυριαρχία του νόμου είναι ένα κεντρικό χαρακτηριστικό των κλειστών θεσμών πριν τις δημοκρατίες.

Στην Οθωμανική αυτοκρατορία, ο Σουλτάνος ήταν πάνω από νόμους, στην Σοβιετική ένωση οι νόμοι ήσαν εκμεταλλευτικοί και δίκαια παραβιάζονταν από το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού.

Ο θεσμός της μη κυριαρχίας του νόμου προϋπάρχει σαν άγραφος νόμος στους κλειστούς εκμεταλλευτικούς θεσμούς των ολιγαρχικών καθεστώτων και συνεχίζει να υπάρχει στις δημοκρατίες που δημιουργούνται μετά την κατάρρευσή τους.

Σε αντίθεση με τις δημοκρατίες με ανοιχτούς θεσμούς, στις δημοκρατίες με κλειστούς θεσμούς οι άνθρωποι δεν βίωσαν ποτέ τον νόμο σαν μια συμφωνία που εξυπηρετεί το σύνολο της κοινωνίας, αλλά σαν μια επιβολή μιας εκμεταλλευτικής εξουσίας που δίκαια παραβιάζουν.

Όλοι οι λαοί στις δημοκρατίες με κλειστούς θεσμούς, νομίζουν ότι η παραβίαση του νόμου είναι χαρακτηριστικό της ξεχωριστής τους ιδιοσυγκρασίας και ότι οι λαοί που υπακούν τον νόμο είναι βλάκες.

Παρόλο που υπάρχουν κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις δημοκρατίες με κλειστούς θεσμούς, θα αναφερθώ στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης.

Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης ισχύει η κυριαρχία του λαού, η κυριαρχία της πλειοψηφίας των πολιτών, που είναι πάνω από την κυριαρχία του νόμου.

Ο λαός αντιμετωπίζεται σαν ενιαίο όλο με κοινά συμφέροντα. Αυτή πιθανόν είναι μια πλατωνική αντίληψη της κοινωνίας.
Ο λαός εξουσιοδοτεί έναν ηγέτη που του δίνει μεγάλη συγκεντρωτική εξουσία`για να βρει πόρους να μοιράσει στον λαό.

Όταν ένας ηγέτης εκλέγεται στην ουσία καταλαμβάνει το κράτος με τους κολλητούς του και τους ψηφοφόρους του.

Η μοιρασιά των πόρων σχετίζεται με την απόσταση από τον ηγέτη. Όσο πιο κοντά βρίσκεσαι στον ηγέτη τόσο πιο μεγάλη δυνατότητα πλουτισμού θα έχεις.

Όσο ο ηγέτης καταφέρνει να ικανοποιεί την πλειοψηφία των ψηφοφόρων του, ανταμείβεται με την επανεκλογή του, αν οι υποσχέσεις ενός άλλου ηγέτη είναι πειστικές, μπορεί στις εκλογές να κερδίσει αυτός την πλειοψηφία και να καταλάβει αυτός το κράτος με τους δικούς του κολλητούς και ψηφοφόρους.
 
Πέρα από τον ηγέτη οι μόνιμοι εργαζόμενοι μπορούν να αποσπούν πόρους για τον εαυτό τους σε ευρεία κλίμακα.
Αποκλειστικό: Το υπουργείο Πολιτισμού... κλέβει την Εφορία!

Αν μια χώρα έχει πόρους πέρα από την φορολογία, μέσω επιδοτήσεων και δανεισμού, μπορούμε να θεωρούμε  τον λαό να έχει κοινά συμφέροντα.

Χωρίς την δυνατότητα δανεισμού, ο λαός δεν είναι ενιαίος με κοινά συμφέροντα, αφού χωρίζεται σε αυτούς που απολαμβάνουν προνόμια (μόνιμες θέσεις εργασίας, μεγάλες συντάξεις),  και τους απέναντι δηλαδή αυτούς που πρέπει με την φορολόγηση να χρηματοδοτήσουν τους πρώτους.

Η παγίδα των κλειστών θεσμών είναι η διαστρεβλωμένη διάχυση των προνομίων σε όλη την κοινωνία, με αποτέλεσμα πολλές φορές στην ίδια οικογένεια κάποιος να υπερφορολογείται γιατί είναι ελεύθερος επαγγελματίας και ένα άλλο μέλος της οικογένειας απολαμβάνει μια μόνιμη θέση εργασίας.
Κάποιος λαμβάνει μια μεγάλη εκμεταλλευτική σύνταξη και το παιδί του είναι άνεργο
 Ο παππούς, ο εγγονός και η σύνταξη

Είναι προφανές ότι δεν μπορείς να συγκρουσθείς με φίλους και συγγενείς που μπορεί ακόμα και να σε στηρίζουν, όποτε είναι ευκολότερο να αναζητάς φανταστικούς εξωτερικούς εχθρούς.

Έτσι στην Ελλάδα δεν είναι εμφανής η σύγκρουση συμφερόντων, ούτε υπάρχει διαφορετική εκπροσώπηση των προνομιούχων και των μη προνομιούχων.

Όλα τα κόμματα υπηρετούν τους κλειστούς θεσμούς και το Σύνταγμα που τους υποστηρίζει και διατείνονται ότι είναι οι καλύτεροι για να κυβερνήσουν την χώρα, υποκρινόμενοι ότι αυτό μπορεί να γίνει χωρίς να συγκρουστούν με αυτούς που κατέχουν κεκτημένα προνόμια, αλλά με την υπεράσπισή τους!

Πέρα από την μη κυριαρχία του νόμου οι κλειστοί εκμεταλλευτικοί πολιτικοί θεσμοί της Ελλάδας συγκεντρώνουν την εξουσία στο πρόσωπο του πρωθυπουργού και του υπουργικού συμβουλίου.

Αυτή η συγκέντρωση της εξουσίας κατάγεται από τους συγκεντρωτικούς θεσμούς του παρελθόντος και δημιουργεί τις συνθήκες ώστε ολοκληρωτικές λύσεις από αριστερά και δεξιά να είναι αποδεκτές από την πλειοψηφία του πληθυσμού, σε περίπτωση αποτυχίας της δημοκρατίας να δημιουργήσει ευημερία για τους περισσότερους πολίτες της. 



Εδώ όμως θα πρέπει να παρατηρήσουμε μια σημαντική διαφορά από την δημοκρατία της Ρωσίας.
Στην Ρωσία ο Vladimir Putin έχει πραγματική δύναμη που την αντλεί από τους κλειστούς θεσμούς της Ρωσικής δημοκρατίας των κλειστών θεσμών, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένας εκλεγμένος δικτάτορας.
Από τη σοβιετική κλεπτοκρατία στον... Πούτιν
Σε κάθειρξη 20 ετών καταδικάστηκε ο Ουκρανός σκηνοθέτης Όλεγκ Σεντσόφ στη Ρωσία

 Στην Ελλάδα παρά την υπερβολική συγκέντρωση της εξουσίας στον πρωθυπουργό, δεν είναι αυτός που κυβερνάει, στην ουσία κυβερνάει η πλειοψηφία των πολιτών, που μέχρι τώρα αποτελείτο από τους αποδέκτες των προνομίων, αυτούς που προσβλέπουν στο μέλλον σε πρόσβαση σε παρόμοια προνόμια και στους αφελείς που πιστεύουν ότι τα προνόμια μπορούν να αποδοθούν σε όλους τους πολίτες σε συνθήκες δημοκρατίας και ελευθερίας.
Liberation: Όλο το παρασκήνιο των διαπραγματεύσεων Τσίπρα στις Βρυξέλλες 
Greece: The paradox of power 

Η διακυβέρνηση της Ελλάδας από την πλειοψηφία που υποστηρίζει τους κλειστούς θεσμούς, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να συμβεί ατύχημα, δηλαδή άλλο να θέλει η πλειοψηφία και άλλο να συμβεί.

 Σε περίπτωση εξόδου της Ελλάδας από την ζώνη του ευρώ, ένας Έλληνας ή μια Ελληνίδα σαν τον Πούτιν μπορεί να κυβερνήσουν. Για πολλούς Έλληνες και Ελληνίδες ο Πούτιν είναι μια συμπαθητική προσωπικότητα που κυβερνά σωστά την Ρωσία.

Αρκετοί Έλληνες και Ελληνίδες επιθυμούν να εκφράσουν την κυριαρχία του λαού, την κυριαρχία της πλειοψηφίας με το δικό τους τρόπο, καταπατώντας τους υπάρχοντες ξεσχισμένους θεσμούς στο όνομα του Λαού.
Δεν είναι γραφικοί, είναι επικίνδυνοι, γιατί προετοιμάζουν το έδαφος για δικτατορίες στο όνομα του λαού.
Είναι γραφική, συμπεριφέρεται ως Ναπολέων..

 Το νέο όραμα της αριστερής διακυβέρνησης για την διοίκηση

Απέναντι στο πελατειακό κράτος η αριστερά δυνάμωσε το συνδικαλιστικό συντεχνιακό κράτος.
Ενώ στο πελατειακό κράτος τοποθετούνται ανώτατα στελέχη οργανισμών οι γνωστοί του πρωθυπουργού και των υπουργών, στο συνδικαλιστικό κράτος τα ανώτατα στελέχη είναι οι συνδικαλιστές.

Τι είναι διοίκηση Management ?

Διοίκηση σε επιχειρήσεις και οργανισμούς είναι η λειτουργία που συντονίζει τις προσπάθειες των ανθρώπων για να επιτύχουν στόχους και σκοπούς χρησιμοποιώντας αποδοτικά και αποτελεσματικά τους διαθέσιμους πόρους.

Η διοίκηση είναι αυτή που μετατρέπει ένα αφηρημένο σχέδιο σε πραγματικότητα. Για να συμβεί αυτό κάποιοι άνθρωποι πρέπει να οικειοποιηθούν το σχέδιο και να θέσουν πάνω από όλα την πραγματοποίησή του  μέσα σε ένα πλαίσιο κανόνων.
Οι εργαζόμενοι σε ένα οργανισμό είναι σημαντική παράμετρος για την υλοποίηση του σχεδίου και πρέπει να είναι καλοπληρωμένοι με καλές συνθήκες εργασίας και ασφάλειας, όχι όμως μόνιμοι.
Αν οι εργαζόμενοι στην κατασκευής της γέφυρας Ρίου Αντιρίου ήταν μόνιμοι, η ο εργοδότης ήταν το Ελληνικό κράτος η γέφυρα δεν θα κατασκευαζόταν ποτέ.
Γέφυρα Ρίου Αντίρριου-National Geographic Rio Antirio Bridge  

Κάθε οργανισμός έχει έναν αφηρημένο σκοπό να υπηρετήσει είτε είναι ένα μεγάλο νοσοκομείο, είτε μια ιδιωτική εταιρεία, ο σκοπός περιγράφεται στο καταστατικό.

Υπάρχει ένα ερώτημα τι είναι πιο σημαντικό ο σκοπός που επιτελεί ο οργανισμός ή οι άνθρωποι που εργάζονται σε αυτόν?
Σίγουρα οι άνθρωποι είναι σημαντικοί, αλλά δεν μπορεί να είναι πιο σημαντικοί από τον σκοπό τον οποίο υπηρετούν. 
Πρέπει οι εργαζόμενοι να αμείβονται καλά για να ανταλλάξουν την εργασία τους με τα χρήματα για μια αξιοπρεπή ζωή, να τηρούνται οι κανόνες ασφάλειας και υγιεινής, να μην εξουθενώνονται με υπερωρίες χωρίς ανταμοιβή, αλλά ο σκοπός για τον οποίο εργάζονται είναι πάνω από αυτούς, αυτό σημαίνει ότι αν δεν μπορούν να καλύψουν τις απαιτήσεις της θέσης τους απολύονται.
Αυτή η απλή συνθήκη είναι η βάση της διοίκησης, αν κάποιος είναι μόνιμος και δεν κινδυνεύει να απολυθεί, είναι συνήθως αδιάφορος για την εργασία του και η διοίκηση καταρρέει.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μας έδειξε το όραμα της για την διοίκηση.
Η διοίκηση των οργανισμών πρέπει να γίνεται από τους συνδικαλιστές των εργαζομένων σε αυτούς!
Οι συνδικαλιστές και οι  εργαζόμενοι στους οργανισμούς  πρέπει να διοικούν για να εξασφαλίζεται η μη εκμετάλλευσή τους!
Τα νέα πρόσωπα στο Δ.Σ. του ΕΚΑΒ 
Διορίστηκε νέος πρόεδρος Δ.Σ. στο ΕΚΑΒ ήδη εργαζόμενος στο Κέντρο από την Θεσσαλονίκη 

Το ότι οι συνδικαλιστές και οι εργαζόμενοι μπορεί να είναι οι εκμεταλλευτές δεν φαίνεται να το αντιλαμβάνονται και πολλοί στην Ελλάδα, προς το παρόν.

Τι είναι εκμετάλλευση?

Μπορούμε να ορίσουμε σαν εκμεταλλευτή τον ιδιώτη εργοδότη, ή το κράτος εργοδότη όταν χρησιμοποιεί εργαζόμενους που δεν τους παρέχει τα εισοδήματα (όπως αυτά υπολογίζονται στατιστικά), για μια αξιοπρεπή ζωή, 

Μπορούμε να ορίσουμε σαν εκμεταλλευτή τον εργαζόμενο που ενώ έχει αμοιβή τα εισοδήματα για μια αξιοπρεπή ζωή, αυτός δεν εργάζεται για να καλύψει τις ανάγκες της θέσης του.

Αν ο εργαζόμενος αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες της θέσης του, ή η θέση του είναι σε ένα οργανισμό του δημοσίου χωρίς σκοπό και ανάγκες, τότε ο εργαζόμενος είναι ένας εκμεταλλευτής των συμπολιτών του που τον πληρώνουν με τους φόρους που αποσπά τα κράτος.

Αν ο εργαζόμενος εκμεταλλευτής είναι στον ιδιωτικό τομέα πιθανό να εργάζεται σε μια πτωχευμένη εταιρεία, που τα χρέη της θα σβηστούν από τις τράπεζες, οι οποίες όμως έχουν ανακεφαλοποιηθεί με χρήματα πολιτών.

Ποιοι είναι οι δυνητικά εκμεταλλευτικοί οικονομικοί θεσμοί στην Ελλάδα?

Υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί θεσμοί που είναι δυνητικά εκμεταλλευτικοί ή απλά εκμεταλλευτικοί.

Η κλειστή μη συμμετοχική αγορά εργασίας και κεφαλαίου είναι η βάση των κλειστών θεσμών, ωστόσο μπορούμε να αναφέρουμε ενδεικτικά μερικούς ακόμα θεσμούς νόμιμους και παράνομους.

Η αυτοτελής φορολόγηση ατόμων και οικογενειών που έχουν εισοδήματα από ενοίκια ακόμα και κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ είναι άνεργοι και δεν λαμβάνουν ούτε ταμείο ανεργίας, είναι εκμεταλλευόμενοι από το κράτος που αποσπά πόρους για να πληρώσει άλλους εργαζόμενους να κάθονται.
  
Η απασχόληση ατόμων από το κράτος με μόνιμες θέσεις εργασίας, χωρίς αξιολόγηση και μερικές φορές χωρίς αντικείμενο. Πολλοί από αυτούς τους εργαζόμενους είναι μικροεκμεταλλευτές των συμπολιτών τους. Το άθροισμα πολλών μικροεκμεταλλευτών συνιστά ένα μεγάλο εκμεταλλευτή, το ίδιο το κράτος.
Βοσκήσιμες γαίες*

Η απασχόληση ατόμων από το κράτος με προσωρινές θέσεις εργασίας που δημιουργούνται με χρήματα από την Ευρώπη για να μειώσουν πρόσκαιρα την ανεργία με αποδοχές πολύ χαμηλότερες από αυτές που χρειάζονται για μια αξιοπρεπή ζωή, κατά παρέκκλιση των νόμιμων αμοιβών, χωρίς εφαρμογή των διατάξεων της εργατικής νομοθεσίας. 
Η εργασία που θα παρέχουν οι συμβασιούχοι μπορεί να είναι από σκλάβοι των μόνιμων υπαλλήλων, ή απλά να πίνουν καφέ και να μη κάνουν τίποτα. Εξαρτάται από το περιβάλλον μέσα στο οποίο θα εργασθούν.

Είναι μια περίπτωση υπερεκμετάλλευσης των προσωρινών εργαζόμενων από τους μόνιμους, ή κατασπατάλησης πόρων χωρίς αντίκρυσμα. 

431,75 ευρώ τον μήνα θα πάρει ο εργαζόμενος νέος, για οκτάωρη εργασία, πενθήμερο χωρίς άδεια ακόμα και αν αρρωστήσει. Καταπληκτικές συνθήκες για να αναπτύξει την προσωπικότητα του μέσα από την εργασία και να γίνει μέλος φασιστικής οργάνωσης από την απελπισία να μην ορίζει ο ίδιος την ζωή του, αφού αυτά τα χρήματα δεν φτάνουν ούτε για πλάκα για να καλύψει κάποιος τις τρέχουσες ανάγκες του στην Ελλάδα.

[ "Με τη λήξη του προγράμματος: i. οι ωφελούμενοι απολύονται αυτοδικαίως, χωρίς καμία αποζημίωση και χωρίς να απαιτείται η έκδοση διαπιστωτικής πράξης, όπως ορίζουν οι σχετικές διατάξεις της παρ. ΙΔ1 του ν. 4152/2013"
"Το μισθολογικό κόστος αντιστοιχεί α) σε 19,81 ευρώ ημερησίως και όχι μεγαλύτερο από 495,25 ευρώ μηνιαίως για τους ανέργους άνω των 25 ετών και β) σε 17,27 ευρώ ημερησίως και όχι μεγαλύτερο από 431,75 ευρώ μηνιαίως για τους ανέργους κάτω των 25 ετών, κατά παρέκκλιση των νόμιμων αμοιβών που προβλέπονται από την Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και τις οικείες συλλογικές συμβάσεις.

Εκτός από τα ποσά που καταβάλλονται στους συμμετέχοντες στο πρόγραμμα, ο ΟΑΕΔ και ο Επιβλέπων Φορέας δεν υποχρεούνται να καταβάλουν οποιαδήποτε άλλη παροχή ή ενίσχυση στους ωφελούμενους (άδεια, επίδομα αδείας, ειδικές άδειες κ.ά.) και γενικώς δεν έχουν εφαρμογή οι διατάξεις της εργατικής νομοθεσίας, πέραν των ρητώς προβλεπομένων στη με αριθμ. 4.31879/οικ.3.1604/18.11.2014 (ΦΕΚ 3172/Β/26-11-2014) ΚΥΑ."

 http://www.taxheaven.gr/laws/circular/view/id/2064]

Η καταπάτηση δημόσιας έκτασης είναι ένας παράνομος θεσμός που προέρχεται από την δικτατορία και φτάνει μέχρι τις μέρες μας.
Από τις τροχοβίλες στην εξαφάνιση των ελληνικών δασών

Το ίδιο κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα είναι στην πραγματικότητα ένας εκμεταλλευτικός θεσμός που εγγυάται μεγάλες συντάξεις που νομικά απόσπασαν από το κράτος διάφορες κατηγορίες προστατευμένων με απόλυτη οικονομική ασφάλεια πολιτών, όπως βουλευτές, στρατιωτικοί, δικαστικοί, μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι, τραπεζικοί υπάλληλοι, υπάλληλοι ΔΕΚΟ, ... 
Πολλοί από τους παραπάνω είναι απλοί εκμεταλλευτές που υποστηρίζουν την επανάσταση της επιστροφής στη δραχμή για να μη χάσουν τα κεκτημένα τους.
Στηρίζει τη Λαϊκή Ενότητα και τον Παναγιώτη Λαφαζάνη ο Νίκος Φωτόπουλος  

Οι υπέρογκοι μισθοί και συντάξεις που αποτελούν τα μεγάλα ιδεώδη των εργαζομένων, αλλά αποδίδονται σε λίγους δημιουργούν εργαζόμενους αφεντικά, που θα ξοδέψουν τα χρήματα τους για να κινηθεί μέσω αυτών η ιδιωτική οικονομία.  
Η λειτουργία της ιδιωτικής οικονομίας  με χρήματα που το κράτος δίνει στους εργαζόμενους και συνταξιούχους, είναι το οικονομικό μοντέλο που δίδαξαν αρκετοί καθηγητές οικονομικών στα Ελληνικά πανεπιστήμια και μετά έγιναν υπουργοί στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Μια εκμεταλλευτική λειτουργία της οικονομίας που μετατρέπει ένα μέρος των εργαζομένων σε αφεντικά.

Αυτοί οι Έλληνες με το ιδεώδες σύνταγμα δεν κατάφεραν μετά από τόσα χρόνια κρίσης να θεσμοθετήσουν το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα για τους αδύναμους.
 GREECE: Government to roll out a Guaranteed Minimum Income scheme

Δήθεν ευαίσθητοι αριστεροί επιχειρηματολόγησαν ενάντια στην θεσμοθέτησή του, γιατί θα δημιουργήσει αδράνεια στους αποδέκτες του!
Την αδράνεια των μόνιμα βολεμένων και την διαφθορά των λαμογιών που στηρίζεται στην μονιμότητα των θέσεων εργασίας δεν την βλέπουν.
Φτου σας γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές!
Οδυσσέας: Τι πίνετε κ. Φωτίου και λέτε συνέχεια ψέμματα; – Video

 Τα βασικά λάθη των αριστερών και των φιλελεύθερων.

Το βασικό λάθος των αριστερών είναι η απόρριψη του ανταγωνισμού και των αγορών. Οι αριστεροί αγνοούν ένα βασικό χαρακτηριστικό ενός τμήματος του ανθρώπινου πληθυσμού που είναι μέρος του χαρακτήρα τους από γεννησιμιού τους. Κάποιοι θέλουν να γίνουν μεγάλοι και τρανοί και θα πατήσουν  επί πτωμάτων για να τα καταφέρουν. Δεν υπάρχει τρόπος να τους αλλάξεις. Αντίθετα μπορείς να τους χρησιμοποιήσεις θέτοντας απλούς και καθαρούς κανόνες και να τους επιτρέψεις να γίνουν, αν μπορούν, όσο πλούσιοι επιθυμούν, παίζοντας όμως σε ένα προκαθορισμένο πεδίο κοινό για όλους.

Το βασικό λάθος των φιλελεύθερων ήταν ότι αποδέχτηκαν τις μόνιμες θέσεις εργασίας και δεν επιδίωξαν την δημιουργία ενός κράτους ευημερίας που παρέχει σχετική οικονομική ασφάλεια σε ΟΛΟΥΣ τους πολίτες, μέσα από την δωρεάν παιδεία, την δωρεάν υγεία και ένα πραγματικό δίχτυ ασφαλείας για τους άνεργους, τα παιδιά και τους ηλικιωμένους.
Αντίθετα θεώρησαν ότι το πρόβλημα είναι το κράτος (που είναι η μισή αλήθεια) και αν λειτουργήσει ο ιδιωτικός τομέας θα είναι καλύτερα.
 Στην πραγματικότητα όμως η μονιμότητα των θέσεων εργασίας είναι το πρόβλημα και όχι το δημόσιο ή ιδιωτικό. Αν ένας οργανισμός μπορεί να θέτει τους αφηρημένους σκοπούς που υπηρετεί πάνω από τους εργαζόμενους του (χωρίς να τους εξουθενώνει) τότε λειτουργεί σωστά είτε είναι δημόσιος, είτε ιδιωτικός τομέας.
Μπορείτε για παράδειγμα να συγκρίνεται διοικητικά και ως προς το αποτέλεσμα, ένα δημόσιο νοσοκομείο της Αγγλίας, με μια ιδιωτική εταιρεία διασυνδεδεμένη με το πολιτικό σύστημα ή κατειλημμένη από τους συνδικαλιστές και τους εργαζόμενους της στην Ελλάδα.

Ελπίζω κάποια στιγμή το πλαίσιο των εργασιακών δικαιωμάτων να φτάσει στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και οι ευρωβουλευτές να συνταχθούν στην πλειοψηφία τους με την κατάργηση των εκμεταλλευτικών δικαιωμάτων των μόνιμων θέσεων εργασίας, τουλάχιστον για τις χώρες που έχουν χρεοκοπήσει και αυτές που θέλουν να μπουν στην ζώνη του ευρώ.
Το μόνο εργατικό αίτημα που μπορεί να είναι δίκαιο σήμερα είναι η διάλυση του τείχους που χωρίζει τους εργαζόμενους σε δυο κατηγορίες, είναι οι ίσες αμοιβές για ίση εργασία, ακόμα και αν αυτό σημαίνει την μείωση των αποδοχών των προστατευμένων, εκμεταλλευτών εργαζόμενων.

Η Ελληνική δημοκρατία στηρίζεται σε μια απάτη.

Θέτει σαν ιδεώδες για όλους την απόλυτη οικονομική ασφάλεια, παραβλέπει το γεγονός ότι η απόλυτη οικονομική ασφάλεια για όλους μπορεί να υλοποιηθεί μόνο σε στρατοκρατικό καθεστώς μαζί με φτώχεια, και αποδίδει προνόμια μόνο σε μερικούς.

Την παραπάνω απάτη δεν την δημιούργησε ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι η συνέχεια των κλειστών εκμεταλλευτικών θεσμών της δικτατορίας που προσαρμόστηκαν στην δημοκρατία και στηρίχθηκαν στο ίδιο το Σύνταγμα. 
Ο ΣΥΡΙΖΑ προώθησε αυτήν την απάτη στα άκρα υπακούοντας το ίδιο το Ελληνικό σύνταγμα.

Οι τόσοι καλοί και έγκριτοι Έλληνες συνταγματολόγοι δεν βλέπουν τίποτα?
Τι διάολο όλοι οι συνταγματολόγοι είναι μόνιμοι εργαζόμενοι του Ελληνικού δημοσίου, που νοιάζονται μόνο για να διατηρήσουν τα προνόμια τους και μελετούν τον Πλάτωνα και τον Μαρξ για να φτιάξουν την ιδανική κοινωνία στο δίπλα σύμπαν?

Δεν μπορούν να δουν ομοιότητες της Ελληνικής γραφειοκρατίας με την πάλαι ποτέ Σοβιετική ένωση?
Το τελευταίο σοβιετικό καθεστώς στην Ευρώπη

Αυτή είναι η απάτη των βολεμένων και των λαμογιών που υποτίθεται ότι είναι επαναστάτες και αγωνίζονται για το καλό όλων, θέλουν μάλιστα να διευρύνουν την απάτη και στις υπόλοιπες Ευρωπαικές χώρες, ειδικά σε αυτές που έχουν θεσμοθετημένη την απόλυτη οικονομική ασφάλεια των εργαζομένων μέσα από μόνιμες θέσεις εργασίας. 
Διασπάστηκε και το Podemos: Οι μισοί στηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ, οι άλλοι Λαφαζάνη 

Τα προνόμια φυσικά έχουν μια ιεράρχηση και ποικιλότητα, έτσι κάποιοι ανώτατοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι μπορούν να έχουν διπλά έσοδα και από τον μισθό τους, αλλά και από την υπογραφή συμβάσεων για διάφορα έργα με ιδιώτες.
Μια σύμβαση καθαρισμού ενός υπουργείου μπορεί να είναι μια λεπτομερειακή αρλούμπα που καμιά σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα. Μπορεί να περιγράφει μέχρι το απορρυπαντικό που χρησιμοποιείται και ότι οι εργαζόμενοι στο συνεργείο καθαρισμού θα είναι ασφαλισμένοι.
Στην πραγματικότητα αυτός που υπογράφει την σύμβαση και ο εργολάβος μπορεί να παίρνουν τα περισσότερα χρήματα και ένας εργαζόμενος με μπλοκάκι να καθαρίζει.

Η πραγματική εκμετάλλευση δεν είναι γενικά και αόριστα η εκμετάλλευση των εργαζομένων από το κεφάλαιο όπως υποστηρίζουν οι μαρξιστές.
Η πραγματική εκμετάλλευση είναι στην μη κυριαρχία του νόμου, στην ισχύ του νόμου σε επιμέρους εργαζόμενους και όχι σε όλους, στην εκτέλεση έργων και υπηρεσιών του δημοσίου των τραπεζών και των ΔΕΚΟ (φύλαξη, καθαρισμός, ...) από εξωτερικά συνεργία με εργαζόμενους χαμηλά αμειβόμενους, στην υπερφορολόγηση των φτωχών για να καλυφθούν οι μισθοί των πλουσίων, σε ψεύτικους νόμους για την παροχή ταμείου ανεργίας, στην μη φορολόγηση των πολιτών ισότιμα και χωρίς να υπολογίζεται το σύνολο των εισοδημάτων τους, στην μεγάλη φορολόγηση σε έμμεσους φόρους, σε μη φορολόγηση μεγάλων εταιριών όπου το κράτος είναι μέτοχος...

Η υποβάθμιση των  θεσμών, της αξιοπιστίας και της εμπιστοσύνης, στο όνομα του Ελληνικού Λαού και στην τρέχουσα επιθυμία του Λαού, δεν είναι γραφική, είναι επκύνδυνη.

Είναι δυνατόν οι υποψήφιοι κυβερνήτες μιας χώρας να έχουν διαφορετικό πρόγραμμα σαν κυβέρνηση και διαφορετικό σαν αντιπολίτευση?

Εκλογές: Ο ΣΥΡΙΖΑ τα γυρνάει - Αν δεν είμαστε στην επόμενη κυβέρνηση δεν θα στηρίξουμε όλο το Μνημόνιο
Φίλης: Η σύμβαση δεν μπορεί να υλοποιηθεί ως έχει, ήταν ελιγμός για να μην συντριβεί η χώρα

Ω Θεοί, τι υποβάθμιση των θεσμών για τους μακρινούς απογόνους των αρχαίων Ελλήνων, που κάποτε άνοιξαν τους θεσμούς τους με το εμπόριο, αλλά ποτέ δεν μπόρεσαν να προχωρήσουν πιο πέρα.

Ω Θεοί, τι υποβάθμιση των θεσμών για τους μακρινούς απογόνους των αρχαίων Ελλήνων,  που μιλάνε την ίδια γλώσσα με αυτούς, αλλά είναι ανίκανοι να κατανοήσουν τους υλοποιημένους θεσμούς άλλων χωρών.

Θλιβεροί υπερασπιστές των κλειστών θεσμών των αυτοκρατόρων προγόνων τους και των Οθωμανών κατακτητών τους, από τους οποίους ελευθερώθηκαν, χωρίς όμως να ελευθερωθούν ποτέ από τους κλειστούς θεσμούς τους.

1 Η αλλαγή του Ελληνικού Συντάγματος

[οι ανοικτοί δυνητικά συμμετοχικοί οικονομικοί και πολιτικοί θεσμοί (inclusive institutions) και οι κλειστοί δυνητικά εκμεταλλευτικοί οικονομικοί και πολιτικοί θεσμοί (extractive institutions) όπως ορίζονται από Daron Acemoğlu - James A. Robinson στο βιβλίο τους "Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη"

"γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη" οι πολιτικοί θεσμοί στους τόπους, στο χρόνο, αποσπάσματα, παρατηρήσεις]

Από την δικτατορία στην δημοκρατία των κλειστών δυνητικά εκμεταλλευτικών οικονομικών και πολιτικών θεσμών.

Η πτώση μιας δικτατορίας, ή η ανεξαρτησία μιας χώρας από προηγούμενους κατακτητές έχει σαν αποτέλεσμα την οικειοποίηση των κλειστών εκμεταλλευτικών πολιτικών και οικονομικών θεσμών από τους νικητές και όχι την αλλαγή τους σε ανοιχτούς δυνητικά συμμετοχικούς θεσμούς.

Έτσι δημιουργούνται οι δημοκρατίες με κλειστούς δυνητικά εκμεταλλευτικούς οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς που προσαρμόζουν και διαιωνίζουν τους κλειστούς θεσμούς των προνομίων και της διαπλοκής με την εξουσία.

Αυτή είναι η θεσμική εξέλιξη στις περισσότερες χώρες της λατινικής Αμερικής, στις χώρες της πρώην Σοβιετικής ένωσης και φυσικά της Ελλάδας.
Ανατολική Ευρώπη, Οθωμανική αυτοκρατορία, Αίγυπτος, Μεξικό, Βενεζουέλα, Περού, Αργεντινή, Γουατεμάλα, Κολομβία

Εξαίρεση αλλαγής θεσμών χωρίς εμφύλιο, αποτελεί η δυτική Γερμανία που άλλαξε τους κλειστούς ολοκληρωτικούς θεσμούς των Ναζί, σε ανοιχτούς δυνητικά συμμετοχικούς μετά την ήτα των Ναζί στον Β παγκόσμιο πόλεμο.
Εξαίρεση αποτελεί η ανατολική Γερμανία, η οποία άλλαξε τους κλειστούς θεσμούς της σε ανοιχτούς μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου και την ενοποίηση με την δυτική Γερμανία.
Εξαίρεση αποτελούν και μερικές ακόμα χώρες όπως η Σλοβακία που οικειοποιήθηκαν τους ανοιχτούς θεσμούς της Ευρωπαϊκής ένωσης, μετά την συμμετοχή τους σε αυτή.
Πώς μπορεί να αλλάξει σελίδα η Ελλάδα  

Στην Ελλάδα οι κλειστοί εκμεταλλευτικοί θεσμοί της δικτατορίας εκφρασμένοι μέσα από ένα πλαίσιο προνομίων (μόνιμη εργασία, εγγυημένες συντάξεις και προστατευτισμός) που απολάμβαναν αυτοί που υποστήριζαν την δικτατορία, διατηρήθηκαν και προσαρμόστηκαν στην μεταπολίτευση, για να απονεμηθούν σε αυτούς που αγωνίστηκαν, ή υποτίθεται ότι αγωνίστηκαν, ενάντια στην δικτατορία.
 
Η διατήρηση των κλειστών θεσμών στις δημοκρατίες δεν στηρίζεται στην επιβολή με την βία, αλλά στην πεποίθηση ότι όλοι έχουν δικαίωμα στα προνόμια και στην (ψευδή) προσδοκία ότι αυτοί που δεν απολαμβάνουν προνόμια σήμερα, μπορεί να τα απολαμβάνουν στο μέλλον.

Τα προνόμια αποδίδονται στους πολίτες από τα κόμματα που οι ίδιοι ψηφίζουν και διαχέονται στην κοινωνία μέσα από το πελατειακό σύστημα Clientelism, χωρίς να υπάρχει μια διακριτή τάξη ευγενών όπως στην φεουδαρχία.

Το πελατειακό σύστημα  που αναπτύχθηκε στην μεταπολίτευση από την ΝΔ New Democracy και το ΠΑΣΟΚ Panhellenic Socialist Movement, συνιστά ένα είδος λαϊκής κυριαρχίας, όπου η πλειοψηφία των πολιτών εκλέγει την κυβέρνησή του, ανταλλάσσοντας την ψήφο του, με πρόσβαση σε προνόμια και σε ευκαιρίες πλουτισμού μέσω της διαπλοκής.

Το ΚΚΕ Communist Party of Greece και ο ΣΥΡΙΖΑ Syriza και το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς αγωνίστηκαν για την διατήρηση των προνομίων (αντί για την κατάργησή τους), και την διασπορά τους σε μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας.

Όλοι αγνόησαν το γεγονός ότι δεν μπορείς να έχεις απόλυτη οικονομική ασφάλεια για όλους τους πολίτες, εκτός αν έχεις στρατοκρατικό καθεστώς και φτώχεια.

Στην μεταπολίτευση στην Ελλάδα φτιάχτηκε ένα πλαίσιο με απόλυτη οικονομική ασφάλεια για αρκετούς πολίτες, ταυτόχρονα με δημοκρατία και ευημερία, ωστόσο αυτό το πλαίσιο φτιάχτηκε με εξωτερικούς πόρους, επιδοτήσεις από την Ένωση και δανεικά.

Η απόλυτη οικονομική ασφάλεια της μόνιμης θέσης εργασίας και των εγγυημένων μεγάλων συντάξεων.

Τα προνόμια της απόλυτης οικονομικής ασφάλειας μέσα από μόνιμες θέσεις εργασίας και υπερβολικές εγγυημένες συντάξεις συνδέονται με την τοποθέτηση του ανθρώπου πάνω από την κοινωνία μέσα στην οποία ζει, πάνω από τους αφηρημένους νόμους και κανόνες με τους οποίους λειτουργεί η κοινωνία.

Για τους περισσότερους ανθρώπους δεν υπάρχει υψηλότερο ιδανικό από να έχει έσοδα ο άνθρωπος από μια πηγή εσόδων και έτσι ελεύθερα να μπορεί να αναπτύξει την προσωπικότητά του, να χαρεί την μικρή ζωή του, να δημιουργήσει, να ονειρευτεί καλύτερες κοινωνίες όπου όλοι έχουν αυτό το προνόμιο χωρίς να ανταγωνίζονται μεταξύ τους.

Ο θείος ο Πλάτωνας Plato, και ο θείος ο Μαρξ Karl Marx, είχαν αυτά τα προνόμια.
Δεν μπορούμε να έχουμε 100% σιγουριά για τον Πλάτωνα αλλά η ιστορία λέει ότι καταγόταν από μια από τις πλουσιότερες και πολιτικά ενεργές κοινωνίες της Αθήνας.
Ο Μαρξ γεννήθηκε σε μια πλούσια οικογένεια της μεσαίας τάξης.
Και οι δύο είχαν το προνόμιο της απόλυτης οικονομικής ασφάλειας, δεν χρειάζονταν να κυνηγήσουν, να σπείρουν, να βρουν χρήματα για να ζήσουν.
Και οι δύο χρησιμοποίησαν το προνόμιο για να ονειρευτούν καλύτερες κοινωνίες όπου οι άνθρωποι δεν ζορίζονταν (όπως οι ίδιοι) άρα είχαν απόλυτη οικονομική ασφάλεια.

Οι θεωρίες τους επηρέασαν μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας.

Μόνο οι θρησκείες κατάφεραν να δημιουργήσουν πιο δημοφιλείς ιδέες, η μεταθανάτιος ζωή λύνει πολλά από τα υπαρξιακά προβλήματα του ανθρώπου.

Και ο Πλάτωνας και ο Μαρξ έκαναν σημαντικά λάθη που μπέρδεψαν την ανθρωπότητα.
Ξεκίνησαν από το δεδομένο που οι ίδιοι είχαν, η απόλυτη οικονομική ασφάλεια, και θέλησαν να ονειρευτούν και να σχεδιάσουν κοινωνίες, όπου όλοι οι άνθρωποι ζουν ευτυχισμένοι με απόλυτη οικονομική ασφάλεια, χωρίς ανταγωνισμό μεταξύ τους.

Δεν έχουμε τα δεδομένα για να ελέγξουμε τις θρησκείες και έτσι ότι επιθυμεί κανείς μπορεί να το πιστεύει, έχουμε τα δεδομένα όμως να παρατηρήσουμε και να μελετήσουμε τις ανθρώπινες κοινωνίες, να δούμε πως λειτουργούν, να τις συγκρίνουμε με διαφορετικές κοινωνίες του παρόντος και του παρελθόντος. Αν τα κάνουμε όλα αυτά και κατανοήσουμε την λειτουργία και την εξέλιξη των κοινωνιών, μπορούμε να προτείνουμε και να υλοποιήσουμε αλλαγές, για να γίνουν οι κοινωνίες καλύτερες.

Να ελέγξουμε τις ιδέες του Πλάτωνα στις πραγματικές κοινωνίες. Ο άνθρωπος ή οι θεσμοί?

Η θεωρία των Daron και James για την αποτυχία των εθνών είναι ελέγξιμη και προσωπικά μου φαίνεται η καλύτερη προσέγγιση στην πραγματικότητα για να περιγράψει το πρόσφατο παρελθόν, το παρόν και το κοντινό μέλλον της ανθρωπότητας, (αν και έχω διαφωνίες για το απώτατο παρελθόν και το απώτατο μέλλον της ανθρωπότητα).

Ο Daron και ο James δεν σχεδιάζουν κοινωνίες στο μυαλό τους όπως ο Πλάτωνας και ο Μαρξ, μελετούν τις κοινωνίες και η μελέτη τους δεν αναφέρεται σε ανθρώπους, αλλά σε θεσμούς.

Οι θεσμοί είναι πιο σημαντικοί από τους ανθρώπους, γιατί δημιουργούν το αφηρημένο περιβάλλον μέσα στο οποίο δρα ο κάθε άνθρωπος και προσδιορίζουν την εξέλιξη της ζωής του.
Ο κάθε άνθρωπος θα γεννηθεί, θα μεγαλώσει και θα πεθάνει ζώντας μέσα σε ένα αφηρημένο πλαίσιο θεσμών που είναι διαφορετικό τοπικά. Οτιδήποτε και να κάνει ο άνθρωπος σχετίζεται με το ταλέντο του και το πλαίσιο των θεσμών μέσα στο οποίο ζει.

Αν ο Bill Gates γεννιόταν και μεγάλωνε στην Ελλάδα, πιθανά να ήταν άνεργος γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχουν οι κατάλληλοι οικονομικοί θεσμοί που να επιτρέπουν σε ένα Ελληνόπουλο να γίνει σαν τον Bill.

Οι θεσμοί είναι τόσο δυνατοί και δεν μπορούν να αλλάξουν από έναν άνθρωπο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι εμπεριέχουν κάτι από την συλλογική συνείδηση των ανθρώπων, που έζησαν στον ίδιο τόπο, τουλάχιστον τα τελευταία δυο χιλιάδες χρόνια.

Η θεσμική ιστορία της Ελλάδας δεν έχει καμία σχέση με την αρχαία Ελλάδα, που ήταν ένα σύντομο φως στους ανοικτούς θεσμούς και έσβησε, όπως αυτό της Βενετίας, αφού άφησε μια διανοητική κληρονομιά σε όλη την ανθρωπότητα.

Η θεσμική ιστορία της Ελλάδας. Ο άνθρωπος, ο λαός.

Οι κλειστοί θεσμοί της σημερινής Ελλάδας είναι αποτέλεσμα των κλειστών θεσμών (για πάνω από 1100 χρόνια) της Byzantine Empire, των κλειστών θεσμών (για 400 χρόνια) της Ottoman Empire και τα 95 χρόνια της απελευθέρωσης.

Τα 95 χρόνια της απελευθέρωσης μετεξέλιξαν τους κλειστούς εκμεταλλευτικούς οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς της βυζαντινής αυτοκρατορίας και των κατακτητών Οθωμανών.

Η μετεξέλιξη ήταν μια προσαρμογή των κλειστών εκμεταλλευτικών θεσμών στην δημοκρατία με κλειστούς δυνητικά εκμεταλλευτικούς θεσμούς.

Οι περισσότεροι Έλληνες πολίτες και διανοούμενοι ποτέ δεν κατανόησαν την αξία των δυνητικά συμμετοχικών οικονομικών και πολιτικών θεσμών.

Πιθανά οι διανοούμενοι έδωσαν περισσότερο χρόνο για να μελετήσουν τις ιδέες του Πλάτωνα και του Μαρξ, παρά για να μελετήσουν τις υπάρχουσες κοινωνίες, άλλων χωρών, να δουν τη κάνουν καλύτερα και τι κάνουν χειρότερα και να το προτείνουν στην Ελληνική κοινωνία. 

Οι περισσότεροι Έλληνες αναζήτησαν τους ανθρώπους να κυβερνήσουν, τα σωστά συστήματα διακυβέρνησης που έχουν κέντρο τον άνθρωπο, δεν κατανόησαν ποτέ την δύναμη των θεσμών και τους περιορισμούς που θέτουν οι θεσμοί στον άνθρωπο, ακόμα και στους ηγέτες.

Οι Έλληνες έζησαν εμφύλιους, δικτατορίες και ηρωικές μάχες απέναντι σε κατακτητές. Αγνόησαν τα πρώτα και κράτησαν τις ηρωικές νικηφόρες μάχες απέναντι σε εξωτερικούς εχθρούς.

Όταν δεν είχαν εχθρούς να πολεμήσουν και έμειναν ελεύθεροι στην χώρα τους να κυβερνήσουν (από το 1974, μετά την κατάρρευση της δικτατορίας) οι Έλληνες τα έκαναν σαλάτα.

Διακυβέρνησε ο λαός και ο λαός διακυβέρνησε για πάρτη του.

Ο λαός δεν μπόρεσε να δει το σύνολο της κοινωνίας, αλλά ο καθένας κοίταξε το δικό του συμφέρον, το συμφέρον της οικογένειάς του,  το συμφέρον της συντεχνίας του και τέλος το συμφέρον άλλων συντεχνιών με ανάλογα προνόμια.

Φυσικά αυτό είναι αναμενόμενο για κάθε λαό που κατάγεται από κλειστούς εκμεταλλευτικούς θεσμούς και μετά από μια απελευθέρωση βρίσκεται σε μια δημοκρατία, με ένα καλό σύνταγμα που κάποιοι καλοί διανοούμενοι συνέταξαν.

Τι έκαναν οι άλλοι λαοί?

Το να περάσει η εξουσία στον λαό είναι ένα ιστορικό αίτημα που γιαυτό χύθηκε πολύ αίμα και έγιναν χιλιάδες επαναστάσεις ενάντια σε κατακτητές και δικτάτορες.

Έχει όμως ο λαός την ωριμότητα να κυβερνήσει τον εαυτό του, με δημοκρατικό τρόπο για το καλό του συνόλου της κοινωνίας?

Τι θα κάνει ένας λαός αν ελευθερωθεί ή κατεβάσει ένα δικτάτορα και αποδεχτεί ένα δημοκρατικό σύνταγμα?

Λίγοι λαοί είχαν την ευκαιρία να υιοθετήσουν ένα σύνταγμα και να είναι ικανοί να χτίσουν μια δημοκρατία των ανοιχτών δυνητικά συμμετοχικών θεσμών που να λειτουργεί σε ένα βαθμό για όλους.
Αυτοί οι λαοί βρέθηκαν σε μέρη που δεν προϋπήρχαν κλειστοί εκμεταλλευτικοί θεσμοί από το παρελθόν.
Οι Βορειο Αμερικάνοι, οι Καναδοί, οι Αυστραλοί και άλλοι ανήκουν σε αυτή την κατηγορία.
3a) “Why nations fail” by dimitris Μποτσουάνα, Ηνωμένες Πολιτείες, Αυστραλία, Καναδάς, Νέα Ζηλανδία

Οι λαοί της βόρειας και δυτικής Ευρώπης ακολούθησαν μια αργή βασανιστική πορεία μερικών αιώνων για να φτάσουν από τους κλειστούς ολοκληρωτικούς και εκμεταλλευτικούς θεσμούς της φεουδαρχίας στις σύγχρονες δημοκρατίες με ανοιχτούς θεσμούς.

[Οι χώρες της νότιας Ευρώπης έχουν πιο κλειστούς θεσμούς από της Βόρειας.]

Αντίθετα με ότι πιστεύουν οι διανοούμενοι, οι λαοί δεν είχαν στο τσεπάκι τους το μοντέλο της περιορισμένης  αρχαίας Ελληνικής δημοκρατίας, που δεν ήταν πραγματική δημοκρατία, αφού υπήρχαν σκλάβοι.  

Κρίσιμες καμπές της ιστορίας όπως η επιδημία της πανώλης, ή η απόκτηση ισχύος από εμπόρους που εκμεταλλεύονταν τις αποικίες ήταν τα αίτια των θεσμικών αλλαγών.
Ναι και οι δουλοπάροικοι αλλά και τα καθάρματα οι έμποροι είδαν την ευκαιρία να αποσπάσουν ισχύ από τους βασιλιάδες δημιουργώντας πιο ανοιχτούς θεσμούς και τα πρώτα κοινοβούλια.

Δεν ξέρω αν σας φαίνεται αποκρουστική η αφήγηση, όμως δεν άλλαξαν οι άνθρωποι τους θεσμούς επειδή το σκόπευσαν, απλά αναζήτησαν μερίδιο ισχύος για τον εαυτό τους, πολέμησαν γιαυτό σε εμφύλιους, εξολόθρευσαν βασιλιάδες και αργά και βασανιστικά έφτασαν στο σήμερα όπου οι περισσότεροι άνθρωποι απολαμβάνουν συνθήκες δυνητικά συμμετοχικής δημοκρατίας.

Αυτές οι κοινωνίες πρώτα κατάκτησαν την κυριαρχία του νόμου, για να σταματήσουν την κυριαρχία των βασιλιάδων και μετά αργά και βασανιστικά, έφτασαν στα  σύγχρονα κράτη, όπου όλοι οι πολίτες απολαμβάνουν ελευθερία και δικαιώματα από το κράτος.
Αρκετοί υποστηρίζουν ότι οι φιλελεύθεροι και η Ευρωπαϊκή αριστερά ήταν αυτοί που διεύρυναν τα δικαιώματα για όλους τους πολίτες.
Δυτική Ευρώπη, Αγγλία, Γαλλία, Ιαπωνία, Νότια Κορέα, Βραζιλία

Και τι να κάνουμε εμείς στην Ελλάδα?

Σήμερα στις δικές μας δημοκρατίες με κλειστούς δυνητικά εκμεταλλευτικούς θεσμούς, δεν χρειάζεται εμφύλιος για να αλλάξουμε τους θεσμούς σε ανοιχτούς, ούτε μπορούμε να τους επιβάλλουμε, η αλλαγή των θεσμών είναι μια υπόθεση της πλειοψηφίας των πολιτών που είναι δύσκολο να συμβεί αν δεν συνοδεύεται από μια ήτα και ανεπάρκεια των κλειστών θεσμών.

Σήμερα στην Ελλάδα έχουμε μια ήτα των κλειστών θεσμών, έχουμε έτοιμα μοντέλα ανοιχτών θεσμών,  έχουμε ένα υψηλό επίπεδο ευημερίας και ελευθερίας, αλλά είναι αμφίβολο αν θα δεχτούμε να αλλάξουμε τους θεσμούς μας που είναι κληρονομιά των κοντινών προγόνων μας, αν δεν έχουμε μια επαρκή εξωτερική πίεση.

Είναι εντυπωσιακό ότι μετά από τόσα χρόνια κρίσης δεν θελήσαμε να δούμε τις πραγματικές αιτίες της χρεοκοπίας. Οι πραγματικές αιτίες είναι οι κλειστοί, δυνητικά εκμεταλλευτικοί πολιτικοί και οικονομικοί θεσμοί μας, που υποστηρίζονται από το ίδιο το Σύνταγμά μας.

Οι κλειστοί θεσμοί παλεύουν για την επιβίωσή τους και μέχρι τώρα είχαν την υποστήριξη της πλειοψηφίας των πολιτών.

Οι θεσμοί θα μπορούσαν πιθανά να αλλάξουν, αν η Ευρωπαϊκή ένωση, το ΔΝΤ και το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο ήταν ικανοί να παρέχουν ένα έτοιμο μοντέλο διακυβέρνησης που να οδηγεί στην ευημερία το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού.

Η ευρωπαϊκή ένωση το ΔΝΤ και το Ευρωκοινοβούλιο, πρέπει να είναι ικανοί, να πουν στον Ελληνικό λαό, ή αλλάζεις το σύνταγμά σου και τους κλειστούς δυνητικά εκμεταλλευτικούς οικονομικούς και πολιτικούς θεσμού σου, ή προχώρα μόνο σου και θα σου παρέχω ανθρωπιστική βοήθεια.

Ο Ελληνικός λαός θα έπαιρνε την πρόταση, θα την συζήταγε δημόσια και με ένα (ηλεκτρονικό?) δημοψήφισμα θα αποφάσιζε αν την αποδέχεται ή προτιμά τους θεσμούς των κοντινών προγόνων του.

Η Ελλάδα έχει μια δημοκρατία κλειστών θεσμών που σέβεται την απόφαση της πλειοψηφίας. Κανείς δεν μπορεί να αλλάξει τους θεσμούς, αν αυτό δεν είναι απόφαση της πλειοψηφίας.

Μα το Σύνταγμά μας έχει πολλά θετικά

Μα θα πει κάποιος
γιατί να αλλάξουμε το Σύνταγμα?

Αυτό μας έδωσε την ελευθερία του λόγου, την ασφάλεια να πιστεύουμε ότι θέλουμε χωρίς να έχουμε ένα δεσμοφύλακα να μας χτυπάει για να υπογράψουμε σε ένα χαρτί ότι δεν είμαστε κομουνιστές.

Αυτό δημιούργησε μια επαρκή αστυνομία ώστε να βαδίζουμε στα περισσότερα μέρη ελεύθερα, χωρίς να φοβόμαστε ότι κινδυνεύουμε από κάτι.

...

Τα παραπάνω και αρκετά ακόμα δεν έχουν ισχύ σε πολλές χώρες του κόσμου σήμερα που διαφεντεύει ο πόλεμος και ο αγώνας για κυριαρχία.
   
Συμφωνώ να τηρούμε το σύνταγμα μέχρι δημοκρατικά να το αλλάξουμε με ένα καλύτερο (αν το αλλάξουμε), γιατί αν δεν ισχύει το σύνταγμα, δεν προκύπτουν καλύτερες κοινωνίες όπως πιστεύουν μερικοί φίλοι αναρχικοί, αλλά κοινωνίες της αναζήτησης κυριαρχίας όπου ο καθένας γίνεται αρχηγός ή παίρνει ένα ντουφέκι και ακολουθά έναν αρχηγό.
Ακριβώς όπως στην Σομαλία και σε παρόμοιες χώρες.
Αφρική, Αγκόλα, Μπουρούντι, Τσαντ, Ακτή Ελεφαντοστού, Δημοκρατία του Κονγκό, Αιθιοπία, Λιβερία, Μοζαμβίκη, Νιγηρία, Δημοκρατία Κόνγκο-Μπραζαβίλ, Ρουάντα, Σομαλία, Σουδάν, Ουγκάντα, Σιέρα Λεόνε, Αφγανιστάν, Αϊτή, Νεπάλ

Τότε γιατί να αλλάξουμε το Σύνταγμα? που είναι το λάθος? 
Αυτό διδαχτήκαμε, αυτό διδάξαμε στις νομικές σχολές, αυτό ερμηνεύουμε για να λύσουμε τρέχοντα νομικά προβλήματα.

Το Ελληνικό Σύνταγμα δεν κατανοεί ότι οι αφηρημένοι θεσμοί είναι πιο σημαντικοί από τον άνθρωπο, αυτοί προσδιορίζουν τα όρια της δράσης των ατόμων.

Έτσι το Σύνταγμα θέτει τον άνθρωπο πάνω από τους νόμους, όπως ο Πλάτωνας που αναζητούσε τον καλό βασιλιά φιλόσοφο για να κυβερνήσει, και δεν θα δεσμευόταν από νόμους.

Το σύνταγμα αντιμετωπίζει τους κυβερνώντες πιο ευνοϊκά από τους απλούς ανθρώπους, δηλαδή καταστρατηγεί την κυριαρχία του νόμου.

Δίνει στους κυβερνώντες μεγάλη συγκέντρωση εξουσίας.

Δεν κάνει πλήρη διαχωρισμό των εξουσιών.

Τελικά οι κυβερνώντες όταν καταλαμβάνουν την εξουσία αδυνατούν να κυβερνήσουν, αδυνατούν να δουν ένα αφηρημένο σκοπό και να τον υλοποιήσουν προς όφελος του συνόλου της κοινωνίας γιατί μπορούν να δουν μόνο τους ψηφοφόρους τους.

Ακόμα πιο πέρα το παρόν σύνταγμα απονέμοντας προνόμια μόνιμης εργασίας σε πολλούς πολίτες, δημιουργεί συνθήκες αδυναμίας διοίκησης στους περισσότερους δημόσιους και αρκετούς ιδιωτικούς οργανισμούς.

Το σύνταγμα αντίθετα με όσα υποστηρίζει, δημιουργεί ανισότητα μεταξύ των εργαζομένων που κάνουν την ίδια εργασία.

Και ο Μαρξ είναι στο σύνταγμα, (όχι ο ίδιος το ιδεώδες του).

Πιθανόν πέρα από τον Πλάτωνα και ο Μαρξ επέδρασε στο Ελληνικό σύνταγμα, όχι ο ίδιος μια και το δικό του μοντέλο ήταν μια σχεδιασμένη κεντρικά οικονομία, χωρίς ελευθερία και δημοκρατία.

Το ιδεώδες του, αυτό που καμία κοινωνία δεν μπόρεσε να υλοποιήσει σε μεγάλη κλίμακα, αυτό ακριβώς ήταν που άρεσε στους Έλληνες: "από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητες του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του"

Εκπληκτικό ιδεώδες, ποιος δεν θα ήθελε μια τέτοια κοινωνία.
Δυστυχώς αυτό το ιδεώδες είχε ένα σοβαρό μειονέκτημα. Δεν μπορούσε, ούτε μπορεί, να`λειτουργήσει πέρα από ένα μικρό κύκλο ανθρώπων.

Σε ένα κοινόβιο, σε μια παρέα, σε μια κοινότητα ανθρώπων, σε κινήματα για συγκεκριμένους σκοπούς, όπου όλοι σέβονται κάποιους κοινούς κανόνες πιθανό να μπορεί να λειτουργεί "από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητες του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του",

Οι  Zapatista Army of National Liberation, οι Κούρδοι της Rojava και άλλοι διάσπαρτοι σε αυτή την γη, ακόμα και μες τον πόλεμο αναζητούν την δημοκρατία.
Εκεί στον πόλεμο ο καθένας προσφέρει σύμφωνα με τις δυνατότητές του και παίρνει σύμφωνα με τις ανάγκες του, αλλά οι ανάγκες του είναι μικρές, ο θάνατος τρυγιρίζει.
 
Κρατάνε όπλα πολεμάνε και όμως δεν διαλέγουν ένα στρατοκρατικό καθεστώς για την ζωή τους.
Αυτό τους το θεσμικό επίτευγμα πιθανό να συνδέεται με ανοιχτούς θεσμούς από τους προγόνους τους.
Βέβαια οι παραπάνω πιθανά θεωρούν κακό τον ανταγωνισμό και τον καπιταλισμό. Εμείς όμως ζούμε σε καπιταλιστικές κοινωνίες με κρυφό θεωρητικά απορριπτέο ανταγωνισμό.
 
Αν κάποιος προσπαθήσει να εφαρμόσει το μοντέλο "από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του", σε μεγάλη κλίμακα, ΄' όπως στην Ελλάδα ώστε να περιλαμβάνει όλους τους διαφορετικούς ανθρώπους, αυτό το μοντέλο καταρρέει, γιατί ένα μέρος των ανθρώπων αναζητάει μεγαλύτερη ισχύ και παραβαίνει τους κανόνες για να την αποχτήσει.
Μια μόνιμη θέση εργασίας δημιουργεί στους περισσότερους ανθρώπους αδιαφορία.
Οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να διαθέσουν τις ικανότητες τους για δικό τους όφελος και όχι για να υλοποιήσουν τις υποχρεώσεις της θέσης τους.
Οι δε ανάγκες συνεχώς αυξάνονται γιατί ζούμε σε μια καταναλωτική κοινωνία με υψηλής ποιότητας Marketing, ικανή να δημιουργεί συνεχώς νέες ανάγκες.

Έτσι το ιδεώδες μοντέλο καταλήγει να είναι στην πραγματικότητα, ένα κρυφό εκμεταλλευτικό μοντέλο.

Το χειρότερο από όλα είναι το γεγονός ότι δεν είναι εύκολα κατανοητό, ποιοι είναι οι εκμεταλλευτές και ποιοι οι εκμεταλλευόμενοι.
Αυτό συμβαίνει γιατί ανάμεσα σε αυτούς που κατέχουν μόνιμες θέσεις εργασίας βρίσκονται άνθρωποι που εργάζονται παραπάνω, για να προσπαθήσουν να καλύψουν την μη διαθεσιμότητα των συναδέλφων τους, χωρίς να αμείβονται παραπάνω.

Αυτός είναι ο λόγος που μεταφράζω τα ectractive institutions, σε δυνητικά εκμεταλλευτικούς θεσμούς.
Με άλλα λόγια δεν είναι όλοι οι αποδέκτες μόνιμων θέσεων εργασίας και λοιπόν προνομίων εκμεταλλευτές.

Μα θα πει κάποιος

τι είναι αυτά που λες ?
εμείς στην Ελλάδα καταφέραμε με την διακυβέρνησή μας και το σύνταγμά μας να δώσουμε αυτή την δυνατότητα σε πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού και πραγματικά ήταν τέλεια.

Δώσαμε απόλυτη οικονομική ασφάλεια σε πολύ κόσμο και τον αφήσαμε ελεύθερο να προσφέρει ότι μπορεί στην εργασία του και τον οπλίσαμε συνταγματικά να ζητάει ότι θέλει από αποδοχές για να καλύψει όλες τις ανάγκες του, που όλο μεγάλωναν.

Το σύστημα είναι καλό δοκιμασμένο και θέλουμε να το εφαρμόσουμε σε όλους τους πολίτες.

Δυστυχώς όλα αυτά είναι μια απάτη.

Δεν καταφέραμε να παράγουμε αρκετό πλούτο από μόνοι μας για να καλύψουμε τις σύγχρονες ανάγκες των πολιτών όλης της χώρας.

Δημιουργήσαμε δυο ειδών εργαζόμενους, αυτούς που απολαμβάνουν απόλυτη οικονομική ασφάλεια, και αυτούς που ελπίζουν να αποκτήσουν κάποτε απόλυτη οικονομική ασφάλεια.

Στην πραγματικότητα αυτοί που δεν έχουν απόλυτη οικονομική ασφάλεια και προνόμια θα πρέπει να χρηματοδοτούν αυτούς που έχουν, τώρα που η Ελλάδα πρέπει να λειτουργήσει χωρίς δανεικά.

Δημήτρης, Πλάτωνας, Μαρξ, Ανδρέας Παπανδρέου.

Δημήτρης

Ο παππούς μου ο Κωνσταντίνος γεννήθηκε και έζησε σε μια μεγάλη Ελληνική πόλη.
Ήταν επιχειρηματίας, είχε μαγαζί, μηχανουργείο-χυτήριο και δικό του σπίτι.
Ο Κωνσταντίνος ήταν κάτοχος των μέσων παραγωγής.
Ο Κωνσταντίνος έμαθε την δουλειά στον θείο του που έφτιαχνε καμπάνες, είδε ότι εκτός από καμπάνες η αγορά χρειαζόταν πολλά μεταλλικά αντικείμενα και έφτιαξε έτσι το δικό του μηχανουργείο, δεν γνωρίζω που βρήκε τα κεφάλαια για τα μηχανήματα αλλά χρησιμοποίησε την αρχική τεχνογνωσία του και είδε την ανάγκη της αγοράς για να φτιάξει κάτι καινούργιο.
Ο Κωνσταντίνος γεννήθηκε το 1886 και πέθανε το 1954.

Ο παππούς μου ο Δημήτριος (Μήτσος) γεννήθηκε σε ένα χωριό, σε ένα μακρινό νησί και έζησε στην ίδια πόλη με τον Κωνσταντίνο.
Ήταν πλανόδιος έμπορος οπωρολαχανικών, με δικό του σπίτι.
Ο Δημήτριος ήταν κάτοχος των μέσων διανομής, για πολλούς μικρούς γεωργούς, παραγωγούς από τα γύρω χωριά.
Ο Δημήτριος ήταν παιδί ενός λήσταρχου και έφυγε από τον τόπο που γεννήθηκε μαζί με τα αδέλφια του για να μην τους σκοτώσουν. Παιδί ακόμα βρήκε έτοιμο κεφάλαιο από τον πατέρα του, και το επένδυσε για να αγοράσει κάρο με άλογα.
Επένδυσε το κεφάλαιο στην αγορά των μέσων διανομής, σε μια εποχή που ελάχιστοι είχαν κάρο με άλογα.
Ο Δημήτριος γεννήθηκε το 1897 και πέθανε το 1982. 

Ο πατέρας μου Αθανάσιος γεννήθηκε και έζησε τον περισσότερο καιρό στην πόλη του πατέρα του Κωσταντίνου. Ήταν εξειδικευμένος καλοπληρωμένος εργαζόμενος στην αγορά εργασίας και είχε δικό του σπίτι (που αρχικά κληρονόμησε από τον πατέρα του και μετά από ένα σεισμό, το ξανάχτισε μαζί με την γυναίκα του).
Ο Αθανάσιος δεν ήταν κάτοχος των μέσων παραγωγής, ούτε των μέσω διανομής, ούτε ενδιαφέρθηκε να γίνει. Ήταν όμως κάτοχος της γνώσης και της τέχνης που αρχικά έμαθε από τον πατέρα του και την αναβάθμισε σπουδάζοντας σε κρατική τεχνική σχολή, ήταν μάστορας τεχνίτης.
Ο Αθανάσιος αντάλλαξε την γνώση του σε διάφορες επιχειρήσεις, ένα μικρό διάστημα έμεινε άνεργος και αναζήτησε εργασία στην πρωτεύουσα, τελικά βρέθηκε να εργάζεται στην γενέτειρά του, σε μια πολλή καλή ιδιωτική εταιρεία, με πολύ καλές αποδοχές, πολύ καλές συνθήκες εργασίας, έχτρα παροχές και συντάξεις.
Ο Αθανάσιος γεννήθηκε το 1920 και πέθανε το 2004.

Η μητέρα μου Χριστίνα γεννήθηκε στην πόλη που ζούσε και ήταν έμπορος ο πατέρας της  Δημήτριος.
Ήταν μοδίστρα που έμαθε την τέχνη σε καλή σχολή στην πρωτεύουσα. Εργάστηκε λίγο, όταν ήταν κοπέλα, αλλά αρκετά για να αγοράσει με την εργασία της, ένα οικόπεδο σε μια μετέπειτα ακριβή περιοχή της πρωτεύουσας. Ήταν μια μικρή κεφαλαιούχος.
Μετά από πολλά χρόνια, έδωσε το οικόπεδο αντιπαροχή και πήρε ένα πολυτελές διαμέρισμα που ενοικίαζε. Έτσι έγινε εισοδηματίας.
Η Χριστίνα γεννήθηκε το 1929 και πέθανε το 2015.

Όλοι οι παραπάνω (αιωνία η μνήμη τους) ήταν εύποροι το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής τους, για τα δεδομένα της εποχής τους, με δικό τους σπίτι, καλή τροφή, ρούχα και κοινωνική αναγνώριση, παρόλο που αντιμετώπισαν σοβαρές δυσκολίες σε πολέμους, εμφυλίους, δικτατορίες.

Ο Κωνσταντίνος, ο Δημήτριος, ο Αθανάσιος και η Χριστίνα δεν νοιάστηκαν ποτέ για καλύτερη κοινωνία, ωστόσο έκαναν κάτι σημαντικό, δημιούργησαν μόνοι τους τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούσαν.

Το πιο σημαντικό που έμαθα από τους γονείς μου και τους παππούδες μου ήταν  να μην περιμένω από κανένα να μου χρηματοδοτήσει την ζωή.

Οι γονείς μου μου παρείχαν τα πάντα όσο ήμουν παιδί, στέγη, τροφή, ρουχισμό, εκπαίδευση στα καλύτερα σχολεία.

Τα δικά μου όνειρα όμως, τις δικές μου επιθυμίες έπρεπε να τις χρηματοδοτώ μόνος μου.
Η οικογένειά μου χρηματοδοτούσε μόνο τα δικά της όνειρα για μένα.

Τα καλοκαίρια προτού τελειώσω το λύκειο και μετά πριν μπω στο πανεπιστήμιο εργαζόμουνα σε διάφορες εργασίες και είχα τους οικονομικούς πόρους για να πραγματοποιώ τις επιθυμίες μου.

Εργάστηκα σαν βοηθός σε φορτηγό που μοίραζε αναψυκτικά, σερβιτόρος, το παιδί που μεταφέρει βαλίτσες σε δωμάτια ξενοδοχείου, βοηθός σε εργοστασιακές μεταλλικές κατασκευές, χυτροκαθαριστής σε επιβατικό καράβι, ...

Όταν τέλειωσα το λύκειο, είχα το δικό μου αυτόνομο όχημα μεταφοράς, αγορασμένο με δικά μου χρήματα, που είχα ο ίδιος κερδίσει ανταλλάσσοντας τις υπηρεσίες μου, χωρίς να ρωτήσω ή να πάρω την έγκριση κανενός.

Ακόμα και σαν φοιτητής ελάχιστα χρηματοδοτήθηκα από τους γονείς μου, παρά μόνο αν αποφάσιζα να διαβάσω. Τα περισσότερα χρόνια της φοιτητικής μου ζωής έβγαζα τα χρήματα που χρειαζόμουν για να ζω μόνος μου και μελέταγα την επιστήμη μου, όποτε εγώ ήθελα.

Στο πανεπιστήμιο ήμουν συνταξιούχος φοιτητής με καλές παρέες, καλή ζωή, χαμόγελο, αναζητήσεις και λίγο επανάσταση. Φυσικά αυτοχρηματοδοτούμενος, παραδίδοντας ιδιαίτερα μαθήματα, ή κάνοντας οποιαδήποτε εργασία όπως κούριερ με μηχανάκι (ήταν από τις πιο δύσκολες και επικίνδυνες εργασίες) ή οδηγός ταξί.
Δοκίμασα και άλλες εργασίες, αλλά έφυγα γιατί ήταν ή υπερεκμεταλλευτικές (αντικαταστάτης εργαζόμενου σε γραφείο τελετών), ή πραγματικά δύσκολες για την τρέχουσα στιγμή (εργάτης να ξεφορτώνει φορτηγά στην λαχαναγορά).

Δεν είχα σκοπό στην ζωή μου να γίνω πλούσιος, αλλά να περνάω καλά με λίγα και πραγματικά τα κατάφερνα.
Αντιλαμβανόμουν ότι για να γίνω πλούσιος θα έπρεπε να δώσω πολύ ενέργεια και χρόνο σε ένα αντικείμενο, έτσι προτιμούσα να εργάζομαι λίγο, με λιγότερα χρήματα για να έχω περισσότερο χρόνο.
Απολάμβανα ταξίδια μικρού κόστους σε Ελλάδα και εξωτερικό και καλές μη ανταγωνιστικές παρέες.
Δεν με ένοιαζε να κάνω κάπου καριέρα ή να βρω μια εργασία να αποκαταστηθώ.

Απλά ότι αναλάμβανα ήθελα να το κάνω καλά και να τηρούνται οι συμφωνίες.

Ήθελα να είμαι ελεύθερος και με ενδιέφερε η δυνατότητα να εργάζομαι σε εργασίες με καλά χρήματα  σε λίγο χρόνο.

Έχω εργαστεί σε πάρα πολλές εργασίες που δεν είναι του παρόντος να τις αναφέρω, μεγαλώνοντας έτρεξα και μερικές επιχειρήσεις και project. Μάζεψα και ένα μικρό κεφάλαιο και αναζήτησα που να το επενδύσω.

Είχα την δυνατότητα να έχω μια επιχείρηση παροχής υπηρεσιών με πολλούς εργαζόμενους, δεν την υλοποίησα ποτέ, γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχει μια δυνητικά συμμετοχική αγορά εργασίας.

Αυτό σημαίνει οι εργαζόμενοι δεν είναι ίσοι μεταξύ τους.

Για την ίδια εργασία υπάρχουν εργαζόμενοι άρχοντες, και εργαζόμενοι μαλάκες που πιστεύουν ότι τους εκμεταλλεύεται το κεφάλαιο, γιατί αυτό τους λένε οι άρχοντες εργαζόμενοι .

Εγώ για να παρέχω μια υπηρεσία σαν μικρός επιχειρηματίας, ήθελα να προσφέρω την καλύτερη υπηρεσία με τα καλύτερα χρήματα, γιαυτό ήθελα και οι εργαζόμενοί μου να κάνουν την καλύτερη εργασία και να πληρώνονται καλά.

Αν δεν υπήρχε δυνατότητα, οι εργαζόμενοί μου να πληρωθούν καλά, δεν θα έκαναν ποτέ καλή εργασία, ακόμα και αν τους κυνηγούσα με μαστίγιο, που φυσικά δεν ήθελα.

Η κλειστή εκμεταλλευτική αγορά εργασίας, δεν θα μπορούσε να δεχτεί τους όρους μου και προτίμησα να παρέχω ποιοτικές υπηρεσίες μόνος μου, με συνεργάτη την γυναίκα μου.

Αν είσαι εργοδότης και θέλεις να προσφέρεις μια ποιοτικά ανταγωνιστική υπηρεσία, πρέπει μπορείς να διαθέσεις, τα πιο σημαντικά αγαθά που έχουμε σαν άνθρωποι: χρόνο και ενδιαφέρον γιαυτό που κάνεις.

Αν τα παραχωρήσεις μέσω μιας συμφωνίας, θα πρέπει να πληρώνεσαι καλά και πιθανό να μη κοιμάσαι και μερικά βράδια.

Καλά πρέπει να πληρώνονται και οι εργαζόμενοι σου και πρέπει να έχεις το δικαίωμα και την δύναμη να τους απολύσεις, αν αδυνατούν να καλύψουν τις ανάγκες της εργασίας τους.

Μεγάλο ρίσκο να αποτύχεις είναι όταν πρέπει να βάλεις τους δικούς σου εργαζόμενους να εργάζονται πολύ έντονα για λίγα χρήματα και δίπλα, άλλοι εργαζόμενοι να  εργάζονται χωρίς άγχος, με πολλά χρήματα καλή ασφάλεια και δικαίωμα σύνταξης.

Δεν μου άρεσε το πεδίο παιχνιδιού και δεν έπαιξα στο παιχνίδι. 

Ο Πλάτωνας, ο Μαρξ, ο Ανδρέας Παπανδρέου

Ο θείος ο Πλάτωνας Plato, και ο θείος ο Μαρξ Karl Marx, πιθανά δεν εργάστηκαν ποτέ στην ζωή τους αφού είχαν το προνόμιο της απόλυτης οικονομικής ασφάλειας.

Δεν μπορούμε να έχουμε 100% σιγουριά για τον Πλάτωνα αλλά η ιστορία λέει ότι καταγόταν από μια από τις πλουσιότερες και πολιτικά ενεργές κοινωνίες της Αθήνας.

Ο Πλάτωνας ήταν καλός φιλόσοφος, που αγάπαγε τον εαυτό του, τον άνθρωπο, και όλους τους ανθρώπους και ήθελε να ονειρευτεί μια ιδανική κοινωνία.

Ο Μαρξ γεννήθηκε σε μια πλούσια οικογένεια της μεσαίας τάξης.

Και οι δύο έχοντας προνόμιο της απόλυτης οικονομικής ασφάλειας, δεν χρειάστηκαν να κυνηγήσουν, να σπείρουν, να γίνουν επιχειρηματίες, ή εργαζόμενοι, ή έμποροι για να ζήσουν.

Και οι δύο χρησιμοποίησαν το προνόμιο, για να ονειρευτούν καλύτερες κοινωνίες, όπου οι άνθρωποι δεν ζορίζονταν (όπως οι ίδιοι), αφού όλοι θα απολάμβαναν απόλυτη οικονομική ασφάλεια.

Ο Πλάτωνας και ο Μαρξ δεν είχαν βέβαια και την εμπειρία που έχω εγώ και ο καθένας σήμερα από την προσωπική του ζωή, ούτε μπορούσαν να δουν χιλιάδες κοινωνίες, σε ένα ιστορικό πλαίσιο 2000 χρόνων.

Θα υποστηρίξω λοιπόν ότι έχω εμπειρία καλύτερη από τον θείο Πλάτωνα και τον θείο Μαρξ, σχετική με την αγορά εργασίας και κεφαλαίου.

Εκτός από την εμπειρία διάβασα και μερικά βιβλία για να καταλάβω πως λειτουργεί ο κόσμος.

Κατέληξα ότι ο θείος Μαρξ και ο θείος Πλάτωνας έκαναν κολοσσιαία λάθη που οδήγησαν τις κοινωνίες σε ολοκληρωτισμούς.

Το μεγαλύτερο λάθος του Πλάτωνα ήταν ότι δεν του άρεσε η κυριαρχία του νόμου Rule of law, του αφηρημένου, του απρόσωπου.

Ο Πλάτωνας προτιμούσε την κυριαρχία του Ανθρώπου Human, του καλού φιλόσοφου βασιλιά.
Και έτσι ο Πλάτωνας έγινε ο αγαπητός φιλόσοφος των κλειστών ολοκληρωτικών, συγκεντρωτικών, εκμεταλλευτικών, και δυνητικά εκμεταλλευτικών θεσμών σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.

Επιπρόσθετα ο Πλάτωνας προσέφερε ένα επικίνδυνο ιδεώδες στην ανθρωπότητα, την ιδέα ότι όλοι δικαιούται τα δικαιώματα των αρχόντων, την απόλυτη οικονομική ασφάλεια, την δυνατότητα να ζουν με πόρους άλλων και να είναι ελεύθεροι να κάνουν ότι επιθυμούν.

Σε ένα ονειρικό κόσμο οι άνθρωποι απολαμβάνουν την ζωή φιλοσοφώντας, οι μηχανές έχουν αντικαταστήσει τους σκλάβους και ένας σοφός βασιλιάς φιλόσοφος κυβερνά.

Για να ζουν σαν άρχοντες οι σημερινοί φιλόσοφοι, κάποιοι πρέπει να παράγουν, να διανέμουν, να εξάγουν.

Το ιδεώδες του Πλάτωνα φυσικά δεν είναι υλοποιήσιμο στις ανθρώπινες κοινωνίες, έχει υποκειμενική αξία για όποιον εμπνέεται, είναι αντίστοιχο με την ανάσταση νεκρών που πιστεύουν οι χριστιανοί και έχει επιστημονική αξία όσο τα παραμύθια με τους δράκους.

Φυσικά ούτε ο Μαρξ εργάστηκε ποτέ του αν και πήγε πιο πέρα από τον Πλάτωνα, ήθελε να σχεδιάσει επιστημονικά μια κοινωνία, χωρίς ανταγωνισμό, που όλοι οι άνθρωποι θα είναι σαν άρχοντες, αφού πρώτα περάσουν από ένα μεταβατικό στάδιο όπου θα χάσουν την ελευθερία τους, για να αναλάβουν κάποιοι σοφοί κυβερνήτες να κυβερνήσουν τον λαό για λογαριασμό του, επειδή ο λαός δεν ξέρει να κυβερνηθεί μόνος του.

Όπου επί γης προσπαθήθηκε να υλοποιηθούν οι ιδέες του Μαρξ, το εγχείρημα κατέληξε σε ολοκληρωτική καταστροφή, με φτώχεια χωρίς δημοκρατία.

Στην Ελλάδα ήρθε ο Andreas Papandreou και υλοποίησε έναν σοσιαλισμό με δημοκρατία, αλλά ανίκανο να παράγει, ανίκανο να εξάγει με κέρδη και ικανό να λειτουργεί μόνο με χρήματα άλλων.

Και η Ελλάδα γέμισε άρχοντες που αναλαμβάνουν να την σώσουν και να διατηρήσουν τα υψηλά ιδεώδη του Πλάτωνα, του Μαρξ και τις υλοποιήσεις του Ανδρέα.

Δεν είναι κακό να ονειρεύεσαι,  ούτε να θέλεις να αλλάξεις την κοινωνία, αλλά διάολε κοίτα και τι θέλει αυτή η κοινωνία.