[οι ανοικτοί δυνητικά συμμετοχικοί οικονομικοί και πολιτικοί θεσμοί (inclusive institutions) και οι κλειστοί δυνητικά εκμεταλλευτικοί οικονομικοί και πολιτικοί θεσμοί (extractive institutions) όπως ορίζονται από Daron Acemoğlu - James A. Robinson στο βιβλίο τους "Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη"
"γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη" οι πολιτικοί θεσμοί στους τόπους, στο χρόνο, αποσπάσματα, παρατηρήσεις]
Η κυριαρχία του νόμου
Την έννοια της κυριαρχίας του νόμου (Rule of law) την συνάντησα στο βιβλίο "γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη" όχι σαν ιδεώδες, αλλά σαν ιστορικό βίωμα κάποιων ανθρώπων, σε κάποιους τόπους και κάποιους χρόνους.
Οι άνθρωποι, για να αποκαθηλώσουν στην κυριαρχία του ενός ή των λίγων, είδαν την καινοτομία της κυριαρχίας του αφηρημένου απέναντι στην κυριαρχία του ενός ή των λίγων.
Παρόλο που για τους κλειστούς θεσμούς η κυριαρχία του νόμου είναι μια επικίνδυνη καινοτομία, η κυριαρχία του συλλογικού νόμου πάνω από τα άτομα ήταν κοινός τόπος σε ιθαγενείς νομαδικών φυλών ανά τον κόσμο.
Όταν δεν έχεις πλούτο να συσσωρεύσεις, ούτε γη να υπερασπίσεις, η συνεργασία και η συμφωνία είναι πιο σημαντική και αποτελεσματική από την κυριαρχία.
Μπορούμε ακόμα να υποστηρίξουμε ότι η κυριαρχία του νόμου κατάγεται από την κυριαρχία της συμφωνίας που ανέπτυξαν οι έμποροι στα χιλιάδες χρόνια της ανθρώπινης ιστορίας.
Στη σύγχρονη εποχή κυριαρχία του νόμου σημαίνει ότι ο νόμος, αυτός ο ατελής νόμος που μπορούν να φτιάξουν κανονικά κοινοβούλια σύγχρονων χωρών με ανοικτούς πολιτικούς θεσμούς, είναι πάνω από τους ισχυρούς, τους κυβερνώντες, τους νομοθέτες, τους οικονομικά δυνατούς.
Η δυνατότητα των πολιτών να εκλέγουν τους νομοθέτες και τα δημοψηφίσματα δημιουργούν την δυνατότητα της εξέλιξης των νόμων.
Η κυριαρχία του νόμου είναι διαφορετική έννοια από την κυριαρχία δια νόμου (rule by law).
Η κυριαρχία δια νόμου είναι η κυριαρχία του δυνατού που φτιάχνει τον νόμο προς όφελος του και τον επιβάλει, η παραβίαση του νόμου από τους ανθρώπους είναι λογικό επακόλουθο στην περίπτωση της κυριαρχίας δια νόμου.
Η κυριαρχία του νόμου είναι όταν ο αφηρημένος ατελής ανθρώπινος κοινοβουλευτικός νόμος είναι πάνω από όλους, είναι σαν να λέμε ο νόμος είναι ο βασιλιάς.
Δεν είναι ιδέα, στην Αγγλία και σε άλλες χώρες είναι βίωμα, κάποιοι έδωσαν την ζωή τους για να το υλοποιήσουν.
Η κυριαρχία του νόμου δεν είναι φιλοσοφική έννοια, ούτε επιβάλετε από κάποιον ισχυρό, είναι περισσότερο μια συλλογική συνείδηση ότι ο νόμος είναι για να εξυπηρετεί το σύνολο της κοινωνίας και όχι επιμέρους ομάδες που έχουν δυνατότητα άσκησης πίεσης στους νομοθέτες.
Η κυριαρχία του νόμου δεν είναι αναγκαίο να είναι αποδεκτή από το 100% των πολιτών μιας χώρας, αλλά έχει αξία όταν είναι αποδεκτή από την πλειοψηφία του πληθυσμού.
Η κυριαρχία του νόμου είναι εθελοντική υποταγή στο αφηρημένο γιατί ο νόμος είναι για το συμφέρον όλων και όχι των προνομιούχων.
Είναι προφανές ότι μια μειοψηφία πολιτών μπορεί να παίρνει το ρίσκο της παραβίασης του νόμου και τελικά να τιμωρείτε ή όχι γιαυτό, ωστόσο στις δημοκρατίες με ανοικτούς πολιτικούς θεσμούς η κυριαρχία του νόμου είναι αποδεκτή από την πλειοψηφία των πολιτών.
Οι υπερασπιστές των κλειστών θεσμών αμφισβητούν την κυριαρχία του νόμου
Η σίγουρη διαφωνία των υπερασπιστών των κλειστών πολιτικών θεσμών είναι ότι ο νόμος φτιάχνεται από τους οικονομικά δυνατούς, γιατί οι δυνατοί ελέγχουν τους βουλευτές και την κοινή γνώμη.
Σε μερικές χώρες αυτό μπορεί να είναι αλήθεια σε κάποιο βαθμό (Lobbying), στην Ελλάδα όμως η διαφωνία καταρρέει, αφού μιλάμε για μια χώρα που μετά την μεταπολίτευση νομοθέτησε δημοκρατικά τους νόμους της.
Ένα μέρος των Ελληνικών νόμων μπορεί να συνδεθεί με επιχειρηματικά συμφέροντα, οι περισσότεροι νόμοι όμως αφορούν απονομή προνομίων σε διάφορες ομάδες πολιτών όπως επιτάσσει το ίδιο το σύνταγμα.
Οι νόμοι όπως και οι χρηματικές ροές είναι το αποτύπωμα των πολιτικών και οικονομικών θεσμών.
Οι μελλοντικοί μελετητές μπορούν να μελετήσουν το ογκώδες νομοθετικό έργο της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα για να δουν απλά ότι στην Ελλάδα οι νόμοι φτιάχτηκαν από τους πολλούς για τους πολλούς και ωστόσο απέτυχαν.
Η βάση της αποτυχίας είναι η μη αναγνώριση των άγραφων νόμων της αγοράς.
Στις κοινωνίες των ανθρώπων ένα μέρος των πολιτών είναι ανταγωνιστικό. Επιθυμεί πρόσβαση σε παραπάνω ισχύ.
Οι άνθρωποι προτιμούν το κυνήγι της ισχύος μέσω της αύξησης του πλούτου, από τον βίαιο πόλεμο, στον οποίο θα μπορούσαν να χάσουν ακόμα και την ζωή τους.
Μια εικόνα 1000 λέξεις: Μια μέρα στο Αλέπο
Έτσι το εμπόριο (η ανταλλαγή προϊόντων και υπηρεσιών) και το δικαίωμα της ιδιοκτησίας ήταν από τα προαπαιτούμενα της δημοκρατίας, της συναίνεσης, του συμβιβασμού και του σταματήματος του πολέμου.
Η μη αναγνώριση και η θέσπιση κανόνων για ένα υγιή ανταγωνισμό, δημιουργεί πάντα μια μαύρη αγορά με τους δικούς της άγραφους νόμους, ισχυρότερους από τους γραπτούς.
Στην Ελλάδα η αποτυχία των νόμων έγκειται στο γεγονός ότι προσπάθησαν να προστατέψουν τους πάντες και τελικά προστάτεψαν τους δυνατούς, όχι αυτούς που είχαν κεφάλαια, αλλά αυτούς που είχαν προνόμια.
Δηλαδή στην Ελλάδα τους νόμους τους έφτιαξαν απλοί πολίτες για να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους δημιουργώντας προνόμια, μη συνυπολογίζοντας το σύνολο της κοινωνίας και την διανομή των διαθέσιμων πόρων.
Για τρεις δεκαετίες που η Ελλάδα ζούσε με επιδοτήσεις της ένωσης και δανεικά, το πρόβλημα δεν ήταν εμφανές, αντίθετα όλοι περνούσαν καλά. Χρηματικοί πόροι από το εξωτερικό χρηματοδοτούσαν τα προνόμια των "πολλών", αυξάνοντας τελικά το χρέος της χώρας.
Από τους πολλούς οι χρηματικοί πόροι διαχεόντουσαν στην υπόλοιπη κοινωνία και έτσι διαστρεβλωμένα λειτουργούσε η Ελληνική κοινωνία.
Με το τέλος της δυνατότητας δανεισμού της Ελλάδας, τα κατοχυρωμένα προνόμια των πολλών, ήταν σε βάρος των υπολοίπων που δεν ανήκουν σε μια διαφορετική τάξη, αλλά μπορεί να είναι τα παιδιά τους, τα αδέλφια τους, οι φίλοι τους.
Μπορούμε να πούμε ότι οι πολλοί επέλεξαν και προώθησαν τους ηγέτες που νομοθετούσαν για λογαριασμό τους.
Στην Ελλάδα λοιπόν έχουμε μια πραγματική δημοκρατία που νομοθετούν οι πολλοί και όχι συγκεκριμένες διαφορετικές κοινωνικές τάξεις (βιομηχάνων ή εμπόρων), όπως έγινε στην εξέλιξη του κοινοβουλευτισμού στην Αγγλία.
Το μανιφέστο αμφισβητεί αυτή την δημοκρατία των πολλών, με μια ελιτίστικη? ή αιρετική προσέγγιση: δεν υπάρχει δημοκρατία χωρίς την κυριαρχία του νόμου και επιμερισμό εξουσίας.
Οι θεσμοί και οι ιδέες
Οι θεσμοί είναι αυτοί που προσδιορίζουν τα όρια των ανθρώπινων πράξεων.
Μπορούμε να ορίσουμε τους θεσμούς σαν επίσημους και ανεπίσημους. Όταν η επίσημοι θεσμοί συγκλίνουν με τους ανεπίσημους, οι γραπτοί νόμοι με τους άγραφους, για την πλειοψηφία των πολιτών μιας χώρας, μπορούμε να πούμε ότι σε αυτή την χώρα κυριαρχεί ο νόμος.
Στις δημοκρατίες με ανοικτούς οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς, έχουμε σύγκλιση του γραπτού και του άγραφου νόμου.
Σύγκλιση δεν σημαίνει 100% ταύτιση του γραπτού και άγραφου νόμου, αλλά ότι σε ποσοστό μεγαλύτερο ας πούμε του 60% και σε συνεχή χρονική εξέλιξη ο γραπτός και ο άγραφος νόμος που προσδιορίζει τις δράσεις των ατόμων ταυτίζεται.
Ακόμα όταν μιλάμε για νόμους που προσδιορίζουν τις συμπεριφορές των ανθρώπων δεν αναφερόμαστε στα κοινά αποδεκτά εγκλήματα (να σκοτώσεις, να κλέψεις, ..) που αφορούν ένα μικρό μέρος των νόμων, αλλά το σύνολο των νόμων που προσδιορίζουν τις συμπεριφορές των απλών ανθρώπων.
Στους ανοικτούς θεσμούς ο αφηρημένος νόμος είναι πάνω από όλους.
Αν μπορούσε η σύγκλιση του γραπτού και του άγραφου νόμου να αφορούσε το 100% των πολιτών, τότε θα είχαμε μια μορφή αναρχίας, αφού κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να εξουσιάζει τους υπολοίπους. Όλοι οι άνθρωποι θα υπάκουαν τον αφηρημένο νόμο, όχι από φόβο αλλά γιατί τους εξυπηρετούσε, ή γιατί εξυπηρετούσε το σύνολο της κοινωνίας.
Δεν θα ήθελα να εμπλακώ με ουτοπίες και με πράγματα που μπορούν να γίνουν, ή να μη γίνουν στο μέλλον, αλλά θα ήθελα πρώτα να καταλάβω το παρόν.
Ποιος κυβερνά των κόσμο σήμερα?
Σήμερα τον κόσμο τον κυβερνούν οι θεσμοί και όχι οι άνθρωποι. Θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι πάντα οι θεσμοί κυβερνούσαν τον κόσμο.
Η διαφορά των ανοικτών θεσμών του παρόντος, με τους κλειστούς του παρελθόντος για πολλές χώρες είναι τεράστια.
Ακόμα και στο παρόν η διαφορά διαφορετικών χωρών με ανοιχτούς θεσμούς και κλειστούς θεσμούς, είναι επίσης τεράστια.
Οι ανοικτοί θεσμοί κυβερνούν σήμερα το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, περιορίζοντας την εξουσία των ανθρώπων που τους υπηρετούν. Αυτό συμβαίνει με την αποδοχή της κυριαρχίας του νόμου από την πλειοψηφία των πολιτών.
Οι κλειστοί θεσμοί κυβερνούσαν παλαιότερα το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου συγκεντρώνοντας την εξουσία σε άτομα ή κόμματα που κυβερνούσαν με την επιβολή του νόμου, (rule by law) που οι ίδιοι δημιουργούσαν και πολλές φορές παραβίαζαν.
Στις χώρες με ανοικτούς θεσμούς, οι άνθρωποι που κατέχουν θέσεις εξουσίας, περιορίζονται από τους αφηρημένους νόμους που περιγράφουν τις εξουσίες και τις υποχρεώσεις της θέσης τους.
Στις χώρες με κλειστούς θεσμούς, οι άνθρωποι που κατέχουν θέσεις εξουσίας δεν περιορίζονται από τους αφηρημένους νόμους που περιγράφουν τις εξουσίες και τις υποχρεώσεις της θέσης τους.
Στις χώρες με ανοικτούς θεσμούς, ο γραπτός και άγραφτος νόμος συγκλίνει για την πλειοψηφία των πολιτών και περιορίζει τους πάντες, ενώ η εξουσία επιμερίζεται.
Στις χώρες με κλειστούς θεσμούς, ο γραπτός και άγραφτος νόμος αποκλίνει για την πλειοψηφία των πολιτών, έτσι οι νόμοι περιορίζουν επιλεκτικά και έχουν μερική ισχύ. Η εξουσία συγκεντρώνεται σε ένα άτομο, ή ένα κόμμα βασισμένη συνήθως σε μεγάλες ιδέες.
Στους ανοιχτούς θεσμούς, οι περισσότεροι άνθρωποι δρουν μέσα σε ένα αφηρημένο κυρίαρχο θεσμικό πλαίσιο, που το αποδέχονται και τους περιορίζει.
Στους κλειστούς θεσμούς οι περισσότεροι άνθρωποι δρουν σε ένα αφηρημένο κυρίαρχο πλαίσιο μεγάλων ιδεών, που όμως δεν τους περιορίζει.
Είναι οι ιδέες, ηλίθιε!
Οι κλειστοί θεσμοί συνδέονται με την εξαπάτηση.
Στις χώρες με τους κλειστούς θεσμούς δεν υπάρχουν παραπάνω απατεώνες, από ότι στις χώρες με ανοιχτούς θεσμούς, απλά επειδή το αφηρημένο σημείο αναφοράς των ανθρώπων είναι οι ιδέες ή η πίστη, μια μερίδα ανθρώπων χρησιμοποιεί το υπάρχον πλαίσιο για να αποκτήσει ισχύ, εξαπατώντας.
Οι κλειστοί θεσμοί λειτουργούν περισσότερο στην βάση του συναισθήματος, ενώ οι ανοιχτοί στη βάση της λογικής.
Οι Έλληνες αδυνατούν να κατανοήσουν ότι δεν διαπραγματεύονται με ανθρώπους, αλλά με θεσμούς.
Αυτό συμβαίνει γιατί οι περισσότεροι Έλληνες έχουν μάθει να αδιαφορούν για τους επίσημους θεσμούς, συνήθως λειτουργώντας σε ένα άλλο παράλληλο πλαίσιο άγραφων νόμων.
Οι άτυποι θεσμοί στις δημοκρατίες με κλειστούς θεσμούς
Μπορούμε να δούμε πραγματικά παραδείγματα άτυπων θεσμών που αφορούν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού στην Ελλάδα:
"φακελάκι" Fakelaki,
ιδιαίτερα μαθήματα, Ο καλός δάσκαλος βλάπτει την παραπαιδεία
"γρηγορόσιμο" γρηγορόσημο
Οι παραπάνω ανεπίσημοι θεσμοί μπορούν να οριστούν σαν λευκή διαφθορά.
Δεν υπάρχει γραπτός νόμος για τους παραπάνω άτυπους θεσμούς που είναι διαδεδομένοι στην Ελλάδα.
Στην Ελλάδα έχουμε δημόσια, αλλά όχι δωρεάν υπηρεσίες για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Έτσι θεωρείται σχεδόν φυσιολογικό να δώσουμε φακελάκι για να μας προσέξει ο δημόσιος γιατρός.
Να στείλουμε τα παιδιά σε επίσημα και ανεπίσημα φροντιστήρια, αφού το δημόσιο σχολείο είναι ανεπαρκές.
Να πληρώσουμε "γρηγορόσιμο" για να επισπευσθεί μια γραφειοκρατική εργασία.
Οι εθελοντές εργαζόμενοι και οι συνδικαλιστές
Υπάρχει μια μειοψηφία ανθρώπων στην Ελλάδα, που υπηρετούν άψογα την θέση τους, θεραπεύουν τους αρρώστους χωρίς φακελάκι, μαθαίνουν τα παιδιά γράμματα στο σχολείο και διεκπεραιώνουν χωρίς "γρηγορόσιμο" τις υποθέσεις. Αυτοί οι άνθρωποι μπορούμε να πούμε ότι κινούνται ελεύθερα και εθελοντικά στηριζόμενοι περισσότερο στις ιδέες τους.
Η πραγματικότητα δεν προσδιορίζεται φυσικά από αυτούς που εθελοντικά υπηρετούν με το παραπάνω τις θέσεις τους, αλλά από τους υπόλοιπους που είτε είναι αδιάφοροι, είτε πετυχαίνουν έξτρα "μαύρα" έσοδα χρησιμοποιώντας την θέση τους.
Στις δημοκρατίες με κλειστούς θεσμούς οι επίσημοι θεσμοί είναι αδύναμοι να προσδιορίσουν τις δράσεις των ατόμων, οι οποίες προσδιορίζονται από ανεπίσημους θεσμούς και ιδέες.
Το ρουσφέτι και η διαφθορά
Το ρουσφέτι είναι ένας άτυπος αποδεκτός από τον λαό, θεσμός κλοπής με ενδιάμεσο το πολιτικό σύστημα και τα κοινοβουλευτικά κόμματα.
Το Ρουσφέτι είναι μια αποδεκτή μορφή δωροδοκίας (Bribery) από μεγάλο μέρος του πληθυσμού.
Πολλοί άνθρωποι στην Ελλάδα χρησιμοποιούν το ρουσφέτι για καθετί, από το να πετύχουν μια όμορφη ζωή με απόλυτη οικονομική ασφάλεια από το κράτος, έως για να προσπεράσουν την γραφειοκρατική σειρά σε μια λίστα αναμονής, για μια μετάθεση, για να γίνουν υποτιθέμενοι επιχειρηματίες, ...
Το ρουσφέτι συνδέει τους πολιτικούς με τους πολίτες μέσα από ένα αόρατο δίκτυο υποχρεώσεων.
Το ρουσφέτι είναι η συνέχιση των κλειστών θεσμών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στην σύγχρονη Ελλάδα.
Τα φαινόμενα της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής, είναι αποτέλεσμα των κλειστών θεσμών, όπου άτυποι θεσμοί, γίνονται σχεδόν αποδεκτοί από μεγάλο μέρος του πληθυσμού.
Tax evasion and corruption in Greece
Οι κλειστοί θεσμοί και το Σύνταγμα
Η αφηρημένη βάση των κλειστών θεσμών είναι οι ιδέες που έχουν σαν κέντρο τον άνθρωπο.
Οι ιδέες όμως επειδή είναι μακριά από την πραγματικότητα δεν περιορίζουν την δράση των ατόμων όπως συμβαίνει στους ανοιχτούς θεσμούς.
Αν μελετήσουμε τους κλειστούς θεσμούς στην Ελλάδα στους δημόσιους και σε πολλούς υποτιθέμενους ιδιωτικούς οργανισμούς, θα δούμε μια υπερπροστασία του εργαζόμενου από το ίδιο το Σύνταγμα.
Ο εργαζόμενος είναι πιο σημαντικός από τον σκοπό του οργανισμού στον οποίο εργάζεται. Οι σκοποί υπάρχουν αλλά είναι χωρίς πραγματική ισχύ.
Έτσι για παράδειγμα
Οι άδειες, οι αποδοχές και τα προνόμια που απολαμβάνει ένας μόνιμος δημόσιος ή εν γένη προστατευμένος υπάλληλος είναι ανεξάρτητα από τις υποχρεώσεις της θέσης του και πραγματικής αξιολόγησης του.
Οι αποδοχές και οι άδειες ενός καθηγητή είναι πιο σημαντικές (και ανεξάρτητες) από το μάθημα που διδάσκει.
Οι αποδοχές και οι άδειες ενός μόνιμου διοικητικού υπάλληλου σε ένα νοσοκομείο, είναι πιο σημαντικές από τον σκοπό που επιτελεί το ίδιο το νοσοκομείο, μέσω του εργαζόμενου.
Η πληρωμή ενός οδηγού ασθενοφόρου πχ είναι πιο σημαντική από το γεγονός ότι μπορεί να μην υπάρχει ασθενοφόρο.
Η πληρωμή ενός μόνιμου ηλεκτρολόγου είναι πιο σημαντική από το γεγονός ότι μπορεί να μην υπάρχουν υλικά για να εργαστεί.
Ένας υπάλληλος με τις σωστές διασυνδέσεις σε μια υποτιθέμενη ιδιωτική εταιρεία, είναι πιο σημαντικός ακόμα και από τον σκοπό ύπαρξης της εταιρείας.
...
Πολλές φορές μπορεί να πει κανείς ότι οι εργαζόμενοι καταλαμβάνουν έναν οργανισμό και προσαρμόζουν τον σκοπό του, ώστε να λειτουργεί πρώτιστα για το δικό τους συμφέρον.
Στην Ελλάδα φτάσαμε κάποιοι να πιστεύουν ότι η διοίκηση των οργανισμών πρέπει να περάσει σε συνδικαλιστές εργαζόμενους στον οργανισμό και έτσι ο οργανισμός θα διοικηθεί καλύτερα!!!
Η τρέχουσα Ελληνική κυβέρνηση, όχι μόνο πιστεύει αλλά και υλοποιεί αυτή την προσέγγιση της ανωτερότητας του εργαζόμενου από την εργασία του.
Ο εργαζόμενος είναι τόσο σημαντικός στην Ελλάδα που μπορεί ακόμα να δημιουργηθεί θέση για αυτόν χωρίς αντικείμενο (προσωποπαγής).
Φυσικά αυτά τα προνόμια δεν αφορούν το σύνολο των εργαζομένων, αλλά ένα μέρος τους.
Η ιδέα της διοίκησης των οργανισμών από τους εργαζόμενους δημιούργησε μια μη διακριτή τάξη προνομιούχων, που διοικούν με βάση το συμφέρον τους, το συμφέρον όμως των εργαζόμενων δεν ταυτίζεται με τους σκοπούς του οργανισμού στους οποίους εργάζονται.
Είναι προφανές ότι η απόλυτη οικονομική ασφάλεια που παρέχει συνταγματικά το κράτος σε μέρος των πολιτών, είναι η βάση πάνω στην οποία χτίζεται ο παραλογισμός της ανωτερότητας του προνομιούχου εργαζόμενου ατόμου, απέναντι στο σκοπό που υποτίθεται ότι εξυπηρετεί ο οργανισμός στον οποίο εργάζεται.
Το μανιφέστο υποστηρίζει ότι το Ελληνικό Σύνταγμα είναι λάθος, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει τηρείται, μέχρι να αντικατασταθεί (αν αντικατασταθεί) μέσα από μια δημοκρατική διαδικασία όπως ένα δημοψήφισμα.
Δεν υπάρχει τρόπος να επιβάλει κανείς βίαια τους ανοικτούς θεσμούς, χωρίς την συγκατάθεση της πλειοψηφίας των πολιτών, στις σημερινές δημοκρατίες με κλειστούς θεσμούς.
Η δημοκρατία των κλειστών θεσμών στην Ελλάδα
Στην Ελλάδα η έννοια της δημοκρατίας είναι η απαίτηση της πλειοψηφίας, η οποία είναι πάνω από νόμους.
Στην Ελλάδα λέμε: "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη"
Πολύ αόριστο και περιοριστικό.
Δηλαδή ο επιχειρηματίας που πολλές φορές είναι ο εμπνευστής της δημιουργίας πλούτου σε μια καπιταλιστική κοινωνία, είναι δεσμευμένος από τον εργάτη?
Και ποιος είναι ο εργάτης, είναι αυτός που ασχολείται σε εμπορεύσιμες δραστηριότητες που παράγουν πλούτο ή ο μόνιμος δημόσιος υπάλληλος και γενικά ο καθένας που έχει κατοχυρωμένα προνόμια σε βάρος των υπολοίπων, (που μπορεί να είναι τα παιδιά του, τα αδέλφια του, ή οι φίλοι του).
Και τι ακριβώς είναι το δίκιο του εργάτη, απαιτήσεις χωρίς όριο και περιορισμό από την υπάρχουσα οικονομική πραγματικότητα?
Ο μόνιμος και προνομιούχος υπάλληλος να πληρώνεται για να κάθεται και ο έκτακτος να πληρώνεται μη αξιοπρεπώς και να εργάζεται εξουθενωτικά (πάντα με την προσδοκία ότι κάποτε θα γίνει και αυτός μόνιμος)?
Οι νόμοι στην Ελλάδα φτιάχτηκαν ελεύθερα και δημοκρατικά για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των πολλών και όμως απέτυχαν. Η χώρα χρεοκόπησε εξαιτίας των κλειστών θεσμών που δημιούργησαν προστατευτικούς νόμους με μερική ισχύ.
Που είναι το λάθος μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος?
Το λάθος είναι στην μη κυριαρχία του νόμου.
Ο νομοθέτης νομοθετεί αδιαφορώντας για την οικονομική πραγματικότητα και ο νόμος έχει περιορισμένη ισχύ.
Λέει για παράδειγμα ο νόμος 750 ευρώ ή 1250 ευρώ κατώτατος μισθός.
Και λοιπόν, μπορεί να έχει ισχύ ένας νόμος με κατώτατο μισθό σε μια χώρα με μεγάλη ανεργία?
Ο νόμος μπορεί να έχει ισχύ όταν αναφέρεται στους εργαζόμενους που προσλαμβάνει το ίδιο το κράτος, ή σε μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες διασυνδεδεμένες με τους πολιτικούς.
Όταν ο νόμος αναφέρεται στον ιδιωτικό τομέα, έχει σχεδόν εθελοντική ισχύ, αφού η πραγματικότητα είναι μια ζούγκλα όπου μπορείς ακόμα και να εργάζεσαι χωρίς πληρωμή, ή με ελάχιστα χρήματα για εξουθενωτική εργασία.
Στις δημοκρατίες με κλειστούς πολιτικούς θεσμούς, όπως η Ελλάδα οι περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την δημοκρατία την εντολή των πολλών, που πρέπει να υλοποιηθεί από τους κυβερνώντες, ανεξάρτητα των μέσων που θα χρησιμοποιηθούν.
Με αυτή την έννοια αν οι πολλοί ψηφίσουν αυξημένο βιοτικό επίπεδο για τους περισσότερους πολίτες μιας χώρας, αυτό θα πρέπει να γίνει σεβαστό και να υλοποιηθεί από τους κυβερνώντες, ακόμα αν χρειαστεί να αμφισβητήσουν κάθε συμφωνία και νόμο.
Μα το ερώτημα είναι μπορεί ένας νόμος να αυξήσει το βιοτικό επίπεδο μιας χώρας ανεξάρτητα από την πραγματική οικονομία και τον πλούτο που η ίδια παράγει?
Οι κλειστοί θεσμοί στην Ελλάδα και μια εξαίρεση
Στην Ελλάδα σήμερα μπορούμε να δούμε την διαφορά των ανοικτών και των κλειστών θεσμών στην πράξη.
Μπορούμε να παρατηρήσουμε μερικούς διαφορετικούς επίσημους θεσμούς και τους ανθρώπους που τους υπηρετούν, ο ένας με μια ανοικτή αντίληψη και οι υπόλοιποι με μια κλειστή.
Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Αναπληρωτής υπουργός δημοσίας τάξης.
Αν αυτή την στιγμή βρίσκομαι εδώ και γράφω ελεύθερα τις σκέψεις μου, είναι γιατί προστατεύομαι από τον θεσμό της ελευθερίας του λόγου.
Στις υπάρχουσες συνθήκες που περνά η Ελλάδα σήμερα, αν αντί για τον Καθηγητή Γιάννης Πανούσης ήταν στην θέση του υπουργείου δημοσίας τάξης ένας υποστηρικτής των κλειστών θεσμών, μετά το "όχι" που ψήφισε ο Ελληνικός λαός, σε ποσοστό πάνω από 61% στο δημοψήφισμα, και αν ο λαός επέμενε στο όχι, εγώ θα σταμάταγα να γράφω αυτό το blog.
Οι κλειστοί θεσμοί έχουν μια περίεργη σχέση με την αλήθεια, θα μπορούσαμε να πούμε ότι προσδιορίζουν την αλήθεια ακόμα και σε βάρος της λογικής, και ακόμα χειρότερα την επιβάλλουν.
Οι πολίτες που υποστήριξαν το "ναι" πριν το δημοψήφισμα αντιμετώπισαν εμφυλιοπολεμικά αισθήματα και βρέθηκαν απέναντι από δικούς τους ανθρώπους.
Η Ελλάδα χωρίστηκε στα δύο μέσα από ένα ασαφές δημοψήφισμα.
Για να αλλάξουν οι θεσμοί σε μια χώρα από κλειστούς σε ανοιχτούς, η χώρα θα πρέπει να χωριστεί στα δύο και να επικρατήσουν οι πολίτες που συνειδητά επιθυμούν τους ανοιχτούς θεσμούς και αναλαμβάνουν το προσωπικό κόστος υλοποίησής τους.
Η παραπάνω εκδοχή αλλαγής θεσμών δεν είναι η συνηθισμένη στην ανθρώπινη ιστορία, όπου αλλαγές των θεσμών συνοδευτήκαν πολλές φορές με εμφύλιο πόλεμο.
Ωστόσο η αλλαγή των θεσμών είναι εφικτή αναίμακτα, όταν το επιθυμεί και το κατανοεί η πλειοψηφία των πολιτών. Αναίμακτη αλλαγή θεσμών έγινε στην ανατολική Γερμανία με την ένωσή της από την δυτική.
Όπως είπαμε στην Ελλάδα οι θεσμοί είναι αδύναμοι και πιο σημαντικός είναι ο άνθρωπος και οι ιδέες.
Έχουμε ένα δημόσιο οργανισμό που λέγεται υπουργείο προστασίας του πολίτη.
Ο οργανισμός αυτός είναι ιδιαίτερος γιατί διαχειρίζεται και την δημόσια τάξη. Είναι δηλαδή ο οργανισμός που διαχειρίζεται τους ανθρώπους που έχουν δικαίωμα εξάσκησης νόμιμης βίας (αστυνομικούς) μέσα στους περιορισμούς των νόμων.
Ο οργανισμός αυτός διαχειρίζεται ακόμα την αστυνομία ηλεκτρονικού εγκλήματος, που αναζητά το έγκλημα στο διαδίκτυο, τις δυνάμεις καταστολής...
Ο άνθρωπος που έτυχε να διοικεί αυτόν τον οργανισμό σε μια περίοδο κρίσιμη για την Ελλάδα είναι ένας πολίτης που αντιλαμβάνεται τους ανοιχτούς θεσμούς και την κυριαρχία του νόμου.
Αναπληρωτής Υπουργός Γιάννης Πανούσης
Τον κ. Πανούση τον γνώρισα μέσω μιας υπόθεσης που απασχόλησε τον τύπο και το facebook.
Πανούσης: «Υπάρχει ένας κώδικας τιμής μέσα στις φυλακές..Σύντομα θα έχουμε το θάνατο του δράστη του φόνου της Άννυ»
Μελετάω τους θεσμούς και την κυριαρχία του νόμου και έκρινα λάθος την συμπεριφορά του κ. Πανούση σαν υπουργού προστασίας του πολίτη και σωστή σαν καθηγητή εγκληματολογίας.
Οι δυο παραπάνω ιδιότητες σχετίζονται με διαφορετικούς θεσμούς, ο κ. Πανούσης σαν υπουργός δεν μπορεί να λέει τα ίδια με τον κ. Πανούση σαν καθηγητή εγκληματολογίας. Γιατί είναι διαφορετικό το θεσμικό πλαίσιο. Ο υπουργός είναι εκεί για να εφαρμόσει και να υπηρετήσει τον νόμο. Αν ο άγραφος νόμος είναι δυνατότερος από τον γραπτό, ο υπουργός οφείλει να το αλλάξει ή να παραιτηθεί.
Ευτυχώς ο κ. Πανούσης έγινε γρήγορα υπουργός που υπηρετεί τον νόμο. Όλες οι επόμενες παρεμβάσεις του μέχρι τώρα, είναι ένα παράδειγμα λειτουργίας των ανοικτών θεσμών όπου ο υπουργός δρα και αποφασίζει σεβόμενος την κυριαρχία του νόμου, σεβόμενος την κυριαρχία του Συντάγματος.
Γιάννης Πανούσης, ο καλύτερος Υπουργός Δημοσίας τάξης ever
Αυτή είναι η λειτουργία των ανοικτών θεσμών οι νόμοι, οι ατελείς νόμοι (και μέχρι να αλλαχθούν αν είναι αναγκαίο) είναι πάνω από τους υπουργούς και τον πρωθυπουργό. Αυτή είναι η κυριαρχία του νόμου (ή το κράτος δικαίου).
Ένοιωσα την ανάγκη να ευχαριστήσω προσωπικά τον κ. Πανούση, επειδή οι θεσμοί είναι αδύνατοι στην Ελλάδα και τα άτομα μπορούν να τους υπηρετούν ή να τους παραβιάζουν.
Αγαπητέ κ. Πανούση
Φαντάζεστε να ήταν κάποιος άλλος υπουργός δημοσίας τάξης που να θεωρούσε ότι οι πολίτες που υποστήριξαν το "ναι" στο πρόσφατο δημοψήφισμα είναι προδότες?
Θα μπορούσε να πάει στις υπηρεσίες του υπουργείου και να ζητούσε μια βάση δεδομένων με όλους τους προδότες του λαού, και αυτούς που δεν είναι αρκετά αγωνιστές.
Θα μπορούσε μετά η κυβέρνηση του λαού να χρησιμοποιήσει τα δεδομένα για οποιοδήποτε λόγο. Για παράδειγμα στις προσλήψεις μια κυβέρνηση του λαού τοποθετεί τους δικούς της ανθρώπους που αγωνίζονται για τον λαό.
Η πρόεδρος της βουλής
Μπορούμε να δούμε έναν άλλο θεσμό την πρόεδρο της βουλής.
Στην δημοκρατία μας η πρόεδρος της βουλής είναι ένας πολύ σημαντικός θεσμός, τρίτος μετά τον πρωθυπουργό και τον πρόεδρο της δημοκρατίας.
Είναι προφανές ότι συνοδεύεται από ένα νομικό πλαίσιο που ορίζει τον σκοπό του θεσμού.
Η πρόεδρος της βουλής διευθύνει τις εργασίες του νομοθετικού οργάνου και υπηρετεί τις απαιτήσεις του θεσμικού της ρόλου.
Επιτρέπει ο θεσμικός ρόλος της προέδρου της βουλής την υποστήριξη των προσωπικών της απόψεων κατά την διεύθυνση του νομοθετικού οργάνου?
Στη χλεύη των Ελλήνων
Πρόταση μομφής αμέσως
Η περίπτωση της κ. Κωσταντοπούλου είναι συνηθισμένη στις δημοκρατίες με κλειστούς θεσμούς.
Οι θεσμοί από μόνοι τους είναι αδύναμοι και το άτομο που θα τους λειτουργήσει ανάλογα με τον χαρακτήρα του δημιουργεί τεράστια διαφορά. Υπάρχει κάτι πάνω από τον νόμο που υπηρετούν τα άτομα, υπηρετούν ιδέες και η ιδέα της εντολής της πλειοψηφίας του λαού είναι πιο σημαντική.
Ένα άτομο μπορεί να υποστηρίξει ότι αντιλαμβάνεται την εντολή της πλειοψηφίας του λαού (και πιθανό να την αντιλαμβάνεται πραγματικά) και στο όνομα της εντολής του λαού και σαν εκπρόσωπός του λαού, να παραβιάζει κάθε νόμο.
Αν παλαιότερα οι βασιλιάδες και οι αυτοκράτορες ήταν πάνω από τους νόμους, σήμερα στο όνομα της εντολής του λαού και της δημοκρατίας των κλειστών θεσμών μπορούμε να παραβιάζουμε τους νόμους και τους κανόνες.
Η κ. Κωσταντοπούλου (και πολλοί άλλοι στην Ελλάδα) αντιλαμβάνονται την δημοκρατία των κλειστών θεσμών σαν την εντολή των πολλών που είναι πάνω από τους νόμους και τους θεσμούς.
Η κ. Κωσταντοπούλου προσαρμόζει τον θεσμό της προέδρου της βουλής για να υπηρετήσει την εντολή των πολλών.
Η κ. Κωσταντοπούλου θεωρεί το εαυτό της σαν ενδιάμεσο στο να ακούσει, να ερμηνεύσει και να υπηρετήσει την εντολή του λαού και αυτό θεωρεί δημοκρατία. Δεν νιώθει να περιορίζεται από νόμους και θεσμούς.
Η πρόεδρος του Αρείου Πάγου
Να παραιτηθεί η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου
Μπορεί κανείς να δει ότι η ανώτατη δικαστική λειτουργός δεν φαίνεται να περιορίζεται από τους επίσημους θεσμούς που προσδιορίζουν το αξίωμα της.
Στις δημοκρατίες με κλειστούς θεσμούς η εξουσία συγκεντρώνεται στο κόμμα ή τον πρωθυπουργό και πέρα από αυτούς στην ετυμηγορία του λαού.
Ο καθένας μπορεί να παραβιάζει τους θεσμικούς ρόλους όταν πρόκειται για το καλό του λαού.
Η εντολή του λαού είναι πάνω από νόμους, συμφωνίες και θεσμούς και αυτό θεωρείται δημοκρατία στην Ελλάδα.
Αυτή η προσέγγιση της δημοκρατίας έχει σοβαρά προβλήματα, τι γίνεται αν ο λαός ζητάει ανέφικτα πράγματα?
Τι γίνεται αν διαφορετικοί λαοί διαφωνούν με τις απαιτήσεις του Ελληνικού λαού?
Τι γίνεται αν ένα τμήμα των πολιτών της Ελλάδας διαφωνεί με την τρέχουσα πλειοψηφία?
Και τελικά ποιος είναι ο λαός, οι επωφελούμενοι και οι υποστηρικτές των κλειστών θεσμών?
Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας
Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Αλέξης Τσίπρας αντιλαμβάνεται την δημοκρατία των κλειστών θεσμών, όπου η ετυμηγορία του λαού είναι πάνω από νόμους και συμφωνίες.
Η εντολή του Ελληνικού λαού ήταν μια σκληρή διαπραγμάτευση με την ευρωπαϊκή ένωση για να αποσπάσει όσο το δυνατόν παραπάνω πόρους, χωρίς υποχρεώσεις.
Αυτό ακριβώς έκανε ο πρωθυπουργός αντλώντας δύναμη από την εντολή του λαού στις εκλογές, στις δημοσκοπήσεις και στο δημοψήφισμα.
Θέλησε να αμφισβητήσει τους νόμους και τους κανόνες γιατί πίστευε ότι ήταν δυνατή μια συμφωνία που στο όνομα της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας μπορούσε να αποσπάσει χρήματα από την ευρωπαϊκή ένωση χωρίς λογαριασμό.
Διαπραγματεύτηκε σκληρά με την ευρωπαϊκή ένωση χωρίς να αντιλαμβάνεται (όπως και ο υπόλοιπος Ελληνικός λαός) ότι δεν διαπραγματεύεται με ανθρώπους, αλλά με θεσμούς.
Βέβαια τους θεσμούς τους υπηρετούν άνθρωποι, αλλά αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν μια συγκεντρωτική εξουσία όπως ο ίδιος, αλλά δεσμεύονται από τους θεσμούς που υπηρετούν.
Θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι ακόμα και αν η Ελλάδα έχασε δισεκατομμύρια ευρώ εξαιτίας της διαπραγμάτευσης, ακόμα και αν η Ελλάδα μπήκε σε capital controls έτσι έπρεπε να γίνει, γιατί αυτό ήθελε ο Ελληνικός λαός, όπως αποδεικνύεται από το δημοψήφισμα και τις δημοσκοπήσεις.
Πώς βλέπουν οι Έλληνες τις πολιτικές εξελίξεις της προηγούμενης εβδομάδας
Φυσικά υπήρχε ένα όριο για το οποίο ήταν ενήμερος ο πρωθυπουργός και το έθετε ο Ελληνικός λαός.
Σκληρή διαπραγμάτευση χωρίς να βγει η Ελλάδα από την Ευρώπη.
Αν ο πρωθυπουργός προχωρούσε σε ρήξη με τους θεσμούς και έξοδο της Ελλάδος από την Ευρώπη θα ήταν προδότης, αφού θα έκανε κάτι για το οποίο δεν είχε εντολή από την πλειοψηφία του λαού.
Ο πρωθυπουργός έχει πει τόσα πολλά και έγιναν ακριβώς τα αντίθετα, ήταν πάντα ένας υπερασπιστής των κλειστών θεσμών, μπορεί να αποδεχτεί τους ανοιχτούς θεσμούς που επιβάλλει η ένωση και να κατανοήσει ότι είναι βήματα προς μια καλύτερη Ελλάδα?
Μα ποιος είναι ο λαός?
Όταν ακούει κάποιος τους πολιτικούς να μιλάνε για τον λαό πρέπει να είναι ικανός να καταλάβει ποιος είναι ο λαός.
Ο λαός στην Ελλάδα είναι οι πολίτες που επωφελούνται από τους κλειστούς θεσμούς και οι πολίτες που δεν επωφελούνται από τους κλειστούς θεσμούς αλλά προσδοκούν ότι οι κλειστοί θεσμοί μπορούν να λειτουργήσουν θετικά για τους ίδιους και πιθανά για το σύνολο της κοινωνίας στο μέλλον.
Οι κλειστοί θεσμοί στηρίζονται σε άπιαστα ιδεώδη που δεν αντιστοιχούν στις χρηματικές ροές που η λειτουργία των κλειστών θεσμών δημιουργεί στο παρόν.
Η κυβέρνηση δίνει μάχη Κατά των φτωχών, των ανέργων και των νέων
Οι ιδέες είναι υπέρ των αδυνάτων αλλά στην πραγματικότητα οι αδύνατοι χρησιμοποιούνται σαν κάλυψη για να διατηρούν και να δημιουργούν προνόμια για τους ισχυρούς.
Η δημοκρατία των κλειστών θεσμών θεωρεί σαν υπέρτατη εντολή την εντολή της πλειοψηφίας του λαού.
Η δημοκρατία των κλειστών θεσμών θεωρεί τον λαό σαν ένα ενιαίο όλον με κοινά συμφέροντα.
Αυτό θα μπορούσε να έχει μια μερική ισχύ, για όσο οι κυβερνήσεις του λαού μπορούσαν να αποσπούν πόρους από το εξωτερικό που διαστρεβλωμένα διαμοίραζαν στην κοινωνία.
Από την στιγμή όμως που οι κυβερνήσεις αδυνατούν να αποσπάσουν πόρους από το εξωτερικό, ο λαός δεν έχει κοινά συμφέροντα.
Το κράτος πρέπει να λειτουργεί με πόρους από το εσωτερικό. Αυτό σημαίνει ότι τα προνόμια των πολιτών χρηματοδοτούνται από την υπερφορολόγηση των υπολοίπων.
Για παράδειγμα τα άνεργα παιδιά δεν έχουν κοινά συμφέροντα με τους προνομιακά οικονομικά εξασφαλισμένους γονείς τους, ή φίλους τους. Η επιμονή των κλειστών θεσμών στην διατήρηση των προνομίων των πολιτών απορροφά σχεδόν το σύνολο των διαθέσιμων πόρων, έτσι δεν περισσεύουν πόροι για να δημιουργηθεί ένα αληθινό δίχτυ ασφαλείας για τους άνεργους και τους αδύναμους.
Η κλειστή αγορά εργασίας που δεν επιτρέπει τις απολύσεις των προστατευόμενων αφήνει ελάχιστες δυνατότητες εύρεσης αξιοπρεπούς εργασίας στους άνεργους.
Επειδή όμως τα άνεργα παιδιά χρηματοδοτούνται από τους γονείς τους, επαναστατούν στην προοπτική των περικοπών των προνομίων των γονιών και των φίλων τους. Ένας φαύλος κύκλος κρυμμένος πίσω από τις έννοιες και τα αισθήματα της αλληλεγγύης.
Τα χαμένα παιδιά των Μνημονίων
Οι πολίτες
Πέρα από την ψευδή και ενιαία εικόνα του λαού είναι οι πολίτες, που πέρα από τις διαφορετικότητες τους ενώθηκαν αυθόρμητα και για διαφορετικούς λόγους σε ένα κοινό σκοπό:
"Μένουμε Ευρώπη."
Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ
Αυτοί οι πολίτες που υπερασπίστηκαν το "ναι" στο δημοψήφισμα, όχι από φόβο αλλά από την πεποίθηση και την διαίσθηση ότι το μέλλον της Ελλάδας είναι στην Ευρώπη, αυτοί οι πολίτες συνέβαλλαν στην προσωρινή ανατροπή της διάθεσης του "λαού" για ρήξη με την Ευρώπη.
Βέβαια η προσωρινή ανατροπή της διάθεσης του "λαού" και του πρωθυπουργού για ρήξη συντελέστηκε και από άλλους τυχαίους ιστορικούς παράγοντες.
Η οικονομική αδυναμία της Ρωσίας να χρηματοδοτήσει μια μεταβατική περίοδο για αλλαγή νομίσματος στην Ελλάδα είναι ένας σημαντικός ιστορικός παράγοντας.
Ο Τσίπρας ζήτησε 10 δισ. δάνειο από τη Ρωσία για να γυρίσουμε στη δραχμή – Βουλευτές της ΝΔ κατέθεσαν ερώτηση
Η μοναδική ελπίδα να βγει η Ελλάδα από την κρίση είναι αυτοί οι απλοί πολίτες που ψήφισαν "ναι" στο δημοψήφισμα, να καταφέρουν να εξηγήσουν στο τμήμα του λαού που ψήφισε όχι στο δημοψήφισμα, αλλά επιθυμεί την παραμονή στην ένωση ότι πολλά από τα μέτρα που προτείνει η ένωση είναι επωφελή μακροπρόθεσμα για τους ίδιους, τα παιδιά τους και το σύνολο της κοινωνίας.
Η διαπραγμάτευση του λαού
Η Ελλάδα είναι μια δημοκρατία με κλειστούς θεσμούς στην οποία ο λαός έχει λόγο, εκλέγει τους κυβερνώντες και νομοθέτες που νομοθετούν για λογαριασμό του προσαρμόζοντας και ανανεώνοντας τα προνόμια που διαχέονται πλουραλιστικά, αλλά διαστρεβλωμένα στην κοινωνία.
Με την πτώχευση της Ελλάδος το 2009 ο λαός εξέλεξε κυβερνήσεις να διαπραγματευτούν σκληρά την διατήρηση των προνομίων.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ανέλαβε την σκληρή διαπραγμάτευση, όταν η προηγούμενη κυβέρνηση των Σαμαρά Βενιζέλου αρνήθηκε να περάσει τις μεταρρυθμίσεις που είχε υπογράψει και έθιγαν τα προνόμια του λαού και τους κλειστούς θεσμούς της Ελλάδας.
Η κυβέρνηση εξουσιοδοτήθηκε από τον λαό να αποσπάσει όσο το δυνατόν περισσότερους πόρους από την ένωση, με όσο το δυνατόν λιγότερο έλεγχο.
Η κυβέρνηση προσπάθησε με κάθε δυνατό τρόπο, παραβιάζοντας συμφωνίες και κανόνες, στο όνομα του Ελληνικού λαού.
Το βασικό διαπραγματευτικό χαρτί της κυβέρνησης ήταν ότι η έξοδος της Ελλάδας από την ένωση θα προκαλούσε την διάλυση της ένωσης.
Η κυβέρνηση κατάθεσε ένα δικό της σχέδιο που περιείχε υπερφορολόγηση των πολιτών για να μπορούν να διατηρηθούν τα προνόμια των δικαιούχων.
Παρόλο που το σχέδιο έγινε (κακώς) καταρχήν αποδεκτό από την ΕΕ και την ΕΚΤ, συνάντησε την (ορθή) απόρριψη του ΔΝΤ που επέμενε σε αλλαγές στα εργασιακά και στο συνταξιοδοτικό.
Η κυβέρνηση υπακούοντας στην εντολή του λαού αρνήθηκε τις μεταρρυθμίσεις και έφερε το προτεινόμενο σχέδιο που η ίδια είχε συνδιαμορφώσει σε δημοψήφισμα στον Ελληνικό λαό προτείνοντας την μη αποδοχή του.
Η κυβέρνηση επέλεξε το δημοψήφισμα σε λάθος στιγμή με ασαφές ερώτημα (η πρόταση δεν υπήρχε στο τραπέζι) σαν τελευταίο μέσο πίεσης για απόσπαση πόρων.
Η κυβέρνηση γνώριζε ότι η συμφωνία έληγε και η χώρα χωρίς συμφωνία θα έμπαινε σε capital controls. Αυτό απαιτούσαν οι αφηρημένοι θεσμοί και όχι κάποιο άτομο.
Πανούσης: Όταν αποφασίστηκε το δημοψήφισμα η κυβέρνηση ήξερε ότι μπορεί να κλείσουν οι τράπεζες
Ο λαός ρωτήθηκε με το δημοψήφισμα αν αποδέχεται μια συμφωνία που είχε ήδη αποσυρθεί από την ένωση και η κυβέρνηση πρότεινε την απόρριψη της συμφωνίας με ένα βροντερό όχι.
Η ένωση ζήτησε από τους Έλληνες πολίτες να ψηφίσουν "ναι" στο δημοψήφισμα αν επιθυμούν την παραμονή της Ελλάδας στην ένωση.
Οι περισσότεροι Έλληνες πολίτες αγνόησαν την προτροπή της ένωσης, ακόμα και αυτοί που επιθυμούσαν την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρώπη.
Οι πολίτες που υποστήριξαν το "ναι" αντιμετωπίστηκαν από πολλούς, σαν προδότες, πουλημένοι, σύμμαχοι των εχθρών, ή πλανεμένοι και φοβισμένοι.
Η κυβέρνηση απέσπασε ένα βροντερό "όχι" στο σχέδιο και θεώρησε ότι με το όχι θα μπορούσε να αποσπάσει μια καλύτερη συμφωνία.
Μα τι διάολο θέλουν αυτοί οι δανειστές?
Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι το μεγαλύτερο πολιτικό και οικονομικό project που έγινε ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Χώρες συνενώνονται και προσπαθούν να λειτουργήσουν σαν σύνολο δημιουργώντας (χαοτικά) τους θεσμούς που συνδέουν τις χώρες.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια ατελής θεσμικά οικονομική ένωση κρατών.
Η Ευρωπαϊκή ένωση αποτελείται από δυο διαφορετικά αφηρημένα οικοδομήματα, ένα θεσμικό και ένα ιδεολογικό.
Το ιδεολογικό οικοδόμημα της ένωσης σχετίζεται με την ειρήνη και την διατήρηση και εξέλιξη ενός πλαισίου αξιών που προς το παρόν δεν είναι κοινό στις χώρες μέλη.
Το θεσμικό οικοδόμημα σχετίζεται με τους οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς.
Οι οικονομικοί θεσμοί εμπεριέχουν τα προαπαιτούμενα για την συμμετοχή μιας χώρας στην ένωση που είναι η Maastricht Treaty που προσδιορίζει τα όρια του χρέους και του ελλείμματος κάθε χώρας που συμμετέχει στην ένωση " debt limited to 60% of GDP and annual deficits no greater than 3% of GDP."
Οι οικονομικοί θεσμοί εμπεριέχουν και τα προαπαιτούμενα για την συμμετοχή στην ζώνη του ευρώ και την μεταφορά της εξουσίας της κεντρικής τράπεζας κάθε χώρας, στην ΕΚΤ Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα
Οι πολιτικοί θεσμοί προσδιορίζουν την διατήρηση της εθνικής κυριαρχίας της κάθε χώρας μέλους.
Οι νέοι θεσμοί δεν δημιουργούνται με ένα οργανωμένο σχέδιο συμφωνημένο και επικυρωμένο από τους λαούς της Ευρώπης, αλλά με την δημιουργία νέων θεσμών από τους υπάρχοντες, μέσα από την επίλυση πραγματικών προβλημάτων όπως αυτά δημιουργούνται.
Η αντιμετώπιση της χρεοκοπίας μιας χώρας δεν είχε θεσμοθετηθεί προτού συμβεί.
Η περίπτωση της European debt crisis δημιούργησε νέους θεσμούς όπως το European Financial Stability Facility (EFSF) και τον European Stability Mechanism (ESM).
Η περίπτωση της Ελλάδος έδωσε την ευκαιρία να ετοιμαστεί ένα σχέδιο για κάθε χώρα που ο λαός της θεωρούσε ότι η έξοδος από την ζώνη του ευρώ ήταν προς όφελός του. Ένα σχέδιο που επιτρέπει σε μια χώρα να βγει καταρχήν προσωρινά από την ζώνη του ευρώ για πέντε έτη.
Schaeuble: Δεν προτείναμε Grexit αλλά ένα τάιμ-άουτ στην Αθήνα
Η απότομη μεταστροφή της κυβέρνησης και του Ελληνικού λαού σχετικά με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος σταμάτησε προς το παρόν την θεσμοθέτηση μιας προσωρινής ή μόνιμης εξόδου μιας χώρας από την ζώνη του ευρώ.
Σε αντίθεση με πολλούς Έλληνες θα υποστηρίξω ότι ο Wolfgang Schäuble δεν θέλει το κακό της Ελλάδας, είναι όμως ο εγγυητής της κυριαρχίας του νόμου στην ένωση.
Πέρα από αυτό ο Wolfang κρίνεται σε σχέση με το αν υπηρετεί σωστά ή όχι τον θεσμικό του ρόλο.
Οι συμπατριώτες του τον κρίνουν θετικά
Ο Σόιμπλε κέρδισε τον σεβασμό των Γερμανών με το «Grexit»
Ξέρει πολύ καλά την ανάγκη των μεταρρυθμίσεων που είναι αναγκαίες για την χώρα και στις οποίες είναι αντίθετος μέχρι τώρα ο Ελληνικός λαός. Καμία Ελληνική κυβέρνηση δεν προχώρησε ούτε τις μεταρρυθμίσεις που είχε συμφωνήσει.
Οι μεταρρυθμίσεις όμως είναι η μοναδική διέξοδος για την Ελλάδα. Άλλες χώρες πέρασαν από παρόμοιες συνθήκες και τα κατάφεραν. Για να λειτουργήσουν όμως οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να είναι αποδεκτές από την πλειοψηφία του πληθυσμού.
Πώς μπορεί να αλλάξει σελίδα η Ελλάδα
Αν ο Ελληνικός λαός διαφωνεί με τις μεταρρυθμίσεις μπορεί να αποφασίσει να βγει από την ζώνη του ευρώ.
Η επιβολή των μεταρρυθμίσεων από την ένωση σε περίπτωση παραμονής της Ελλάδας στην ζώνη του ευρώ, συνιστά ένα είδος καταπάτησης της εθνικής κυριαρχίας, ωστόσο μια χώρα δεν μπορεί να διεκδικεί την εθνική της κυριαρχία όταν είναι χρεοκοπημένη και δεν έχει δυνατότητα παραγωγής πλούτου που να καλύπτει τις ανάγκες του πληθυσμού της.
Η κυβέρνηση έκανε τα πάντα για την υπεράσπιση των κλειστών θεσμών, όχι γιατί τα επέλεξε ο πρωθυπουργός όπως υποστηρίζει η EL Pais, αλλά γιατί αυτό επιθυμούσε ο Ελληνικός λαός.
Άρθρο κόλαφος για Τσίπρα της ΕL Pais: «Πώς κατάφερε να φτάσει στην απόλυτη αποτυχία»
Το αποτέλεσμα των δημοσκοπήσεων δείχνει ότι ο Ελληνικός λαός συμφωνεί με την αποδοχή από τον πρωθυπουργό μιας συμφωνίας που ο ίδιος ο λαός απέρριψε με το δημοψήφισμα!!!
Δημοσκόπηση: Κυριαρχεί ο Τσίπρας, μένει εκτός ο Καμμένος, έκπληξη από Θεοδωράκη και... Λεβέντη
Το Ελληνικό σχέδιο για την δραχμή
Παράλληλα με το σχέδιο του Wolfgang Schäuble ένα Ελληνικό σχέδιο για την δραχμή φαίνεται να δημιουργήθηκε από τον Λαφαζάνη και τον Βαρουφάκη πιθανό με την συγκατάθεση του πρωθυπουργού.
Η διαφορά με το σχέδιο του Wolfgang τεράστια. Καταπάτηση εθνικών και διεθνών νόμων και ενάντια στην βούληση του Ελληνικού λαού που πλειοψηφικά επέλεγε την παραμονή στην Ευρώπη.
Stavros Tsakyrakis. No respect στον Λαφαζάνη
Financial Times: Το κρυφό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ για επιστροφή στη δραχμή
Σχέδιο Βαρουφάκη: Χάκινγκ σε ΑΦΜ και παράλληλο τραπεζικό σύστημα
η προετοιμασία ενός πραξικοπήματος
Τι πραγματικά σημαίνει «υποκλοπή των ΑΦΜ»;
ΝΔ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ ζητούν εξηγήσεις για τα... Plan B
Και όμως… πραξικόπημα
Η Ελληνική δικαιοσύνη έδειξε όμως ετοιμότητα να προστατεύσει την δημοκρατία, θεωρώντας τον Θάνος Τζήμερος σαν ύποπτο εσχάτης προδοσίας!!!
Η Δικαιοσύνη προστατεύει τη Δημοκρατία. Είναι φως φανάρι
Το μυστήριο
Υπάρχει ένα μυστήριο στην εξέλιξη των γεγονότων:
ο Ελληνικός λαός ψήφισε στο δημοψήφισμα την μη αποδοχή του σχεδίου της ένωσης,
ο Wolfang είχε ένα νόμιμο σχέδιο προσωρινής εξόδου από το ευρώ, που περιλάμβανε και ανθρωπιστική βοήθεια,
και κύκλοι της κυβέρνησης είχαν επεξεργαστεί ένα παράνομο σχέδιο εξόδου από το ευρώ,
γιατί η Ελλάδα δεν βγήκε προς το παρόν από την ζώνη του ευρώ?
Η απάντηση είναι απλή στην Ελλάδα έχουμε μια δημοκρατία των κλειστών θεσμών που σέβεται την απόφαση της πλειοψηφίας.
Μέσα στο 61% των πολιτών που ψήφισαν όχι στο δημοψήφισμα, υπήρχε ένα ποσοστό περίπου 30% που μπλόφαρε επιθυμούσε την παραμονή στο ευρώ και ψήφισε όχι, με την ελπίδα να πιέσει την ένωση σε μια καλύτερη συμφωνία.
Αυτό σημαίνει ότι το 40% που ψήφισε ναι και το 30% που ψήφισε όχι επιθυμούσε την παραμονή στην ζώνη του ευρώ.
Ο πρωθυπουργός και η ηγετική ομάδα της κυβέρνησης σωστά υποτάχτηκαν στο 70% του λαού που επιθυμούσε την παραμονή της Ελλάδος στην ζώνη του ευρώ.
Η υποταγή όμως δεν σημαίνει και αποδοχή των μεταρρυθμίσεων, είναι αποτέλεσμα μιας διαπίστωσης ότι η έξοδος από την ευροζώνη σημαίνει μια μείωση του βιοτικού επιπέδου τουλάχιστον 50% ακόμα και για αυτούς που απολαμβάνουν προνόμια.
Ακόμα και το ΚΚΕ, το κόμμα διεκδίκησης των προνομίων, που στηρίζεται στις απαράδεκτες ιδέες του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας (χωρίς βέβαια να πιστεύει ότι αυτές μπορούν να υλοποιηθούν) αντιλαμβάνεται την έξοδο της Ελλάδος από την Ευρώπη που ουτοπικά στηρίζει, σαν πραγματική καταστροφή.
Κουτσούμπας: Είμαστε κάθετα αντίθετοι με το να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ
Το θεσμικό παράδοξο
Ο Ελληνικός λαός και η κυβέρνηση συμφωνούν και υπογράφουν μεταρρυθμίσεις που δεν πιστεύουν γιατί σωστά φοβούνται ότι η μη υπογραφή τους θα οδηγήσει σε καταστροφή.
Απίστευτη ομολογία υπουργού Δικαιοσύνης: Φέρνω στη Βουλή ένα νόμο με τον οποίο διαφωνώ!
Νομίζω ότι η παραπάνω στάση σηματοδοτεί την ολική υποβάθμιση των θεσμών στην Ελλάδα.
Η κυβέρνηση δεν γνωρίζει την λέξη παραίτηση.
Αν δεν πιστεύεις σε κάτι, δεν μπορείς να υπογράφεις ότι θα το υλοποιήσεις.
Κάθε κυβέρνηση έχει ένα αφηρημένο σκοπό να υλοποιήσει. Σε κανονικές συνθήκες στην Ελλάδα υπηρετείται η προσαρμογή και διαιώνιση των προνομίων που απονέμουν οι κλειστοί θεσμοί, δηλαδή η υπηρέτηση του πελατειακού κράτους.
Φυσικά ο σκοπός δεν είναι εμφανής στους πολίτες και τα περισσότερα κόμματα καταθέτουν προγράμματα που δεν υλοποιούν.
Στο πλαίσιο των κλειστών θεσμών της Ελλάδας η πολιτική είναι μια απάτη με την συναίνεση του λαού.
Είναι θεσμικά παράδοξο να συμφωνείς με την υπογραφή σου σε ένα σκοπό που είναι αντίθετος με αυτά που πιστεύεις και να μην παραιτήσαι.
Ακόμα πιο πέρα κάποιοι θεωρούν ότι ότι το ναι στην συμφωνία που λέει ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση, είναι στην πραγματικότητα όχι.
Μια ρηξικέλευθη (;) πρόταση ενωτικής δράσης
Είναι η συμφωνία ενάντια στον λαό?
Αν θεωρήσουμε σαν λαό το σύνολο των επωφελούμενων των κλειστών θεσμών και των υπερασπιστών των κλειστών θεσμών, τότε η συμφωνία είναι ενάντια στον λαό, ενάντια στους κλειστούς θεσμούς της Ελλάδας.
Αν μιλήσουμε όμως για το σύνολο των πολιτών της Ελλάδας, μπορούμε να πούμε ότι το μεγαλύτερο μέρος της συμφωνίας έχει θετικά χαρακτηριστικά που οδηγούν σε πιο ανοιχτούς θεσμούς τους κλειστούς θεσμούς της Ελλάδας.
Διαβάζοντας τη νέα συμφωνία από το πρωτότυπο
Σε πολλά θέματα η συμφωνία είναι καλύτερη από το χωρίς χρηματοδότες αρχικό πρόγραμμα της κυβέρνηση.
Υπάρχουν αρνητικά στην συμφωνία και έχουν να κάνουν με την υπερφορολόγηση των πολιτών για να στηριχθούν οι προνομιούχοι, υπερφορολόγηση που η ίδια η κυβέρνηση βασικά πρότεινε.
Αν αντί για τον "λαό" η διαπραγμάτευση είχε στόχο το συμφέρον των περισσότερων πολιτών, τότε αντί για υπερφορολόγηση θα μπορούσαμε να μιλάμε για άρση της μονιμότητας και των προνομίων με δημοψήφισμα και συνταγματικές αλλαγές.
Τότε σύμφωνα με τα δεδομένα της επιστήμης η Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει μια ευημερούσα χώρα σε μια δεκαετία και με τις προτάσεις του μανιφέστου αυτό θα μπορούσε να συντελεστεί χωρίς την εξουθένωση των αδυνάτων.
Και τώρα τι?
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση πρέπει να παραιτηθεί αμέσως μόλις επιτευχθεί μια συμφωνία που να κρατά την Ελλάδα στην Ευρώπη.
Θα ήθελα να παρουσιάσω το μανιφέστο στον πρωθυπουργό γιατί είναι ένα αριστερό νεοφιλελεύθερο κείμενο και αυτός υποστηρίζει ότι είναι αριστερός.
Δυστυχώς όμως ούτε την συμφωνία της ένωσης, ούτε το μανιφέστο θα μπορούσε ο πρωθυπουργός να παρουσιάσει στους πολίτες (και να υλοποιήσει) με αυτή την κυβέρνηση θεσμικής παραδοξότητας.
Οι υπουργοί της κυβέρνησης είναι σωστές επιλογές της δημοκρατίας των κλειστών θεσμών. Έχουν καταλάβει την εξουσία και είναι έτοιμοι να κάνουν το κάθε τι για να εμποδίσουν τις μεταρρυθμίσεις, προσποιούμενοι ότι θα τις υλοποιήσουν, όπως άλλωστε έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση.
Οποιοσδήποτε Ευρωπαίος ή Έλληνας επιθυμεί τις μεταρρυθμίσεις δεν μπορεί να τους έχει εμπιστοσύνη.
Πέρα από τον υποτιθέμενο ενιαίο λαό υπάρχουν οι πολίτες.
Η δημοκρατία των κλειστών θεσμών στην Ελλάδα λειτουργεί και ο μόνος τρόπος για να προχωρήσει η χώρα είναι οι πολίτες που πιστεύουν στις μεταρρυθμίσεις να τις εξηγήσουν στο τμήμα του λαού που θέλει την παραμονή στην Ευρώπη, αλλά αντιτίθενται σε αυτές.
Όλοι οι πολίτες που επιθυμούν να αλλάξει η χώρα, ακόμα και αν πιθανό χάσουν οικονομικά και οι ίδιοι, θα πρέπει να ενωθούν σε ένα σκοπό στο "μένουμε Ευρώπη", αν καταφέρουν να πείσουν την πλειοψηφία, θα υποχρεώσουν τις διάσπαρτες ευρωπαϊκές πολιτικές ομάδες να υπηρετήσουν τον σκοπό μέσα από μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού.
"το βήμα που θα πρέπει να αναμένεται είναι ο σχηματισμός κυβέρνησης ειδικού σκοπού, με επικεφαλής πιθανότατα τον Αλ.Τσίπρα, με διευρυμένη όμως πολιτική νομιμοποίηση και στήριξη από τη Βουλή και με συμμετοχή μη πολιτικών προσώπων, χωρίς κομματική ιδιότητα"
Κυβέρνηση ειδικού σκοπού μελετά ο Αλέξης Τσίπρας
Στο κείμενο (2) μια νέα συμφωνία για την Ευρώπη, a new deal for Europe
έχω προτείνει πρόσωπα για μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού, σε αυτό το κείμενο θέλω να προτείνω μερικούς ακόμα:
ο Σεραφείμ Κοτρώτσος είναι κατάλληλος να συμμετέχει στην κυβέρνηση αφού αντιλαμβάνεται τα θετικά της συμφωνίας
ο Τάσος Καρκαντζέλης είναι κατάλληλος για υπουργός γεωργίας
ο Aristos Doxiadis είναι κατάλληλος να βρίσκει αληθινούς επιχειρηματίες για να κατευθυνθεί σωστά το αναπτυξιακό πακέτο
και φυσικά ο Αναπληρωτής Υπουργός Γιάννης Πανούσης είναι κατάλληλος για να διατηρήσει την θέση του, ελπίζω να κάνει και κάτι με την αποπολιτικοποίηση των σωμάτων ασφαλείας, τους συγγραφείς της 2η ανοιχτή επιστολή αστυνομικών στην ελληνική κοινωνία... θα πρέπει να βρει αν δεν τους έχει ήδη βρει, για να τον βοηθήσουν.
Οι προτάσεις προσώπων δεν είναι περιοριστικές, αντίθετα υπάρχουν δεκάδες ικανοί πολίτες που κατανοούν την ανάγκη των μεταρρυθμίσεων και είναι ικανοί να τις υλοποιήσουν.
Οι κλειστοί θεσμοί της Ελλάδας ευνοούν άτομα και κόμματα που σαν σωτήρες θα εργαστούν για το υποτιθέμενο καλό της χώρας.
Οι κλειστοί θεσμοί της δημοκρατίας ευνοούν την μετάβαση σε κλειστούς θεσμούς δικτατορίας.
Η πραγματική αλλαγή όμως είναι αλλαγή θεσμών, όχι προσώπων και κομμάτων.
Για την αλλαγή θεσμών απαιτείται η συμφωνία της πλειοψηφίας της κοινωνίας, απαιτείται μια νέα κοινωνική συμφωνία που θα τεθεί πάνω από τα άτομα και τα κόμματα.
Η αλλαγή των θεσμών αναγκαστικά περνάει μέσα από σύγκρουση με τους ευνοούμενους και τους υποστηρικτές των κλειστών θεσμών. Μια σύγκρουση σε επίπεδο λόγου και κατανόησης, αφού έχουμε δημοκρατία και οι απέναντι δεν είναι εξωτερικοί εχθροί, αλλά πολλές φορές οι δικοί μας άνθρωποι.
Η Ελλάδα πρέπει να μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνη της αν θέλει να συμμετέχει ισότιμα σε μια ένωση κρατών. Αυτό σημαίνει ανακατεύθυνση χρηματικών ροών, αντί τα χρήματα να κατευθύνονται στους προνομιούχους τεμπέληδες και λαμόγια, να κατευθύνονται σε αυτούς που υπηρετούν με ευθύνη την θέση τους και καινοτομούν.
Εναλλακτικά σε περίπτωση επιστροφής στην δραχμή, η Ελλάδα κινείται προς ολοκληρωτικές μορφές διακυβέρνησης.
Αυτό που σταμάτησε την επιστροφή στην δραχμή, δεν ήταν η αγάπη του λαού για την ελευθερία και την δημοκρατία, ήταν η διαφαινόμενη κατακόρυφη μείωση του διαθεσίμου πλούτου, ακόμα και για τους προνομιούχους.
"βγάλτα πέρα μοναχή σου, όπως κάναμε όλοι μας, ωωωω γαμώτο πορτοφόλι μας"
