Η πραγματικότητα έχει πολλές πλευρές, ένας συμμέτοχος στην κατασκευή της την κοιτά με την δική του οπτική γωνία και αγνοεί αυτά που δεν βλέπει ή αυτά που δεν θέλει να δει.
Το ίδιο γεγονός παράγει διαφορετικές ερμηνείες και εντέλει διαφορετικές πραγματικότητες για κάθε κατασκευαστή πραγματικότητας.
Ποιοι είναι οι βασικοί κατασκευαστές της πραγματικότητας στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και τον κόσμο και τι πραγματικότητες κατασκευάζουν για το γεγονός της Ελληνικής κρίσης χρέους?
Η απάντηση δεν είναι εύκολη, αλλά θα προσπαθήσω να παρουσιάσω τους βασικούς κατασκευαστές πραγματικότητας`για την Ελληνική κρίση. Ανάμεσά τους είναι και οι Έλληνες πολίτες που υποστηρίζουν την τρέχουσα κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Οι οικονομικοί και πολιτικοί θεσμοί και η πραγματικότητα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
Πως κατασκευάζεται η πραγματικότητα στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο?
Οι Acemoglou - Robinson (1) θα υποστήριζαν (και θα συμφωνούσα) ότι η πραγματικότητα κατασκευάζεται από τους οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς της Ελλάδας και της Ευρώπης.
Οι θεσμοί της Ευρώπης είναι περισσότερο ανοιχτοί (δυνητικά συμμετοχικοί inclusive) ενώ της Ελλάδας είναι περισσότερο κλειστοί (δυνητικά εκμεταλλευτικοί extractive). Αυτό το οποίο παρακολουθούμε και συμμετέχουμε είναι μια σύγκρουση των διαφορετικών θεσμών, για την οποία κανείς δεν ξέρει ακόμα το αποτέλεσμα.
Τα πιθανά αποτελέσματα της παραπάνω σύγκρουσης είναι δύο: ή η Ελλάδα θα αλλάξει τους οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς της και θα γίνει σαν την Ευρώπη, ή θα απομονωθεί ουσιαστικά από την Ευρώπη και θα γίνει ένα αποτυχημένο κράτος σαν την Ρωσία, την Αργεντινή ή την Τουρκία.
Προσωπικά θα έκανα ένα βήμα παραπέρα και θα υποστήριζα, ότι οι οικονομικοί και πολιτικοί θεσμοί προσδιορίζουν την παραγωγή και την διανομή πλούτου στην κοινωνία, άρα και τις χρηματικές ροές σε ένα επίπεδο κράτους. Αλλαγή των χρηματικών ροών μπορεί να προκαλέσει άμεση αλλαγή των θεσμών και των αξιών που κυριαρχούν σε μια κοινωνία.
Για παράδειγμα ο Θοδωρής Γεωργακόπουλος υποστηρίζει (και συμφωνώ) ότι η Ελλάδα αποτελείται στο σύνολό της από διαφορετικές εκδοχές του "πασοκ" που ζει μέσα σε μεγάλο τμήμα της κυβέρνησης και στην κοινωνία (Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πέθανε, μα το πασόκ ζει ακόμα).
Αυτά που περιγράφει είναι οι απόρροιες του συστήματος των κλειστών οικονομικών και πολιτικών θεσμών στην Ελλάδα, που θα μπορούσε να αλλάξει εύκολα με μια αλλαγή χρηματικών ροών σε τοπικό επίπεδο (Ελλάδα).
Τώρα τα χρήματα αποσπώνται από ένα εξαθλιωμένο ιδιωτικό τομέα (δεν υπάρχουν δανεικά) και κατευθύνονται προς τους βολεμένους και τα λαμόγια.
Αν η Ελλάδα αποδεχτεί τις μεταρρυθμίσεις τα χρήματα μπορεί να συλλέγονται από ένα δίκαιο και αξιόπιστο φορολογικό σύστημα και να κατευθύνονται σε αυτούς που εργάζονται παραπάνω και σε αυτούς που καινοτομούν.
Για επιστημονική τεκμηρίωση για την προσοδοθηρία και τις μεταρρυθμίσεις, γενικά και στην Ελλάδα, μπορείτε να μελετήσετε Ανάλυση της Ελληνικής Οικονομίας: Η Προσοδοθηρία και οι Μεταρρυθμίσεις
"η προσοδοθηρία αποτελεί βασικό παράγοντα υπανάπτυξης χωρών με διαφθαρμένο πολιτικό σύστημα και καλά οργανωμένες ομάδες πίεσης"
Τι διαπραγματεύεται η Ελλάδα?
Η Ελλάδα παλεύει για την διατήρηση των εκμεταλλευτικών θεσμών της που υπήρχαν ακόμα και στην εποχή της Αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας (2), έγιναν περισσότερο εκμεταλλευτικοί στο Βυζάντιο, διαμορφώθηκαν από την μετέπειτα κατάκτηση της από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ξαναδιαμορφώθηκαν μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους και φτάνουν μέχρι σήμερα το 2015 με τον Παρεοκρατικό καπιταλισμό τις Πελατειακές σχέσεις και την μεγάλη φοροδιαφυγή και διαφθορά.
Η Ελλάδα απαιτεί εκβιαστικά στην διατήρηση των υπαρχόντων θεσμών της (που την οδήγησαν στην χρεοκοπία) με την παροχή ρευστότητας από τους εταίρους της χωρίς έλεγχο, επειδή αυτό ζητάει ο Ελληνικός λαός. Σαν όπλο χρησιμοποιεί την πιθανή αστάθεια που θα προκύψει από μια αυτοκτονία της (έξοδο από το ευρώ) και την γεωπολιτική της θέση.
Η Ελλάδα απαιτεί από την Ευρώπη, την μη κυριαρχία του νόμου, τη μη κυριαρχία μιας υπάρχουσας συμφωνίας κρατών επειδή οι περισσότεροι πολίτες της συμφωνούν σε αυτό.
Και ενώ η Ευρώπη δίνει την ευκαιρία μιας νέας συμφωνίας κοινά αποδεκτής, η Ελλάδα ζητάει χρήματα χωρίς έλεγχο, χρήματα για να εφαρμόσει τις εκμεταλλευτικές πολιτικές της αποσπώντας χρήματα από την Ευρώπη.
Liberation: Ελλάδα εναντίον Ευρώπης: Το δημοκρατικό σοκ και το δημοψήφισμα για να βρεθεί η αλήθεια
Τα χαμηλότερα επίπεδα των πελατειακών σχέσεων στην Πορτογαλική πολιτική, εξηγούν γιατί η Πορτογαλία διαχειρίστηκε καλύτερα από την Ελλάδα την λιτότητα κατά την διάρκεια της κρίσης. Αυτά τα δίκτυα των πελατειακών σχέσεων στην Ελλάδα, εμπόδισαν και εμποδίζουν κάθε μεταρρύθμιση.
Lower levels of clientelism in Portuguese politics explain why Portugal handled austerity better than Greece during the crisis
Τι διαπραγματεύεται η Ευρώπη?
Η Ευρώπη πριν την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές έδωσε περισσότερο βάρος στους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και λιγότερο βάρος στις μεταρρυθμίσεις. Με την νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η Ευρώπη αφού έχει πετύχει (με ανισορροπίες) τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς διαπραγματεύεται την επιβολή των μεταρρυθμίσεων (στην πραγματοποίηση των οποίων αντιστάθηκαν οι Σαμαράς, Βενιζέλος) για να πατήσει η Ελλάδα στα δικά της πόδια.
Με άλλα λόγια η Ευρώπη κάνει αυτό που ζήτησα από καιρό σαν απλός Έλληνας και Ευρωπαίος πολίτης: παροχή ρευστότητας μόνο με αντάλλαγμα τις μεταρρυθμίσεις και έλεγχο αν είναι δυνατόν για κάθε ευρώ που δίνεται με την μορφή δανείου ή επιδοτήσεων στην Ελλάδα.
Η τραγική ειρωνεία
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι πολλοί Έλληνες πολίτες στηρίζουν την κυβέρνηση στην προσπάθειά της να αποσπάσει πόρους από την Ευρώπη και ταυτόχρονα επιθυμούν την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρώπη, διαφορετικοί σκοποί ασύμβατοι μεταξύ τους.
Η όλη κατάσταση συνιστά μια τραγική ειρωνεία γιατί οι περισσότεροι Έλληνες αδυνατούν να κατανοήσουν το πραγματικό ρίσκο της συμπεριφοράς τους και το γεγονός ότι οι μεταρρυθμίσεις θα είναι επώδυνες για αρκετούς (που θα χάσουν δικαιώματα και προσόδους) αλλά θα είναι σημαντικές για το σύνολο της χώρας (και τα παιδιά τους).
Η τραγική ειρωνεία συνίσταται στο ότι οι περισσότεροι Έλληνες αγωνίζονται για να διατηρήσουν αυτό ακριβώς που τους σκοτώνει, και ονομάζουν εθνική κυριαρχία τη δυνατότητα να επιλέγουν οι ίδιοι τους θεσμούς που καταδυναστεύουν τους ίδιους ή τα παιδιά τους.
Κυβερνητικό έργο ΣΥΡΙΖΑ. Τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ?
Πολλοί θεωρούν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν ένα κόμμα ενάντια στην λιτότητα. Στην πραγματικότητα όμως πέρα από την ρητορική του ενάντια στην λιτότητα, έχει μια μαύρη πλευρά: The Dark Side of Syriza
Μέχρι πριν τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι επιθυμούσε ο καθένας αλλά μετά τον σχηματισμό κυβέρνησης (με τους ΑΝΕΛ) ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί γεγονότα που δίνουν την ευκαιρία στον καθένα να τον επαναεκτιμήσει στην πράξη.
Προσωπικά θεωρώ τον ΣΥΡΙΖΑ σαν ένα μηχανισμός απόσπασης πόρων προς όφελος προστατευμένων πελατειακών, συντεχνιακών και άλλων ομάδων συμφερόντων, χρησιμοποιώντας μια ρητορική υπέρ των αδυνάτων και ενάντια στην λιτότητα.
Διαφορετικοί πολίτες από διαφορετικούς χώρους βλέπουν με την δική τους ματιά τον ΣΥΡΙΖΑ και το φαινόμενο της "πρώτης φοράς αριστερά" στην Ελλάδα.
Δημήτρης Ραυτόπουλος
Τα παιδιά ενός ανώτερου θεού
Το πραγματικό περιεχόμενο του "ανθρωπιστικού τους πακέτου"
Αυτή ακριβώς είναι η ελληνική Αριστερά, Γεωργία Πανοπούλου
Δημόσια διαφωνία Γ. Πανούση με τη διάταξη για τον Σ. Ξηρό
Ορφανός (βουλευτής Ποταμιού): Με έδειραν μαυροντυμένοι που κρατούσαν στυλιάρια
Η διεθνής κρίση χρέους και οι μεγάλοι στοχαστές
Έχω γράψει για τους πιθανούς νέους εξουσιαστικούς στοχαστές στο κείμενο Οι μεγάλοι στοχαστές και η πραγματικότητα
Υποστηρίζω ότι όσο δίκιο και αν έχουν στην αναγνώριση των ανισοτήτων, αν δεν μπορούν να καταλάβουν την σημασία των μεταρρυθμίσεων σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο γίνονται επικίνδυνα χρήσιμοι ηλίθιοι για την έλευση του ολοκληρωτισμού.
Ανάμεσα στους στοχαστές είναι και ο "δικός μας" ο Γιάνης (Βαρουφάκης) που έγραψε το βιβλίο ο Ο Παγκόσμιος Μινώταυρος - Βαρουφάκης Γιάνης και είναι ο υπουργός οικονομικών της Ελλάδας.
Το βιβλίο δεν έχω προλάβει να το διαβάσω, αλλά μπορώ να πω με σιγουριά ότι όσο δίκιο και αν έχει αυτό που βλέπει, είναι μόνο η μια πλευρά του χρέους των κρατών, σχετιζόμενη με τις παγκόσμιες χρηματικές ροές.
Ο Γιάνης δεν θέλει να ξέρει, ή υποβαθμίζει, την άλλη πλευρά του χρέους που είναι η ευθύνη των δανειζομένων. Του αρέσει να φαντασιώνεται ότι παλεύει με τους δυνατούς κακούς του κόσμου, πολιτικούς και τραπεζίτες, στο όνομα του Ελληνικού λαού που τον υποστηρίζει.
Όμως δουλειά του υπουργού οικονομικών μιας χώρας είναι να είναι ικανός να αντιληφθεί την χρηματικές ροές μέσα στην χώρα του, να μπορεί να δει με μια βαθιά ανάλυση τα νούμερα, να αξιολογήσει τις προσπάθειες, να κάνει υποθέσεις για την ανάπτυξη τα φορολογικά έσοδα και τις δαπάνες.
Με δεδομένο ότι η χώρα είναι χρεοκοπημένη, ζητά χρήματα και οφείλει ένα τεράστιο χρέος, τα παραπάνω πρέπει να τα κάνει σε συνεργασία με τους εταίρους και δανειστές της χώρας ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ.
Λαγκάρντ: Δεν μάθαμε τίποτα καινούριο από τη συνάντηση με τον Βαρουφάκη
Τα νούμερα υπάρχουν σε πολλές πηγές αλλά αυτά που θα έπρεπε ο Γιάνης να μελετήσει και να αλλάξει με το τέλος της διαπραγμάτευσης και την υλοποίησή της , βρίσκονται στην μελέτη των Γιαννίτση Ζωγραφάκη Ελλάδα: αλληλεγγύη και προσαρμογή σε καιρούς κρίσεις στα αγγλικά με μια αναφορά στην Καθημερινή: Χαμηλά εισοδήματα και ιδιωτικός τομέας πλήρωσαν τη δημοσιονομική προσαρμογή
Στην πραγματικότητα ο Γιάνης αδυνατεί να μιλήσει στον Ελληνικό λαό, σαν υπουργός οικονομικών και να εξηγήσει στους πολίτες ότι τα χρήματα που διαχειρίζεται ένα κράτος συλλέγονται βασικά από φόρους, η χώρα έχει πτωχεύσει και δεν μπορεί να συντηρήσει τις μεγάλες συντάξεις και τις προσοδοθηρίες.
Αυτό το απλό και λογικό του λένε οι εταίροι μας, αλλά ο Γιάνης είναι αλλού, έχει κολλήσει με τον Παγκόσμιο Μινώταυρο
Όσο για την Ελλάδα ο Γιάνης ξέρει τα προβλήματα αλλά βάζει την δική του ιεράρχηση έτσι ώστε να μην τα αντιμετωπίζει.
Κυττάζει τις παγκόσμιες και Ευρωπαϊκές χρηματικές ροές και παραβλέπει τις Ελληνικές.
Μιλάει για επενδύσεις και ανάπτυξη παραβλέποντας τις δομές του Ελληνικού κράτους που είναι ενάντια στην ιδιωτική επιχειρηματική οικονομία.
Αναζητά περισσότερους εργατικούς νόμους, όταν ξέρει ότι αυτοί δεν εφαρμόζονται στην Ελλάδα.
Αξιώνει το δικαίωμα να ρυθμίσουν οι Έλληνες μόνοι τους την αγορά εργασίας, ενώ είναι παγκόσμια γνωστό ότι η ανάπτυξη συνδέεται με μια συμμετοχική (inclusive) αγορά εργασίας ακριβώς αντίθετη της υπάρχουσας Ελληνικής με την μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων και των λοιπών προστατευόμενων.
Διαμαρτήρεται (σωστά) για τις ιδιωτικοποιήσεις όπως έγιναν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά θέτει ένα μοντέλο με το κράτος συμμέτοχο (και την διοίκηση στους συνδικαλιστές?).
Για τα δάνεια, αυτά που είχε υποσχεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν χάρισμα χρεών ακόμα και σε ανθρώπους που είχαν την δυνατότητα να αποπληρώσουν τις οφειλές τους και δεν το έκαναν.
Οι μεταρρυθμίσεις της τρόικας, στο παλιό μνημόνιο, στο email Χαρδούβελη, αλλά και η συμφωνία που ο Γιάνης υπέγραψε, σαν εκπρόσωπος της Ελλάδας στις 20/2/15 με τις σαφείς - ασαφείς μεταρρυθμίσεις που κατατέθηκαν στις 24/2/15, είναι πολύ καλύτερα από τις μη μεταρρυθμίσεις που προτείνει ο Γιάνης στην κουβέντα του με τον Joseph Stiglitz
Yanis Varoufakis and Joseph Stiglitz
Μεταρρυθμίσεις είναι κακή λέξη για τους Έλληνες και ο Γιάννης δεν φαίνεται να είναι ικανός να τις υπερασπιστεί προτιμά να αναζητεί λύσεις που φέρνουν χρήματα για υποθετικές επενδύσεις(?), που θα καταναλωθούν από το κράτος στην συνέχιση των υπέρογκων συντάξεων και σε πρόσκαιρες εικονικές θέσεις εργασίας.
Ανεξάρτητα από την αξία της εργασίας του στον "παγκόσμιο μινώταυρο" σαν υπουργός οικονομικών δεν φαίνεται κατάλληλος, αφού αδυνατεί να συγκρουστεί με τα ντόπια πελατειακά και συντεχνιακά συμφέροντα. Είναι απλά ένας κατάλληλος υπηρέτης τους, όπως κάμποσοι μαρξιστές διανοούμενοι.
Η ευθύνη που έχει σε περίπτωση ατυχήματος είναι τεράστια, χωρίς να παραβλέπεται η ευθύνη των δημοσιογράφων που τον στηρίζουν και των απλών πολιτών που τον ωθούν να γίνει πειρατής για χάρη τους.
Γ. Βαρουφάκης: Ίσως δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να αθετήσουμε πληρωμές
Προσωπικά ο χρόνος που του παραχωρώ σαν απλός πολίτης είναι μέχρι τις 24/4, αν δεν μπορέσει μέχρι τότε να έρθει σε συμφωνία με τους εταίρους, καλύτερα να παραιτηθεί, μπορεί να είναι κατάλληλος για σταρ διανοούμενος αλλά δεν μπορεί να παίζει το "παιχνίδι του δειλού" και αυτό να αφορά την τύχη της Ελλάδας και της Ευρώπης.
Θα προτιμούσα να κάνω λάθος για τον Γιάνη και αντί για αυτά που λέω να κάνει ένα "κβαντικό άλμα" και αυτός και ο Αλέξης που θα μετατρέψει την Ελλάδα στην Ελβετία της Μεσογείου, σε ελάχιστα χρόνια, εγκαταλείποντας το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και υιοθετώντας το σωστό 67% του μνημονίου. Δεν μπορώ όμως να επιτρέψω στην επιθυμία μου, να διαστρεβλώνει την κρίση μου.
Ο φίλος μου ο Βόλφγκανγκ
Θα αναρωτιόνται πολλοί πως είναι δυνατό να έχω τέτοιο φίλο.
Και όμως προσωπικά θεωρώ ότι ο Βόλφγκανγκ επιζητεί την κυριαρχία του νόμου στην Ευρώπη, και είμαι μαζί του, γιατί θεωρώ ότι χωρίς αυτήν δεν υπάρχει πραγματική δημοκρατία, ούτε ένωση χωρών.
Πολλά από αυτά που ζητάω σαν απλός Έλληνας και Ευρωπαίος πολίτης, εδώ και ένα χρόνο που γράφω το μανιφέστο δηλαδή μεταρρυθμίσεις που θα κάνουν την Ελλάδα Ευρώπη (όπως η αυτονομία της ΓΓΔΕ) τα ζητάει και εκείνος.
Θα ήθελα να του επικοινωνήσω το μανιφέστο, αλλά ο Βόλφγκανγκ προτιμά η κάθε χώρα να καθαρίζει από μόνη της τα προβλήματά της και θεωρώ ότι εδώ κάνει λάθος.
Όπως η δυτική Γερμανία άλλαξε τους οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς στην ανατολική, έτσι και η Ευρώπη πρέπει να είναι ικανή να αλλάξει τους εκμεταλλευτικούς θεσμούς σε κάθε υποψήφια προς ένταξη χώρα, ή σε κάθε χρεοκοπημένη χώρα, όπως η Ελλάδα, αν οι πολίτες της επιθυμούν να παραμείνουν στην Ευρωπαική Ένωση.
Μετά την εξισορρόπηση του προϋπολογισμού ο Βόλφγκανγκ δεν ζητάει λιτότητα αλλά μεταρρυθμίσεις, ακριβώς όπως και ο κάθε λογικός Έλληνας και Ευρωπαίος πολίτης.
Ο Βόλφγκανγκ λέει αυτό που λένε οι περισσότεροι οικονομολόγοι (και ο Κέυνς) ότι σε περιόδους ανάπτυξης της οικονομίας ένα κράτος ακολουθεί πολιτικές λιτότητας και σε περιόδους ύφεσης μπορεί να λειτουργήσει πιο χαλαρά. Αυτό έκανε η Γερμανία από μόνη της.
Σε καμία περίπτωση μια οικονομία δεν μπορεί να λειτουργήσει σε συνεχή βάση χαλαρά αυξάνοντας τα ελλείμματα χωρίς έλεγχο για να δημιουργεί ζήτηση.
Ατυχώς αυτό υποστηρίζουν (πιστεύουν) πολλοί Έλληνες μαρξιστές οικονομολόγοι (και ο ΣΥΡΙΖΑ) που παράφρασαν τον Κέυνς. Αυτό υποστηρίζει και μεγάλο τμήμα του Ελληνικού λαού.
Οι Έλληνες ονειρεύτηκαν ένα κράτος που κόβει ή δανείζεται χρήματα για να δημιουργεί εικονικές θέσεις εργασίας και να παρέχει μεγάλες συντάξεις που να λειτουργούν για την τόνωση της ζήτησης και να λειτουργεί ο ιδιωτικός τομέας.
Στην πραγματικότητα όμως αυτή είναι μια διαστρεβλωμένη οικονομία που οδηγεί στην χρεοκοπία ή στον υπερπληθωρισμό.
Πέρα από τα παραπάνω δημιουργείται μια οικονομία της κατανάλωσης και όχι της παραγωγής, ενώ ο πλούτος κατανέμεται άνισα με προτεραιότητα τους προστατευόμενους πελάτες του πολιτικού συστήματος και τις συντεχνίες, ενώ για τους πραγματικά αδύναμους τους άνεργους δεν υπάρχει ένα δίχτυ προστασίας.
Μια αυστηρή εργατική νομοθεσία δημιουργείται με πραγματική ισχύ μόνο στους εργαζόμενους του δημοσίου, των ΔΕΚΟ, των τραπεζών και των διαπλεκόμενων ιδιωτικών εταιριών, ενώ δεν ισχύει για τους χαμηλόμισθους του ιδιωτικού τομέα που εργάζονται πολλές φορές σε μαύρη εργασία, ή σε νόμιμη χωρίς αξιοπρεπείς μισθούς.
Όταν δεν υπάρχουν διαθέσιμα δανεικά το κράτος αποσπά πόρους για την λειτουργία του από τους απροστάτευτους ελεύθερους επαγγελματίες.
Παραθέτω σε ελεύθερη δικιά μου μετάφραση τις θέσεις του Βόλφγκανγκ όπως παρουσιάστηκαν σε κείμενό του στις 15/4/15 (3)
Wolfgang Schäuble on German Priorities and Eurozone Myths
Μπορώ να πω ότι κατανοώ και συμφωνώ στα περισσότερα από όσα αναλύει. Οι αγγλομαθείς μπορούν να μελετήσουν μόνοι τους, οι υπόλοιποι ας ρίξουν μια ματιά στην δική μου μετάφραση στο παράρτημα.
Ναι λοιπόν και εγώ Είμαι με τους «Θεσμούς»
Είναι ο Βόλφγκανγκ μόνος του όπως υποστηρίζει η Ελληνική προπαγάνδα?
Αντίθετα από ότι υποστηρίζεται στα Ελληνικά ΜΜΕ μαζί με τον Βόλφγκανγκ είναι και οι υπόλοιποι υπουργοί οικονομικών (μαζί με τον Κύπριο Χάρη Γεωργιάδη), ο Μάριο (Ντράγκι), η Κριστίν (Λαγκάρντ), ο Ζαν-Κλοντ (Γιούνκερ), Μπαράκ (Ομπάμα) και αρκετοί άλλοι που ζητούν μεταρρυθμίσεις από την Ελλάδα
Ομπάμα: είχα προειδοποιήσει τον Τσίπρα
Βόμβες Λαγκάρντ για τις διαπραγματεύσεις. Δείτε το video
Γιούνκερ: Η υπομονή μου με την Αθήνα εξαντλείται
Αναπόφευκτη θεωρεί τη χρεωκοπία της Ελλάδας ο σύμβουλος του Σόιμπλε
Brussels Group στην κόψη του ξυραφιού
Οι κυβερνητικοί κατασκευαστές πραγματικότητας
Οι κυβερνητικοί κατασκευαστές πραγματικότητας, υποστηρίζουν ψευδώς ότι η Ελλάδα έφτασε στην χρεοκοπία εξαιτίας του μνημονίου. Οι αριθμοί όμως λένε άλλα πράγματα
Πώς φτάσαμε στη χρεοκοπία
Ο ιντερνετικός φίλος μου Γιώργος Παπασπυρόπουλος, ανήκει στους κατασκευαστές πραγματικότητας από την πλευρά της κυβέρνησης. Εν αγνοία του ή επί σκοπού, αντιλαμβάνεται μια διαφορετική πραγματικότητα από αυτή που εγώ αντιλαμβάνομαι και συνιστά υπομονή για να παρακολουθήσουμε άπραγοι, την κυβέρνηση να παίζει το "παιχνίδι του δειλού". Υπομονή κάνουν οι περισσότεροι Συριζαίοι φίλοι και γνωστοί μου, αλλά και ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού που στηρίζει την κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις.
"Όσο για μας, ένα όπλο έχουμε: την υπομονή. Όταν τα βάζεις με ισχυρότερο αντίπαλο θα παίξεις το παιχνίδι του αφού εκείνος το καθορίζει, θα αναμετρηθείς στο έδαφος που εκείνος αποφασίζει.
Με τους όρους σου και την υπομονή σου.
Αυτήν την στιγμή λοιπόν δεν κάνουμε διαπραγμάτευση - παίζουμε με την Γερμανία το "παιχνίδι του δειλού" (chiken game). Και οι Γερμανοί ρώσικη ρουλέτα με την παγκόσμια οικονομία."
11 Μαίου λοιπόν: το "παιχνίδι του δειλού" (chicken game) μέχρι το τέλος;
Θα ήθελα να πω στον Γιώργο να προσέχει λίγο με τις αναλύσεις του, γιατί αν κάνει λάθος και αυτοκτονήσει η Ελλάδα ταυτόχρονα με μια ισχυροποίηση της υπόλοιπης Ευρώπης, που θα πάει να κρυφτεί και αυτός και ο υπόλοιπος φωτισμένος ΣΥΡΙΖΑ.
Το ξύπνημα της κοινωνίας των πολιτών από την πραγματικότητα της λογικής.
Ο χρόνος τελειώνει για την Ελλάδα οι Έλληνες πολίτες και ο Αλέξης (Τσίπρας) πρωθυπουργός της Ελλάδας πρέπει να αποφασίσουν αν θέλουν να παραμείνουν στην Ευρώπη αποδεχόμενοι τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις.
Ζητείται υπέρβαση
Οι λογικοί πολίτες δεν πρέπει να επιτρέψουν στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που εκπροσωπεί την Ελλάδα να υπαναχωρήσει έναντι της ίδιας της ίδιας της υπογραφής, με προσχηματικές διαπραγματεύσεις.
ΤΙ ΕΧΕΙ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ;
Είτε ο Αλέξης να αποκηρύξει πολλές από τις προεκλογικές του υποσχέσεις είτε η Ελλάδα θα αποκηρύξει τον Αλέξη.
Οι λογικοί Έλληνες δεν πρέπει να κάνουν βλακεία όπως έγινε το 1944 στα Δεκεμβριανά: Οι Ελληνες έκαναν βλακεία…
Ο Λεωνίδας (Καστανάς) προτείνει συμπαράταξη των φιλοευρωπαϊκών - δημοκρατικών δυνάμεων εδώ και τώρα. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, ΔΡΑΣΗ και όποιος άλλος θέλει.
Η χώρα καταστρέφεται με σχέδιο και εμείς απλώς ανησυχούμε;
Οι λογικοί Έλληνες πρέπει να προχωρήσουν σε μια Ιστορική υπέρβαση των φιλο - ευρωπαϊκών δυνάμεων και στον εξαναγκασμό σε παραίτηση των Σαμαρά - Βενιζέλου από προέδρους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, από τα ίδια τα μέλη τους, που αναζητούν μια Ευρωπαική πορεία για την Ελλάδα.
Να δημιουργηθεί μια Εθνική κυβέρνηση από τους βουλευτές του ποταμού, και τους μη λαϊκιστές από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, που θα περιλαμβάνει ακόμα και τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ με πραγματική Ευρωπαική κατεύθυνση.
Στην πραγματικότητα η ρήξη με την ΕΕ αποτελεί Εθνική προδοσία και casus belli η ρήξη με την Ε.Ε.
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
(1) Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη Robinson Acemoglou
"Why Nations Fail: The Origins of Power, Prosperity and Poverty" -- Daron Acemoglu
(2) Κατά την διάρκεια της Κλασικής Ελλάδας, οι οικονομικοί και πολιτικοί θεσμοί έγιναν πιο συμμετοχικοί, από την προηγούμενη περίοδο της αριστοκρατίας.
Η μετατροπή των θεσμών συντελέστηκε σε ένα περιβάλλον ανάπτυξης του εμπορίου που έδωσε δύναμη σε μη αριστοκράτες. Αυτοί ακριβώς οι θεσμοί δημιούργησαν το αρχαίο Ελληνικό θαύμα. Παρόλο τον πλουραλισμό ισχύος όμως, η Κλασσική "δημοκρατική" Αθήνα εξακολουθούσε να έχει τους δούλους, μόνο το 10% με 20% του πληθυσμού πραγματικά συμμετείχε στην κυβέρνηση. Περιορισμένα δικαιώματα είχαν και οι γυναίκες.
Athenian democracy
Στο θέμα της κυριαρχίας του νόμου που είναι βασικό συστατικό της Δημοκρατίας
ο Πλάτωνας υποστήριζε μια καλοπροαίρετη μοναρχία που κυβερνάται από ένα εξιδανικευμένο βασιλιά φιλόσοφο, ο οποίος ήταν υπεράνω του νόμου, ενώ ο Αριστοτέλης κατάλαβε την σημασία του αλλά δεν πρέπει να εφαρμόστηκε ποτέ στην Ελλάδα, σε αντίθεση με την Αγγλία που ήταν αποτέλεσμα σύγκρουσης και εμφυλίου πολέμου.
wikipedia, κυριαρχία του νόμου σε Ελλάδα και Ευρώπη, διαπραγμάτευση
(3) "Βερολίνο - Οι ετήσιες εαρινές συναντήσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας ξεκινούν την Παρασκευή στην Ουάσιγκτον. Ανυπομονώ να συμμετάσχω, ακόμη και αν η συζήτηση τα τελευταία έτη φαίνεται σε ορισμένους σχολιαστές, ένα κομμάτι πάρα πολύ καλά προετοιμασμένο για να προκαλέσει πολλές συζητήσεις ή σκέψεις έξω από τις συνήθεις ζώνες άνεσης.
Το γεγονός ότι το άμεσο τσίμπημα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης έχει ξεθωριάσει σε μεγάλο μέρος του κόσμου έχει πιθανώς συμβάλει σε αυτή την αυταρέσκεια. Δυστυχώς, όμως, η παγκόσμια οικονομία δεν είναι ακόμη έξω από το δάσος. Ακόμα εξακολουθεί να αντιμετωπίζει πολύ συγκεκριμένες προκλήσεις. Είμαστε τόσο άσχημα όσο πάντα στην ανάγκη για μια κοινή κατανόηση του τι πρέπει να γίνει.
Η οικονομική κρίση που ξέσπασε πριν από επτά χρόνια και οδήγησε πολλές χώρες σε μια οικονομική κρίση και κρίση χρέους. Ένα διάχυτο σύνολο μύθων - ότι η ευρωπαϊκή απάντηση στην κρίση υπήρξε αναποτελεσματική στην καλύτερη περίπτωση, ή ακόμη και αντιπαραγωγική - είναι απλά ανακριβής. Υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι η Ευρώπη είναι πράγματι προς τη σωστή κατεύθυνση για την αντιμετώπιση της σύγκρουσης, και, το σημαντικότερο, τις αιτίες της κρίσης. Επιτρέψτε μου να ανατρέξω σε μερικούς από αυτούς τους μύθους.
Πρώτος, έχει συχνά ειπωθεί ότι η γερμανική επιμονή στη δημοσιονομική λιτότητα σημαίνει ότι η Γερμανία, η μεγαλύτερη οικονομία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, παίζει «σε αγώνα πυγμαχίας χαμηλότερο από το βάρος της" - και με τον τρόπο αυτό ώθησε την ευρωζώνη πιο βαθιά στην κρίση - με το να μην διεγείρει περισσότερο την ζήτηση. Αυτό παραβλέπει το προκείμενο. Όπως και στην ιατρική, για να καθοριστεί η σωστή θεραπεία, είναι σημαντικό να έχουμε τη σωστή διάγνωση.
Η διάγνωση μου για την κρίση στην Ευρώπη είναι ότι ήταν πρώτα απ 'όλα μια κρίση εμπιστοσύνης, η οποία έχει τις ρίζες της σε διαρθρωτικές αδυναμίες. Οι επενδυτές άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι οι χώρες μέλη της ευρωζώνης δεν ήταν τόσο οικονομικά ανταγωνιστικές ή οικονομικά αξιόπιστες όσο οι ενιαίες αποδόσεις των ομολόγων που είχαν προταθεί τα χρόνια προ της κρίσης. Αυτοί οι επενδυτές άρχισαν να διαπραγματεύονται τα ομόλογα ορισμένων χωρών με πολύ μεγαλύτερη προσοχή, προκαλώντας τα επιτόκια για τα εν λόγω ομόλογα να αυξάνονται. Η θεραπεία στοχεύει σε μεταρρυθμίσεις για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης - στα οικονομικά των κρατών μελών, των οικονομιών τους και στην αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Απλά ξοδεύοντας περισσότερο δημόσια χρήματα δεν θα γινόταν το τέχνασμα - ούτε τώρα μπορεί να γίνει.
Για το σκοπό αυτό, η Γερμανία έχει υποστηρίξει με συνέπεια μια προσέγγιση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και τη μείωση του δημόσιου χρέους χωρίς στραγγαλισμό της ανάπτυξης. Αυτό δεν είναι τυφλή "λιτότητα". Πρόκειται για τον καθορισμό ενός αξιόπιστου πλαισίου για τη δραστηριότητα του ιδιωτικού τομέα, προετοιμάζοντας τις γερασμένες κοινωνίες για το μέλλον και βελτιώνοντας την ποιότητα των δημόσιων προϋπολογισμών.
Στη Γερμανία, αυτή η προσέγγιση έχει δείξει απτά αποτελέσματα: Η οικονομική ανάκαμψη από το 2009 έχει ευρεία βάση, με την εγχώρια ζήτηση ως βασική κινητήρια δύναμη της ανάπτυξης. Οι επενδύσεις - δημόσιες και ιδιωτικές - αυξάνονται. Επιταχύνουμε την μείωση του χρέους, σε συμφωνία με την πρόσφατη έκκληση του ΔΝΤ για "συμμετρική σταθεροποίηση» (μειώνοντας τα ελλείμματα στις καλές εποχές, για να αντισταθμιστούν τα ελλείμματα σε δύσκολες περιόδους).
Το πιο σημαντικό, πολλές ευρωπαϊκές χώρες, αποκομίζουν τα οφέλη της μεταρρύθμισης και των προσπαθειών ενοποίησης. Χώρες όπως η Ιρλανδία και η Ισπανία, οι οποίες έθεσαν εκτεταμένες μεταρρυθμίσεις σε ισχύ όταν κτυπήθηκαν από οικονομικά προβλήματα πριν από λίγα χρόνια, τώρα καυχώνται για μερικά από τα υψηλότερα ποσοστά ανάπτυξης στην Ευρώπη.
Ένας δεύτερος μύθος είναι ο παράλογος ισχυρισμός από ορισμένους σχολιαστές ότι η Γερμανία - που είναι ένας έθνος δανειστών- στην πραγματικότητα επωφελείται από την κρίση. Δεν βλέπω πώς οποιαδήποτε χώρα μέλος μπορεί να επωφεληθεί από την ευρωπαϊκή κρίση. Είναι αλήθεια ότι η γερμανική κυβέρνηση απολαμβάνει τώρα ιστορικά χαμηλό κόστος δανεισμού. Αλλά το ίδιο κάνουν σχεδόν όλα τα άλλα μέλη της ευρωζώνης. Οι αντισυμβατικές νομισματικές πολιτικές που ακολουθείθηκαν από την ανεξάρτητη Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα φαίνεται να έχουν εκπληρώσει το μέρος τους εκεί. Τα χαμηλά επιτόκια βοηθούν όλους τους δανειολήπτες - αλλά έρχονται σε ολοένα και αυξανόμενο κόστος για τους αποταμιευτές και τα συνταξιοδοτικά ταμεία. Θα πρέπει να εργαστούμε σκληρά για να ξεπεραστεί αυτή η έκτακτη κατάσταση και να βρούμε το δρόμο της επιστροφής προς την καλή λειτουργία της οικονομίας της αγοράς, στην οποία τα επιτόκια χρησιμεύουν κατανέμουν τις καταθέσεις στις τις πιο επικερδείς επενδύσεις.
Αυτό οδηγεί στο τρίτο σημείο μου: Για πολλούς ομιλητικούς σχολιαστές η απάντηση στην κρίση στην Ευρώπη ήταν και είναι η όλο και μεγαλύτερη ρευστότητα και όλο και μικρότερα χαμηλότερα επιτόκια. Τώρα που έχουμε και οι δύο, διαπιστώνουμε ότι αυτά τα εργαλεία πολιτικής δεν είναι πανάκεια, αλλά δημιουργούν προβλήματα από μόνα τους. Όλο και περισσότεροι εμπειρογνώμονες και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού προειδοποιούν για επικίνδυνες φούσκες στις τιμές των περιουσιακών στοιχείων και κινδύνους για τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα από την ολοένα αυξανόμενη μόχλευση (χρηματοδότηση με δανεισμό). Και είναι σαφές ότι το βάρος του χρέους σε πολλές χώρες δεν μπορεί να λυθεί με κίνητρα για να αναλάβουν ακόμη περισσότερο χρέος.
Από δημοσιονομικής πλευράς, θα πρέπει να προετοιμάσουμε τους κρατικούς προϋπολογισμούς για μια ενδεχόμενη εξομάλυνση της νομισματικής πολιτικής και των αγορών κεφαλαίου. Η συνεχιζόμενη συζήτηση για «στένεμα» στις Ηνωμένες Πολιτείες - το τέλος της έκτακτης περιόδου της «ποσοτικής χαλάρωσης» από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ για την τόνωση της οικονομικής ανάπτυξης με την αγορά τεράστιων ποσοτήτων ομολόγων - δείχνει πόσο δύσκολο είναι να αποσυρθεί ένα κίνητρο από την στιγμή που οι κυβερνήσεις και οι αγορές το έχουν συνηθίσει.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει προειδοποιήσει πολλές φορές ότι η νομισματική πολιτική δεν μπορεί να αντικαταστήσει τις δημοσιονομικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στις χώρες μέλη. Η Κριστίν Λαγκάρντ, διευθύνων σύμβουλος του ΔΝΤ, έχει επίσης καλέσει για περαιτέρω διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Τέτοιες μεταρρυθμίσεις περιλαμβάνουν, για παράδειγμα, πιο ευέλικτες αγορές εργασίας, μείωση των εμποδίων για τον ανταγωνισμό στον τομέα των υπηρεσιών, πιο ρωμαλέα είσπραξη των φόρων, και παρόμοια μέτρα. Συμμερίζομαι πλήρως την άποψη αυτή. Η νομισματική πολιτική μπορεί να αγοράσει μόνο χρόνο. Η δουλειά μας είναι να βεβαιωθούμε ότι αυτή τη φορά χρησιμοποιείται καλά για να θέσει τα οικονομικά σε τάξη και τις οικονομίες σε μονοπάτια με αειφόρο ανάπτυξη.
Οι προτεραιότητες για τη Γερμανία, σαν σημερινός πρόεδρος της Ομάδας των 7 εθνών, είναι ο εκσυγχρονισμός και ρυθμιστικές βελτιώσεις. Κίνητρα - τόσο στη δημοσιονομική όσο και νομισματική πολιτική - δεν είναι μέρος του σχεδίου. Όταν συντροφοι μου υπουργοί οικονομικών και οι διοικητές των κεντρικών τραπεζών των χωρών της G-7 συγκεντρωθούν στη Δρέσδη, στο τέλος του επόμενου μήνα θα έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε αυτά τα θέματα σε βάθος, με την συμμετοχή - για πρώτη φορά στην ιστορία της G-7 - με μερικούς από τους κορυφαίους οικονομολόγους του κόσμου. Είμαι πεπεισμένος ότι μπορούμε να επιτύχουμε κάποια κοινά σημεία στην Ουάσιγκτον πριν από την εν λόγω συνεδρίαση."
Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είναι ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας.
σε ελεύθερη μετάφραση από Wolfgang Schäuble on German Priorities and Eurozone Myths
(4) Ημισκουμπρια-Δημοσιο for ever
Το ίδιο γεγονός παράγει διαφορετικές ερμηνείες και εντέλει διαφορετικές πραγματικότητες για κάθε κατασκευαστή πραγματικότητας.
Ποιοι είναι οι βασικοί κατασκευαστές της πραγματικότητας στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και τον κόσμο και τι πραγματικότητες κατασκευάζουν για το γεγονός της Ελληνικής κρίσης χρέους?
Η απάντηση δεν είναι εύκολη, αλλά θα προσπαθήσω να παρουσιάσω τους βασικούς κατασκευαστές πραγματικότητας`για την Ελληνική κρίση. Ανάμεσά τους είναι και οι Έλληνες πολίτες που υποστηρίζουν την τρέχουσα κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Οι οικονομικοί και πολιτικοί θεσμοί και η πραγματικότητα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
Πως κατασκευάζεται η πραγματικότητα στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο?
Οι Acemoglou - Robinson (1) θα υποστήριζαν (και θα συμφωνούσα) ότι η πραγματικότητα κατασκευάζεται από τους οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς της Ελλάδας και της Ευρώπης.
Οι θεσμοί της Ευρώπης είναι περισσότερο ανοιχτοί (δυνητικά συμμετοχικοί inclusive) ενώ της Ελλάδας είναι περισσότερο κλειστοί (δυνητικά εκμεταλλευτικοί extractive). Αυτό το οποίο παρακολουθούμε και συμμετέχουμε είναι μια σύγκρουση των διαφορετικών θεσμών, για την οποία κανείς δεν ξέρει ακόμα το αποτέλεσμα.
Τα πιθανά αποτελέσματα της παραπάνω σύγκρουσης είναι δύο: ή η Ελλάδα θα αλλάξει τους οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς της και θα γίνει σαν την Ευρώπη, ή θα απομονωθεί ουσιαστικά από την Ευρώπη και θα γίνει ένα αποτυχημένο κράτος σαν την Ρωσία, την Αργεντινή ή την Τουρκία.
Προσωπικά θα έκανα ένα βήμα παραπέρα και θα υποστήριζα, ότι οι οικονομικοί και πολιτικοί θεσμοί προσδιορίζουν την παραγωγή και την διανομή πλούτου στην κοινωνία, άρα και τις χρηματικές ροές σε ένα επίπεδο κράτους. Αλλαγή των χρηματικών ροών μπορεί να προκαλέσει άμεση αλλαγή των θεσμών και των αξιών που κυριαρχούν σε μια κοινωνία.
Για παράδειγμα ο Θοδωρής Γεωργακόπουλος υποστηρίζει (και συμφωνώ) ότι η Ελλάδα αποτελείται στο σύνολό της από διαφορετικές εκδοχές του "πασοκ" που ζει μέσα σε μεγάλο τμήμα της κυβέρνησης και στην κοινωνία (Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πέθανε, μα το πασόκ ζει ακόμα).
Αυτά που περιγράφει είναι οι απόρροιες του συστήματος των κλειστών οικονομικών και πολιτικών θεσμών στην Ελλάδα, που θα μπορούσε να αλλάξει εύκολα με μια αλλαγή χρηματικών ροών σε τοπικό επίπεδο (Ελλάδα).
Τώρα τα χρήματα αποσπώνται από ένα εξαθλιωμένο ιδιωτικό τομέα (δεν υπάρχουν δανεικά) και κατευθύνονται προς τους βολεμένους και τα λαμόγια.
Αν η Ελλάδα αποδεχτεί τις μεταρρυθμίσεις τα χρήματα μπορεί να συλλέγονται από ένα δίκαιο και αξιόπιστο φορολογικό σύστημα και να κατευθύνονται σε αυτούς που εργάζονται παραπάνω και σε αυτούς που καινοτομούν.
Για επιστημονική τεκμηρίωση για την προσοδοθηρία και τις μεταρρυθμίσεις, γενικά και στην Ελλάδα, μπορείτε να μελετήσετε Ανάλυση της Ελληνικής Οικονομίας: Η Προσοδοθηρία και οι Μεταρρυθμίσεις
"η προσοδοθηρία αποτελεί βασικό παράγοντα υπανάπτυξης χωρών με διαφθαρμένο πολιτικό σύστημα και καλά οργανωμένες ομάδες πίεσης"
Τι διαπραγματεύεται η Ελλάδα?
Η Ελλάδα παλεύει για την διατήρηση των εκμεταλλευτικών θεσμών της που υπήρχαν ακόμα και στην εποχή της Αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας (2), έγιναν περισσότερο εκμεταλλευτικοί στο Βυζάντιο, διαμορφώθηκαν από την μετέπειτα κατάκτηση της από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ξαναδιαμορφώθηκαν μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους και φτάνουν μέχρι σήμερα το 2015 με τον Παρεοκρατικό καπιταλισμό τις Πελατειακές σχέσεις και την μεγάλη φοροδιαφυγή και διαφθορά.
Η Ελλάδα απαιτεί εκβιαστικά στην διατήρηση των υπαρχόντων θεσμών της (που την οδήγησαν στην χρεοκοπία) με την παροχή ρευστότητας από τους εταίρους της χωρίς έλεγχο, επειδή αυτό ζητάει ο Ελληνικός λαός. Σαν όπλο χρησιμοποιεί την πιθανή αστάθεια που θα προκύψει από μια αυτοκτονία της (έξοδο από το ευρώ) και την γεωπολιτική της θέση.
Η Ελλάδα απαιτεί από την Ευρώπη, την μη κυριαρχία του νόμου, τη μη κυριαρχία μιας υπάρχουσας συμφωνίας κρατών επειδή οι περισσότεροι πολίτες της συμφωνούν σε αυτό.
Και ενώ η Ευρώπη δίνει την ευκαιρία μιας νέας συμφωνίας κοινά αποδεκτής, η Ελλάδα ζητάει χρήματα χωρίς έλεγχο, χρήματα για να εφαρμόσει τις εκμεταλλευτικές πολιτικές της αποσπώντας χρήματα από την Ευρώπη.
Liberation: Ελλάδα εναντίον Ευρώπης: Το δημοκρατικό σοκ και το δημοψήφισμα για να βρεθεί η αλήθεια
Τα χαμηλότερα επίπεδα των πελατειακών σχέσεων στην Πορτογαλική πολιτική, εξηγούν γιατί η Πορτογαλία διαχειρίστηκε καλύτερα από την Ελλάδα την λιτότητα κατά την διάρκεια της κρίσης. Αυτά τα δίκτυα των πελατειακών σχέσεων στην Ελλάδα, εμπόδισαν και εμποδίζουν κάθε μεταρρύθμιση.
Lower levels of clientelism in Portuguese politics explain why Portugal handled austerity better than Greece during the crisis
Τι διαπραγματεύεται η Ευρώπη?
Η Ευρώπη πριν την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές έδωσε περισσότερο βάρος στους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και λιγότερο βάρος στις μεταρρυθμίσεις. Με την νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η Ευρώπη αφού έχει πετύχει (με ανισορροπίες) τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς διαπραγματεύεται την επιβολή των μεταρρυθμίσεων (στην πραγματοποίηση των οποίων αντιστάθηκαν οι Σαμαράς, Βενιζέλος) για να πατήσει η Ελλάδα στα δικά της πόδια.
Με άλλα λόγια η Ευρώπη κάνει αυτό που ζήτησα από καιρό σαν απλός Έλληνας και Ευρωπαίος πολίτης: παροχή ρευστότητας μόνο με αντάλλαγμα τις μεταρρυθμίσεις και έλεγχο αν είναι δυνατόν για κάθε ευρώ που δίνεται με την μορφή δανείου ή επιδοτήσεων στην Ελλάδα.
Η τραγική ειρωνεία
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι πολλοί Έλληνες πολίτες στηρίζουν την κυβέρνηση στην προσπάθειά της να αποσπάσει πόρους από την Ευρώπη και ταυτόχρονα επιθυμούν την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρώπη, διαφορετικοί σκοποί ασύμβατοι μεταξύ τους.
Η όλη κατάσταση συνιστά μια τραγική ειρωνεία γιατί οι περισσότεροι Έλληνες αδυνατούν να κατανοήσουν το πραγματικό ρίσκο της συμπεριφοράς τους και το γεγονός ότι οι μεταρρυθμίσεις θα είναι επώδυνες για αρκετούς (που θα χάσουν δικαιώματα και προσόδους) αλλά θα είναι σημαντικές για το σύνολο της χώρας (και τα παιδιά τους).
Η τραγική ειρωνεία συνίσταται στο ότι οι περισσότεροι Έλληνες αγωνίζονται για να διατηρήσουν αυτό ακριβώς που τους σκοτώνει, και ονομάζουν εθνική κυριαρχία τη δυνατότητα να επιλέγουν οι ίδιοι τους θεσμούς που καταδυναστεύουν τους ίδιους ή τα παιδιά τους.
Κυβερνητικό έργο ΣΥΡΙΖΑ. Τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ?
Πολλοί θεωρούν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν ένα κόμμα ενάντια στην λιτότητα. Στην πραγματικότητα όμως πέρα από την ρητορική του ενάντια στην λιτότητα, έχει μια μαύρη πλευρά: The Dark Side of Syriza
Μέχρι πριν τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι επιθυμούσε ο καθένας αλλά μετά τον σχηματισμό κυβέρνησης (με τους ΑΝΕΛ) ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί γεγονότα που δίνουν την ευκαιρία στον καθένα να τον επαναεκτιμήσει στην πράξη.
Προσωπικά θεωρώ τον ΣΥΡΙΖΑ σαν ένα μηχανισμός απόσπασης πόρων προς όφελος προστατευμένων πελατειακών, συντεχνιακών και άλλων ομάδων συμφερόντων, χρησιμοποιώντας μια ρητορική υπέρ των αδυνάτων και ενάντια στην λιτότητα.
Διαφορετικοί πολίτες από διαφορετικούς χώρους βλέπουν με την δική τους ματιά τον ΣΥΡΙΖΑ και το φαινόμενο της "πρώτης φοράς αριστερά" στην Ελλάδα.
Δημήτρης Ραυτόπουλος
Τα παιδιά ενός ανώτερου θεού
Το πραγματικό περιεχόμενο του "ανθρωπιστικού τους πακέτου"
Αυτή ακριβώς είναι η ελληνική Αριστερά, Γεωργία Πανοπούλου
Δημόσια διαφωνία Γ. Πανούση με τη διάταξη για τον Σ. Ξηρό
Ορφανός (βουλευτής Ποταμιού): Με έδειραν μαυροντυμένοι που κρατούσαν στυλιάρια
Η διεθνής κρίση χρέους και οι μεγάλοι στοχαστές
Έχω γράψει για τους πιθανούς νέους εξουσιαστικούς στοχαστές στο κείμενο Οι μεγάλοι στοχαστές και η πραγματικότητα
Υποστηρίζω ότι όσο δίκιο και αν έχουν στην αναγνώριση των ανισοτήτων, αν δεν μπορούν να καταλάβουν την σημασία των μεταρρυθμίσεων σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο γίνονται επικίνδυνα χρήσιμοι ηλίθιοι για την έλευση του ολοκληρωτισμού.
Ανάμεσα στους στοχαστές είναι και ο "δικός μας" ο Γιάνης (Βαρουφάκης) που έγραψε το βιβλίο ο Ο Παγκόσμιος Μινώταυρος - Βαρουφάκης Γιάνης και είναι ο υπουργός οικονομικών της Ελλάδας.
Το βιβλίο δεν έχω προλάβει να το διαβάσω, αλλά μπορώ να πω με σιγουριά ότι όσο δίκιο και αν έχει αυτό που βλέπει, είναι μόνο η μια πλευρά του χρέους των κρατών, σχετιζόμενη με τις παγκόσμιες χρηματικές ροές.
Ο Γιάνης δεν θέλει να ξέρει, ή υποβαθμίζει, την άλλη πλευρά του χρέους που είναι η ευθύνη των δανειζομένων. Του αρέσει να φαντασιώνεται ότι παλεύει με τους δυνατούς κακούς του κόσμου, πολιτικούς και τραπεζίτες, στο όνομα του Ελληνικού λαού που τον υποστηρίζει.
Όμως δουλειά του υπουργού οικονομικών μιας χώρας είναι να είναι ικανός να αντιληφθεί την χρηματικές ροές μέσα στην χώρα του, να μπορεί να δει με μια βαθιά ανάλυση τα νούμερα, να αξιολογήσει τις προσπάθειες, να κάνει υποθέσεις για την ανάπτυξη τα φορολογικά έσοδα και τις δαπάνες.
Με δεδομένο ότι η χώρα είναι χρεοκοπημένη, ζητά χρήματα και οφείλει ένα τεράστιο χρέος, τα παραπάνω πρέπει να τα κάνει σε συνεργασία με τους εταίρους και δανειστές της χώρας ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ.
Λαγκάρντ: Δεν μάθαμε τίποτα καινούριο από τη συνάντηση με τον Βαρουφάκη
Τα νούμερα υπάρχουν σε πολλές πηγές αλλά αυτά που θα έπρεπε ο Γιάνης να μελετήσει και να αλλάξει με το τέλος της διαπραγμάτευσης και την υλοποίησή της , βρίσκονται στην μελέτη των Γιαννίτση Ζωγραφάκη Ελλάδα: αλληλεγγύη και προσαρμογή σε καιρούς κρίσεις στα αγγλικά με μια αναφορά στην Καθημερινή: Χαμηλά εισοδήματα και ιδιωτικός τομέας πλήρωσαν τη δημοσιονομική προσαρμογή
Στην πραγματικότητα ο Γιάνης αδυνατεί να μιλήσει στον Ελληνικό λαό, σαν υπουργός οικονομικών και να εξηγήσει στους πολίτες ότι τα χρήματα που διαχειρίζεται ένα κράτος συλλέγονται βασικά από φόρους, η χώρα έχει πτωχεύσει και δεν μπορεί να συντηρήσει τις μεγάλες συντάξεις και τις προσοδοθηρίες.
Αυτό το απλό και λογικό του λένε οι εταίροι μας, αλλά ο Γιάνης είναι αλλού, έχει κολλήσει με τον Παγκόσμιο Μινώταυρο
Όσο για την Ελλάδα ο Γιάνης ξέρει τα προβλήματα αλλά βάζει την δική του ιεράρχηση έτσι ώστε να μην τα αντιμετωπίζει.
Κυττάζει τις παγκόσμιες και Ευρωπαϊκές χρηματικές ροές και παραβλέπει τις Ελληνικές.
Μιλάει για επενδύσεις και ανάπτυξη παραβλέποντας τις δομές του Ελληνικού κράτους που είναι ενάντια στην ιδιωτική επιχειρηματική οικονομία.
Αναζητά περισσότερους εργατικούς νόμους, όταν ξέρει ότι αυτοί δεν εφαρμόζονται στην Ελλάδα.
Αξιώνει το δικαίωμα να ρυθμίσουν οι Έλληνες μόνοι τους την αγορά εργασίας, ενώ είναι παγκόσμια γνωστό ότι η ανάπτυξη συνδέεται με μια συμμετοχική (inclusive) αγορά εργασίας ακριβώς αντίθετη της υπάρχουσας Ελληνικής με την μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων και των λοιπών προστατευόμενων.
Διαμαρτήρεται (σωστά) για τις ιδιωτικοποιήσεις όπως έγιναν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά θέτει ένα μοντέλο με το κράτος συμμέτοχο (και την διοίκηση στους συνδικαλιστές?).
Για τα δάνεια, αυτά που είχε υποσχεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν χάρισμα χρεών ακόμα και σε ανθρώπους που είχαν την δυνατότητα να αποπληρώσουν τις οφειλές τους και δεν το έκαναν.
Οι μεταρρυθμίσεις της τρόικας, στο παλιό μνημόνιο, στο email Χαρδούβελη, αλλά και η συμφωνία που ο Γιάνης υπέγραψε, σαν εκπρόσωπος της Ελλάδας στις 20/2/15 με τις σαφείς - ασαφείς μεταρρυθμίσεις που κατατέθηκαν στις 24/2/15, είναι πολύ καλύτερα από τις μη μεταρρυθμίσεις που προτείνει ο Γιάνης στην κουβέντα του με τον Joseph Stiglitz
Yanis Varoufakis and Joseph Stiglitz
Ο Γιάνης είχε δηλώσει ότι το 67% του μνημονίου είναι σωστό.
Μεταρρυθμίσεις είναι κακή λέξη για τους Έλληνες και ο Γιάννης δεν φαίνεται να είναι ικανός να τις υπερασπιστεί προτιμά να αναζητεί λύσεις που φέρνουν χρήματα για υποθετικές επενδύσεις(?), που θα καταναλωθούν από το κράτος στην συνέχιση των υπέρογκων συντάξεων και σε πρόσκαιρες εικονικές θέσεις εργασίας.
Ανεξάρτητα από την αξία της εργασίας του στον "παγκόσμιο μινώταυρο" σαν υπουργός οικονομικών δεν φαίνεται κατάλληλος, αφού αδυνατεί να συγκρουστεί με τα ντόπια πελατειακά και συντεχνιακά συμφέροντα. Είναι απλά ένας κατάλληλος υπηρέτης τους, όπως κάμποσοι μαρξιστές διανοούμενοι.
Η ευθύνη που έχει σε περίπτωση ατυχήματος είναι τεράστια, χωρίς να παραβλέπεται η ευθύνη των δημοσιογράφων που τον στηρίζουν και των απλών πολιτών που τον ωθούν να γίνει πειρατής για χάρη τους.
Γ. Βαρουφάκης: Ίσως δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να αθετήσουμε πληρωμές
Προσωπικά ο χρόνος που του παραχωρώ σαν απλός πολίτης είναι μέχρι τις 24/4, αν δεν μπορέσει μέχρι τότε να έρθει σε συμφωνία με τους εταίρους, καλύτερα να παραιτηθεί, μπορεί να είναι κατάλληλος για σταρ διανοούμενος αλλά δεν μπορεί να παίζει το "παιχνίδι του δειλού" και αυτό να αφορά την τύχη της Ελλάδας και της Ευρώπης.
Θα προτιμούσα να κάνω λάθος για τον Γιάνη και αντί για αυτά που λέω να κάνει ένα "κβαντικό άλμα" και αυτός και ο Αλέξης που θα μετατρέψει την Ελλάδα στην Ελβετία της Μεσογείου, σε ελάχιστα χρόνια, εγκαταλείποντας το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και υιοθετώντας το σωστό 67% του μνημονίου. Δεν μπορώ όμως να επιτρέψω στην επιθυμία μου, να διαστρεβλώνει την κρίση μου.
Ο φίλος μου ο Βόλφγκανγκ
Θα αναρωτιόνται πολλοί πως είναι δυνατό να έχω τέτοιο φίλο.
Και όμως προσωπικά θεωρώ ότι ο Βόλφγκανγκ επιζητεί την κυριαρχία του νόμου στην Ευρώπη, και είμαι μαζί του, γιατί θεωρώ ότι χωρίς αυτήν δεν υπάρχει πραγματική δημοκρατία, ούτε ένωση χωρών.
Πολλά από αυτά που ζητάω σαν απλός Έλληνας και Ευρωπαίος πολίτης, εδώ και ένα χρόνο που γράφω το μανιφέστο δηλαδή μεταρρυθμίσεις που θα κάνουν την Ελλάδα Ευρώπη (όπως η αυτονομία της ΓΓΔΕ) τα ζητάει και εκείνος.
Θα ήθελα να του επικοινωνήσω το μανιφέστο, αλλά ο Βόλφγκανγκ προτιμά η κάθε χώρα να καθαρίζει από μόνη της τα προβλήματά της και θεωρώ ότι εδώ κάνει λάθος.
Όπως η δυτική Γερμανία άλλαξε τους οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς στην ανατολική, έτσι και η Ευρώπη πρέπει να είναι ικανή να αλλάξει τους εκμεταλλευτικούς θεσμούς σε κάθε υποψήφια προς ένταξη χώρα, ή σε κάθε χρεοκοπημένη χώρα, όπως η Ελλάδα, αν οι πολίτες της επιθυμούν να παραμείνουν στην Ευρωπαική Ένωση.
Μετά την εξισορρόπηση του προϋπολογισμού ο Βόλφγκανγκ δεν ζητάει λιτότητα αλλά μεταρρυθμίσεις, ακριβώς όπως και ο κάθε λογικός Έλληνας και Ευρωπαίος πολίτης.
Ο Βόλφγκανγκ λέει αυτό που λένε οι περισσότεροι οικονομολόγοι (και ο Κέυνς) ότι σε περιόδους ανάπτυξης της οικονομίας ένα κράτος ακολουθεί πολιτικές λιτότητας και σε περιόδους ύφεσης μπορεί να λειτουργήσει πιο χαλαρά. Αυτό έκανε η Γερμανία από μόνη της.
Σε καμία περίπτωση μια οικονομία δεν μπορεί να λειτουργήσει σε συνεχή βάση χαλαρά αυξάνοντας τα ελλείμματα χωρίς έλεγχο για να δημιουργεί ζήτηση.
Ατυχώς αυτό υποστηρίζουν (πιστεύουν) πολλοί Έλληνες μαρξιστές οικονομολόγοι (και ο ΣΥΡΙΖΑ) που παράφρασαν τον Κέυνς. Αυτό υποστηρίζει και μεγάλο τμήμα του Ελληνικού λαού.
Οι Έλληνες ονειρεύτηκαν ένα κράτος που κόβει ή δανείζεται χρήματα για να δημιουργεί εικονικές θέσεις εργασίας και να παρέχει μεγάλες συντάξεις που να λειτουργούν για την τόνωση της ζήτησης και να λειτουργεί ο ιδιωτικός τομέας.
Στην πραγματικότητα όμως αυτή είναι μια διαστρεβλωμένη οικονομία που οδηγεί στην χρεοκοπία ή στον υπερπληθωρισμό.
Πέρα από τα παραπάνω δημιουργείται μια οικονομία της κατανάλωσης και όχι της παραγωγής, ενώ ο πλούτος κατανέμεται άνισα με προτεραιότητα τους προστατευόμενους πελάτες του πολιτικού συστήματος και τις συντεχνίες, ενώ για τους πραγματικά αδύναμους τους άνεργους δεν υπάρχει ένα δίχτυ προστασίας.
Μια αυστηρή εργατική νομοθεσία δημιουργείται με πραγματική ισχύ μόνο στους εργαζόμενους του δημοσίου, των ΔΕΚΟ, των τραπεζών και των διαπλεκόμενων ιδιωτικών εταιριών, ενώ δεν ισχύει για τους χαμηλόμισθους του ιδιωτικού τομέα που εργάζονται πολλές φορές σε μαύρη εργασία, ή σε νόμιμη χωρίς αξιοπρεπείς μισθούς.
Όταν δεν υπάρχουν διαθέσιμα δανεικά το κράτος αποσπά πόρους για την λειτουργία του από τους απροστάτευτους ελεύθερους επαγγελματίες.
Παραθέτω σε ελεύθερη δικιά μου μετάφραση τις θέσεις του Βόλφγκανγκ όπως παρουσιάστηκαν σε κείμενό του στις 15/4/15 (3)
Wolfgang Schäuble on German Priorities and Eurozone Myths
Μπορώ να πω ότι κατανοώ και συμφωνώ στα περισσότερα από όσα αναλύει. Οι αγγλομαθείς μπορούν να μελετήσουν μόνοι τους, οι υπόλοιποι ας ρίξουν μια ματιά στην δική μου μετάφραση στο παράρτημα.
Ναι λοιπόν και εγώ Είμαι με τους «Θεσμούς»
Είναι ο Βόλφγκανγκ μόνος του όπως υποστηρίζει η Ελληνική προπαγάνδα?
Αντίθετα από ότι υποστηρίζεται στα Ελληνικά ΜΜΕ μαζί με τον Βόλφγκανγκ είναι και οι υπόλοιποι υπουργοί οικονομικών (μαζί με τον Κύπριο Χάρη Γεωργιάδη), ο Μάριο (Ντράγκι), η Κριστίν (Λαγκάρντ), ο Ζαν-Κλοντ (Γιούνκερ), Μπαράκ (Ομπάμα) και αρκετοί άλλοι που ζητούν μεταρρυθμίσεις από την Ελλάδα
Ομπάμα: είχα προειδοποιήσει τον Τσίπρα
Βόμβες Λαγκάρντ για τις διαπραγματεύσεις. Δείτε το video
Γιούνκερ: Η υπομονή μου με την Αθήνα εξαντλείται
Αναπόφευκτη θεωρεί τη χρεωκοπία της Ελλάδας ο σύμβουλος του Σόιμπλε
Brussels Group στην κόψη του ξυραφιού
Οι κυβερνητικοί κατασκευαστές πραγματικότητας
Οι κυβερνητικοί κατασκευαστές πραγματικότητας, υποστηρίζουν ψευδώς ότι η Ελλάδα έφτασε στην χρεοκοπία εξαιτίας του μνημονίου. Οι αριθμοί όμως λένε άλλα πράγματα
Πώς φτάσαμε στη χρεοκοπία
Ο ιντερνετικός φίλος μου Γιώργος Παπασπυρόπουλος, ανήκει στους κατασκευαστές πραγματικότητας από την πλευρά της κυβέρνησης. Εν αγνοία του ή επί σκοπού, αντιλαμβάνεται μια διαφορετική πραγματικότητα από αυτή που εγώ αντιλαμβάνομαι και συνιστά υπομονή για να παρακολουθήσουμε άπραγοι, την κυβέρνηση να παίζει το "παιχνίδι του δειλού". Υπομονή κάνουν οι περισσότεροι Συριζαίοι φίλοι και γνωστοί μου, αλλά και ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού που στηρίζει την κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις.
"Όσο για μας, ένα όπλο έχουμε: την υπομονή. Όταν τα βάζεις με ισχυρότερο αντίπαλο θα παίξεις το παιχνίδι του αφού εκείνος το καθορίζει, θα αναμετρηθείς στο έδαφος που εκείνος αποφασίζει.
Με τους όρους σου και την υπομονή σου.
Αυτήν την στιγμή λοιπόν δεν κάνουμε διαπραγμάτευση - παίζουμε με την Γερμανία το "παιχνίδι του δειλού" (chiken game). Και οι Γερμανοί ρώσικη ρουλέτα με την παγκόσμια οικονομία."
11 Μαίου λοιπόν: το "παιχνίδι του δειλού" (chicken game) μέχρι το τέλος;
Θα ήθελα να πω στον Γιώργο να προσέχει λίγο με τις αναλύσεις του, γιατί αν κάνει λάθος και αυτοκτονήσει η Ελλάδα ταυτόχρονα με μια ισχυροποίηση της υπόλοιπης Ευρώπης, που θα πάει να κρυφτεί και αυτός και ο υπόλοιπος φωτισμένος ΣΥΡΙΖΑ.
Το ξύπνημα της κοινωνίας των πολιτών από την πραγματικότητα της λογικής.
Ο χρόνος τελειώνει για την Ελλάδα οι Έλληνες πολίτες και ο Αλέξης (Τσίπρας) πρωθυπουργός της Ελλάδας πρέπει να αποφασίσουν αν θέλουν να παραμείνουν στην Ευρώπη αποδεχόμενοι τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις.
Ζητείται υπέρβαση
Οι λογικοί πολίτες δεν πρέπει να επιτρέψουν στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που εκπροσωπεί την Ελλάδα να υπαναχωρήσει έναντι της ίδιας της ίδιας της υπογραφής, με προσχηματικές διαπραγματεύσεις.
ΤΙ ΕΧΕΙ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ;
Είτε ο Αλέξης να αποκηρύξει πολλές από τις προεκλογικές του υποσχέσεις είτε η Ελλάδα θα αποκηρύξει τον Αλέξη.
Οι λογικοί Έλληνες δεν πρέπει να κάνουν βλακεία όπως έγινε το 1944 στα Δεκεμβριανά: Οι Ελληνες έκαναν βλακεία…
Ο Λεωνίδας (Καστανάς) προτείνει συμπαράταξη των φιλοευρωπαϊκών - δημοκρατικών δυνάμεων εδώ και τώρα. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, ΔΡΑΣΗ και όποιος άλλος θέλει.
Η χώρα καταστρέφεται με σχέδιο και εμείς απλώς ανησυχούμε;
Οι λογικοί Έλληνες πρέπει να προχωρήσουν σε μια Ιστορική υπέρβαση των φιλο - ευρωπαϊκών δυνάμεων και στον εξαναγκασμό σε παραίτηση των Σαμαρά - Βενιζέλου από προέδρους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, από τα ίδια τα μέλη τους, που αναζητούν μια Ευρωπαική πορεία για την Ελλάδα.
Να δημιουργηθεί μια Εθνική κυβέρνηση από τους βουλευτές του ποταμού, και τους μη λαϊκιστές από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, που θα περιλαμβάνει ακόμα και τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ με πραγματική Ευρωπαική κατεύθυνση.
Στην πραγματικότητα η ρήξη με την ΕΕ αποτελεί Εθνική προδοσία και casus belli η ρήξη με την Ε.Ε.
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
(1) Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη Robinson Acemoglou
"Why Nations Fail: The Origins of Power, Prosperity and Poverty" -- Daron Acemoglu
(2) Κατά την διάρκεια της Κλασικής Ελλάδας, οι οικονομικοί και πολιτικοί θεσμοί έγιναν πιο συμμετοχικοί, από την προηγούμενη περίοδο της αριστοκρατίας.
Η μετατροπή των θεσμών συντελέστηκε σε ένα περιβάλλον ανάπτυξης του εμπορίου που έδωσε δύναμη σε μη αριστοκράτες. Αυτοί ακριβώς οι θεσμοί δημιούργησαν το αρχαίο Ελληνικό θαύμα. Παρόλο τον πλουραλισμό ισχύος όμως, η Κλασσική "δημοκρατική" Αθήνα εξακολουθούσε να έχει τους δούλους, μόνο το 10% με 20% του πληθυσμού πραγματικά συμμετείχε στην κυβέρνηση. Περιορισμένα δικαιώματα είχαν και οι γυναίκες.
Athenian democracy
Στο θέμα της κυριαρχίας του νόμου που είναι βασικό συστατικό της Δημοκρατίας
ο Πλάτωνας υποστήριζε μια καλοπροαίρετη μοναρχία που κυβερνάται από ένα εξιδανικευμένο βασιλιά φιλόσοφο, ο οποίος ήταν υπεράνω του νόμου, ενώ ο Αριστοτέλης κατάλαβε την σημασία του αλλά δεν πρέπει να εφαρμόστηκε ποτέ στην Ελλάδα, σε αντίθεση με την Αγγλία που ήταν αποτέλεσμα σύγκρουσης και εμφυλίου πολέμου.
wikipedia, κυριαρχία του νόμου σε Ελλάδα και Ευρώπη, διαπραγμάτευση
(3) "Βερολίνο - Οι ετήσιες εαρινές συναντήσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας ξεκινούν την Παρασκευή στην Ουάσιγκτον. Ανυπομονώ να συμμετάσχω, ακόμη και αν η συζήτηση τα τελευταία έτη φαίνεται σε ορισμένους σχολιαστές, ένα κομμάτι πάρα πολύ καλά προετοιμασμένο για να προκαλέσει πολλές συζητήσεις ή σκέψεις έξω από τις συνήθεις ζώνες άνεσης.
Το γεγονός ότι το άμεσο τσίμπημα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης έχει ξεθωριάσει σε μεγάλο μέρος του κόσμου έχει πιθανώς συμβάλει σε αυτή την αυταρέσκεια. Δυστυχώς, όμως, η παγκόσμια οικονομία δεν είναι ακόμη έξω από το δάσος. Ακόμα εξακολουθεί να αντιμετωπίζει πολύ συγκεκριμένες προκλήσεις. Είμαστε τόσο άσχημα όσο πάντα στην ανάγκη για μια κοινή κατανόηση του τι πρέπει να γίνει.
Η οικονομική κρίση που ξέσπασε πριν από επτά χρόνια και οδήγησε πολλές χώρες σε μια οικονομική κρίση και κρίση χρέους. Ένα διάχυτο σύνολο μύθων - ότι η ευρωπαϊκή απάντηση στην κρίση υπήρξε αναποτελεσματική στην καλύτερη περίπτωση, ή ακόμη και αντιπαραγωγική - είναι απλά ανακριβής. Υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι η Ευρώπη είναι πράγματι προς τη σωστή κατεύθυνση για την αντιμετώπιση της σύγκρουσης, και, το σημαντικότερο, τις αιτίες της κρίσης. Επιτρέψτε μου να ανατρέξω σε μερικούς από αυτούς τους μύθους.
Πρώτος, έχει συχνά ειπωθεί ότι η γερμανική επιμονή στη δημοσιονομική λιτότητα σημαίνει ότι η Γερμανία, η μεγαλύτερη οικονομία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, παίζει «σε αγώνα πυγμαχίας χαμηλότερο από το βάρος της" - και με τον τρόπο αυτό ώθησε την ευρωζώνη πιο βαθιά στην κρίση - με το να μην διεγείρει περισσότερο την ζήτηση. Αυτό παραβλέπει το προκείμενο. Όπως και στην ιατρική, για να καθοριστεί η σωστή θεραπεία, είναι σημαντικό να έχουμε τη σωστή διάγνωση.
Η διάγνωση μου για την κρίση στην Ευρώπη είναι ότι ήταν πρώτα απ 'όλα μια κρίση εμπιστοσύνης, η οποία έχει τις ρίζες της σε διαρθρωτικές αδυναμίες. Οι επενδυτές άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι οι χώρες μέλη της ευρωζώνης δεν ήταν τόσο οικονομικά ανταγωνιστικές ή οικονομικά αξιόπιστες όσο οι ενιαίες αποδόσεις των ομολόγων που είχαν προταθεί τα χρόνια προ της κρίσης. Αυτοί οι επενδυτές άρχισαν να διαπραγματεύονται τα ομόλογα ορισμένων χωρών με πολύ μεγαλύτερη προσοχή, προκαλώντας τα επιτόκια για τα εν λόγω ομόλογα να αυξάνονται. Η θεραπεία στοχεύει σε μεταρρυθμίσεις για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης - στα οικονομικά των κρατών μελών, των οικονομιών τους και στην αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Απλά ξοδεύοντας περισσότερο δημόσια χρήματα δεν θα γινόταν το τέχνασμα - ούτε τώρα μπορεί να γίνει.
Για το σκοπό αυτό, η Γερμανία έχει υποστηρίξει με συνέπεια μια προσέγγιση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και τη μείωση του δημόσιου χρέους χωρίς στραγγαλισμό της ανάπτυξης. Αυτό δεν είναι τυφλή "λιτότητα". Πρόκειται για τον καθορισμό ενός αξιόπιστου πλαισίου για τη δραστηριότητα του ιδιωτικού τομέα, προετοιμάζοντας τις γερασμένες κοινωνίες για το μέλλον και βελτιώνοντας την ποιότητα των δημόσιων προϋπολογισμών.
Στη Γερμανία, αυτή η προσέγγιση έχει δείξει απτά αποτελέσματα: Η οικονομική ανάκαμψη από το 2009 έχει ευρεία βάση, με την εγχώρια ζήτηση ως βασική κινητήρια δύναμη της ανάπτυξης. Οι επενδύσεις - δημόσιες και ιδιωτικές - αυξάνονται. Επιταχύνουμε την μείωση του χρέους, σε συμφωνία με την πρόσφατη έκκληση του ΔΝΤ για "συμμετρική σταθεροποίηση» (μειώνοντας τα ελλείμματα στις καλές εποχές, για να αντισταθμιστούν τα ελλείμματα σε δύσκολες περιόδους).
Το πιο σημαντικό, πολλές ευρωπαϊκές χώρες, αποκομίζουν τα οφέλη της μεταρρύθμισης και των προσπαθειών ενοποίησης. Χώρες όπως η Ιρλανδία και η Ισπανία, οι οποίες έθεσαν εκτεταμένες μεταρρυθμίσεις σε ισχύ όταν κτυπήθηκαν από οικονομικά προβλήματα πριν από λίγα χρόνια, τώρα καυχώνται για μερικά από τα υψηλότερα ποσοστά ανάπτυξης στην Ευρώπη.
Ένας δεύτερος μύθος είναι ο παράλογος ισχυρισμός από ορισμένους σχολιαστές ότι η Γερμανία - που είναι ένας έθνος δανειστών- στην πραγματικότητα επωφελείται από την κρίση. Δεν βλέπω πώς οποιαδήποτε χώρα μέλος μπορεί να επωφεληθεί από την ευρωπαϊκή κρίση. Είναι αλήθεια ότι η γερμανική κυβέρνηση απολαμβάνει τώρα ιστορικά χαμηλό κόστος δανεισμού. Αλλά το ίδιο κάνουν σχεδόν όλα τα άλλα μέλη της ευρωζώνης. Οι αντισυμβατικές νομισματικές πολιτικές που ακολουθείθηκαν από την ανεξάρτητη Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα φαίνεται να έχουν εκπληρώσει το μέρος τους εκεί. Τα χαμηλά επιτόκια βοηθούν όλους τους δανειολήπτες - αλλά έρχονται σε ολοένα και αυξανόμενο κόστος για τους αποταμιευτές και τα συνταξιοδοτικά ταμεία. Θα πρέπει να εργαστούμε σκληρά για να ξεπεραστεί αυτή η έκτακτη κατάσταση και να βρούμε το δρόμο της επιστροφής προς την καλή λειτουργία της οικονομίας της αγοράς, στην οποία τα επιτόκια χρησιμεύουν κατανέμουν τις καταθέσεις στις τις πιο επικερδείς επενδύσεις.
Αυτό οδηγεί στο τρίτο σημείο μου: Για πολλούς ομιλητικούς σχολιαστές η απάντηση στην κρίση στην Ευρώπη ήταν και είναι η όλο και μεγαλύτερη ρευστότητα και όλο και μικρότερα χαμηλότερα επιτόκια. Τώρα που έχουμε και οι δύο, διαπιστώνουμε ότι αυτά τα εργαλεία πολιτικής δεν είναι πανάκεια, αλλά δημιουργούν προβλήματα από μόνα τους. Όλο και περισσότεροι εμπειρογνώμονες και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού προειδοποιούν για επικίνδυνες φούσκες στις τιμές των περιουσιακών στοιχείων και κινδύνους για τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα από την ολοένα αυξανόμενη μόχλευση (χρηματοδότηση με δανεισμό). Και είναι σαφές ότι το βάρος του χρέους σε πολλές χώρες δεν μπορεί να λυθεί με κίνητρα για να αναλάβουν ακόμη περισσότερο χρέος.
Από δημοσιονομικής πλευράς, θα πρέπει να προετοιμάσουμε τους κρατικούς προϋπολογισμούς για μια ενδεχόμενη εξομάλυνση της νομισματικής πολιτικής και των αγορών κεφαλαίου. Η συνεχιζόμενη συζήτηση για «στένεμα» στις Ηνωμένες Πολιτείες - το τέλος της έκτακτης περιόδου της «ποσοτικής χαλάρωσης» από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ για την τόνωση της οικονομικής ανάπτυξης με την αγορά τεράστιων ποσοτήτων ομολόγων - δείχνει πόσο δύσκολο είναι να αποσυρθεί ένα κίνητρο από την στιγμή που οι κυβερνήσεις και οι αγορές το έχουν συνηθίσει.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει προειδοποιήσει πολλές φορές ότι η νομισματική πολιτική δεν μπορεί να αντικαταστήσει τις δημοσιονομικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στις χώρες μέλη. Η Κριστίν Λαγκάρντ, διευθύνων σύμβουλος του ΔΝΤ, έχει επίσης καλέσει για περαιτέρω διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Τέτοιες μεταρρυθμίσεις περιλαμβάνουν, για παράδειγμα, πιο ευέλικτες αγορές εργασίας, μείωση των εμποδίων για τον ανταγωνισμό στον τομέα των υπηρεσιών, πιο ρωμαλέα είσπραξη των φόρων, και παρόμοια μέτρα. Συμμερίζομαι πλήρως την άποψη αυτή. Η νομισματική πολιτική μπορεί να αγοράσει μόνο χρόνο. Η δουλειά μας είναι να βεβαιωθούμε ότι αυτή τη φορά χρησιμοποιείται καλά για να θέσει τα οικονομικά σε τάξη και τις οικονομίες σε μονοπάτια με αειφόρο ανάπτυξη.
Οι προτεραιότητες για τη Γερμανία, σαν σημερινός πρόεδρος της Ομάδας των 7 εθνών, είναι ο εκσυγχρονισμός και ρυθμιστικές βελτιώσεις. Κίνητρα - τόσο στη δημοσιονομική όσο και νομισματική πολιτική - δεν είναι μέρος του σχεδίου. Όταν συντροφοι μου υπουργοί οικονομικών και οι διοικητές των κεντρικών τραπεζών των χωρών της G-7 συγκεντρωθούν στη Δρέσδη, στο τέλος του επόμενου μήνα θα έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε αυτά τα θέματα σε βάθος, με την συμμετοχή - για πρώτη φορά στην ιστορία της G-7 - με μερικούς από τους κορυφαίους οικονομολόγους του κόσμου. Είμαι πεπεισμένος ότι μπορούμε να επιτύχουμε κάποια κοινά σημεία στην Ουάσιγκτον πριν από την εν λόγω συνεδρίαση."
Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είναι ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας.
σε ελεύθερη μετάφραση από Wolfgang Schäuble on German Priorities and Eurozone Myths
(4) Ημισκουμπρια-Δημοσιο for ever
